Werkelijkheid

Nieuwsitems over en namens de nieuwe president van Amerika ervaar ik als korte flitsen uit een spannende psychologische film. Sinds 20 januari houd je je adem in en zoek je automatisch het puntje van je stoel bij mededelingen vanuit het Witte Huis. Al op het einde van zijn eerste werkdag maakte Donald J. Trump duidelijk dat de werkelijkheid ondergeschikt is aan zijn waarneming. Hij zag miljoenen toeschouwers bij zijn inauguratie waar camera’s er slechts honderdduizenden registreerden. Zijn boodschap aan de wereld: de pers sjoemelde met de waarheid; foto’s en films zijn gefotoshopt, zijn eigen waarneming maakte dat overduidelijk!

Kort daarna begon de kermis rond het presidentiele decreet waardoor immigranten uit zeven islamitische landen hun werk of familie in de Verenigde Staten niet meer konden bereiken. Juist de president had moeten weten dat zijn gebod strijdig was met de grondwet. Prompt werd het inreisverbod dan ook door een federale rechter, vanwege grondwettelijke strijdigheid, opgeheven. Zo werd Trump’s waarheid geweld aangedaan, zijn ego botste met die andere werkelijkheid namelijk die van de onafhankelijkheid van federale gerechtshoven. Vanwege zijn woede had hij slechts één reactie, de rechtbank onderuit schoffelen door het een neprechtbank te noemen (waar hebben wij dat meer gehoord!)
Het hof van beroep buigt zich nu over een verzoek om het decreet van Trump alsnog goed te keuren. Als dit ook mislukt is een grondwetwijziging de enige mogelijkheid voor een president die in alles zijn gelijk wil krijgen.

Het nieuws leest tegenwoordig als een thriller van bijvoorbeeld Lee Child. In zijn ‘Tegendraads’ (kan een titel nog beter passen?) gaat de crimineel over alle denkbare grenzen. Het hart klopt je in de keel als je leest hoe zijn potentiele slachtoffers in zijn val worden gelokt en Reacher, de enige die dat kan voorkomen, zich, (nog) onbewust van die afschuwelijke praktijken, bezighoudt met een andere hartverscheurende kwestie. In de Amerikaanse werkelijkheid staat de president voor de crimineel en de federale rechter (en de waarheidlievende pers) spelen de rol van Reacher. Het voordeel van een boek is dat je het kunt wegleggen als het je even te gortig wordt, waar de realiteit van alle dag zich niet laat bedwingen. Bovendien weet je als lezer dat er nog enkele ‘Reachers’ na dit boek zijn verschenen, met andere woorden ‘de held’ blijft leven, waar we onwetend zijn over de toekomst van de president.

Oké, misschien mag ik Donald niet vergelijken met een crimineel, hoewel ik wel enige twijfel koester gezien het Dagobert Duck-achtige kapitaal dat hij in zijn zakenleven vergaarde. Overigens, ik las dat hij tijdens zijn startersjaren een slechte betaler was. Dat hij de rekeningen van collega-starters niet voldeed. Zij moeten hun gelijk maar via de rechter halen, zou hij toen hebben gezegd. Sommigen deden dat, anderen niet vanwege de extra kosten. Daar komt bij dat hij onlangs zijn waardering uitsprak over zijn collega Vladimir Poetin, een president die gewoon is burgers zand in de ogen te strooien, en een president bovendien die er niet voor terugdeinst tegenstrevers uit de weg te laten ruimen of stukken van buurlanden te annexeren als was hij een valsspelend joch die met zijn vrienden landjepik speelt.

Over vrienden gesproken: op de hoek van de Brugstraat tref ik de wandelende broertjes uit Winssen weer eens. Tijdens de donkere maanden ga ik minder vroeg van huis dan Joop en Harry. Vandaag wandelt Henk met hen mee. We kletsen even maar de koude wind zet ons snel weer in beweging.

Niemand kan in de toekomst kijken, maar we voelen allemaal op onze klompen aan dat het zo niet heel lang goed kan gaan met deze vijfenveertigste president van Amerika. Hij kan nog de goede kant op, maar hij kan zich ook ontwikkelen als een alleenheerser die slechts door middel van een impeachmentprocedure te stoppen is. De tijd zal het ons leren, maar vroeg of laat gaat Donald J. Trump misschien de geschiedenisboekjes in als de president van de alternatieve werkelijkheid.