Toevallig

Nog voor ik de Hommelstraat bereik weet ik dat het goed zal gaan. Ik voel weliswaar enige stijfheid maar die bilspier gaat geen problemen meer geven.

         Terwijl ik over de Waalbandijk ren, richting Kloosterstraat (om er weer een beetje in te komen ga ik dit rondje beperken tot vijf kilometer), denk ik aan een bijzondere toevalligheid. Daarover iets te lezen boeide mij vooral omdat mij, nog maar een paar weken geleden, eveneens iets overkwam dat ik best toevallig mag noemen. Misschien niet “Onwaarschijnlijk Toevallig”, zoals David Parris zijn vondst noemde, maar dan toch wel bijzonder toevallig!

         Eerst moet ik je iets vertellen over die onwaarschijnlijke gebeurtenis zelf. Tijdens het lezen van een alledaags stukje over de vondst van een fossiel, vond ik achtergrondinformatie via internet. Gregory Harpel, enthousiast fossielenjager, was in het najaar van 2012, langs een rivieroever in New Jersey op zoek naar fossiele haaientanden, toen hij iets vreemds op een met gras begroeide dijk zag liggen. Hij bracht zijn vondst naar het Natuur Historisch Museum in New Jersey. De conservator van dat museum, David Parris, onderzocht het fossiele stuk bot en zag dat het de anatomische kenmerken had van het onderste deel van het opperarmbeen van een drie meter lange zeeschildpad, die in het krijttijdperk leefde.

         Van deze reeds vijfenzeventig miljoen jaar oude fossiele schildpad was slechts één stukje bekend: het bovenste deel van een opperarmbeen. Het was gevonden in 1849, onderzocht en benoemd als een fossiel bot van een enorme schildpad. De tot dan toe onbekende fossiele zeeschildpad kreeg aan de hand van dat ene fragment zijn naam: Atlantochelys mortoni. Er waren nadien geen andere fossiele delen van het skelet opgedoken.

         (Tussendoor kan ik je het volgende melden: in het gras van de dijkhelling drukt een forse, grijs gestreepte kat zich tegen de grond. Het lijkt te overwegen: ‘Zal ik aanvallen of vluchten?’ Haar keuze is helder; bij mijn nadering gaat zij er als een haas vandoor. Ik las pas een berichtje in het WWF Magazine Panda; zou dit toevallig een exemplaar van de ontembare Europese wilde kat zijn?)

         Opgetogen met deze tweede vondst, 163 jaar na het eerste, toog Parris naar Philadelphia, naar de Academie voor Natuurwetenschappen, waar het eerste stuk opperarmbeen van Atlantachelys mortoni wordt bewaard. Hij grapte nog tegen het thuisfront dat hij misschien het ontbrekende stuk van dat opperarmbeen in zijn tas had, terwijl hij wist dat zoiets zeer onwaarschijnlijk is, om niet te zeggen onmogelijk. Na al die jaren zou zo’n fragiel stuk bot in kleine brokjes uiteen zijn gevallen. Hij kan zijn ogen dan ook niet geloven als de twee fossiele botdelen wel degelijk één opperarmbeen vormen; ze passen als puzzelstukjes in elkaar!

         Inderdaad, die tweede vondst kun je onwaarschijnlijk toevallig noemen.

         Dit overkwam mij: Op 22 mei puilt het kasgeld (van de Zonnebloemafdeling) de pot uit. Ik besluit het meeste daarvan naar de bank te brengen. Ik stop een stapeltje bankbiljetten en een flinke hoeveelheid muntgeld in een tasje en fiets naar de bank. Geld storten vind ik geen aangename bezigheid. Je moet het nodige geduld opbrengen en tegelijkertijd alert blijven. Deze keer houdt een man gekleed in een streng blauw uniform, zich verdacht op in mijn nabijheid. Hij schuift of verschuift een scherm tussen ons. Pas als ik klaar ben zie ik dat het een medewerker van Waardetransport is (hij wisselt geldcontainers om).

         Eindelijk, alle waardebriefjes zijn doorgevoerd – gladstrijken, invoegen, wachten tot het lampje groen oplicht, biljet begeleiden, enzovoort. Ondertussen is het muntgeld geteld.

         Het stortingsbewijs glijdt uit de gleuf en toont een bedrag van 999,80 euro. Jammer van die twintig cent, flitst door mijn hoofd.

         Voor de zekerheid voel ik het muntgeld-retourvakje na, zoals het apparaat mij adviseert. Daarin vind ik een muntstuk van twintig eurocent. Twee eenheden die samen duizend maken!

         Bijzonder toevallig, vind ik.