Broodkorstjes

Een grijze morgen en een kille regen die van geen ophouden weet.

Langs mijn parcours tref ik slechts enkele Die Hards die zich niet laten weerhouden. De meesten van hen vergezellen een of meer honden, verschuilen zich onder een paraplu of zitten op een racefiets. Bij het passeren van de twee hardlopers krijg ik een gevoel van verbondenheid, sterker dan gewoonlijk vanwege dit onvriendelijke weer: ‘Ha, goed dat ook jij regen en kou weerstaat om even lekker te rennen!’ En dat gevoel heeft niets te maken met het feit dat een van hen Nicky is, mijn (aangetrouwde) nichtje.

Op de Tempelstraat rijdt een automobilist met te hoge snelheid tegen een drempel op, ondanks de 30 kilometer zone. Ik zie ruimte tussen zijn voorwielen en de straatstenen. Dat brengt mij terug naar “Op naar stuurloze auto”, een artikel van Paul Bots in de Gelderlander van deze morgen. De visionaire hoogleraar Wim de Ridder weet het zeker: vanaf 2025 hoeven we niet langer zelf achter het stuur van onze auto’s te kruipen. Ik kan bijna niet wachten tot het zover is.

O, ik geef toe, er was een tijd dat ik autorijden nog leuk en spannend vond. Dat begon op het schoolplein in Spanbroek. De jongerenbeweging zorgde voor een kartbaan. Aanvankelijk overheerste angst want zo dicht bij de grond leek dat lawaaiige wagentje wel erg graag en erg snel met mij te willen gaan. Het was absoluut niet gemakkelijk het razende ding tussen de strobalen te houden! Maar na een paar voorzichtige rondjes kreeg ik controle en sloeg de opwinding toe; voelde ik het bloed in mijn keel kloppen en wilde dolgraag de snelste tijd noteren! Maar dat kwam er niet van, voor zover ik mij herinner. Deze eenmalige kartrace-ervaring maakte dat ik verlangend uitzag naar het tijdstip waarop ik rijles kon gaan nemen.

Ter hoogte van de laatste elleboog in de Hommelstraat wordt de grauwe dag opgevrolijkt door het lied van een zanglijster. Het doet zijn uiterste best hoewel het een beetje dunnetjes klinkt. Het beestje voelt wellicht dat er weer een aantal dagen met vorst aan komen en het nog te vroeg voor een nestje is. Toch is zijn lied bijzonder; in plaats van drie keer, wat gebruikelijk is, herhaalt de zanger ieder riedeltje vier keer. Jammer dat hij niet met mij mee vliegt; mij souffleert: 'Het wordt lente, het wordt lente, het wordt...'

Over een aantal jaren is autorijles helemaal niet meer nodig. En zijn er geen gevaarlijke situaties meer zoals tijdens mijn thuisrit, gistermiddag vanuit Almelo. Daar kwamen we met honderdvijftig Zonnebloemvrijwilligers bijeen in een Kgotla proces, de eerste van negen bijeenkomsten, om mee te praten over de toekomst van onze Nationale Vereniging. Op de A1, ik reed helaas in de avondspits, rijden veel automobilisten op topsnelheid akelig dicht op elkaar. Bijna alsof zij veronderstellen dat strobalen uitkomst zullen bieden als het misgaat! Er hoeft inderdaad maar een kleinigheid te gebeuren of er knalt er een op zijn voorganger, met alle ellende van dien. Gelukkig gebeurde er niets.

In Nevada, Amerika wordt al proefgedraaid met de zelfsturende auto (zie ook "Nachtmerrie"). Voor ouderen houdt dit de belofte in dat zij niet langer thuis hoeven wachten tot een van de kinderen hen komt halen. Gewoon met de auto naar het hoge water gaan kijken, doen zoals in je op komt! Bij aankomst op de Waalbandijk speurt het portier rond om te zien of het zichzelf veilig kan openen, en met het openen ontvouwt zich jouw rollator…

Terug op de Tempelstraat zie ik een oudere dame, uitgerust met een helblauw regenkapje, broodkorstjes strooien. Ik bespeur de neiging haar te adviseren die zelf te consumeren: de eendjes sterven immers vroegtijdig vanwege dit mensen-eten. Verderop wacht haar auto met oplichtende waarschuwingslampen. Even waan ik mij in de toekomst!