Op het einde van de Tempelstraat wordt
nog wat vuurwerk afgestoken, het zal nu wel bijna klaar zijn met die rommel.
Terwijl ik dat bedenk klinkt nog een heftige knal achter het
appartementencomplex aan De Balmerd. Twee jongens rennen het fietspad op. Zij
kiezen mijn richting en op het moment dat ik hen passeer zie ik dat ik mij
vergiste, zie ik dat het meiden zijn. Meiden die vuurwerk afsteken? Nou ja,
waarom ook niet? Ik peins even over dit fenomeen en beland bij Alessandra, de
ik-figuur uit Sarah Dunant’ historische roman ‘De geboorte van Venus’. Alessandra, dochter van een rijke
stoffenhandelaar, studeert en tekent, terwijl zulk voor meisjes absoluut niet
passend wordt geacht. Ik geniet mede van dit verhaal omdat het in Florence
speelt, de Italiaanse kunststad waar Riky en ik een aantal jaren geleden
wandelden en er de belangrijkste kunstwerken bewonderden. Al lezende zie
ik de beelden voor mij, hoewel ook dank zij de boeiende schrijfstijl van Sarah
Dunant. De sociale en politieke spanningen nemen vanwege de boeteprediker Girolamo Savonarola hand over hand toe en worden door Dunant bijzonder kleurrijk beschreven.
Ik ben bijna halverwege en bijzonder benieuwd waar het heen gaat!
O ja, wat ik erg grappig vond is dat op
Radio4 Heinrich Isaac werd
geïntroduceerd als componist van de dag, terwijl ik op de bank ‘de Venus’ lees. Het stuk dat ten gehore
werd gebracht – overigens prachtig! – schreef hij ergens tussen 1480 en 1492 in
opdracht van Lorenzo de Medici. Deze Lorenzo, bijgenaamd ‘De Grote’ vanwege
zijn verdiensten voor de stad, stierf nog maar een paar pagina’s geleden!
De Waal is ongeveer een meter gezakt
sinds afgelopen vrijdag. In het gedeeltelijk ondergelopen weiland naast de
fruittuinen van de familie Engelen tel ik dertien overstroomde molshopen. Ik
hoop dat de diertjes niet verrast werden door de komst van het water, maar
gezien jonge mollen nog niet zo lang geleden uit de gangenstelsels van hun
ouders zijn verjaagd en een eigen habitat moesten vinden, vrees ik het ergste.
Hogerop, direct naast de weg, liggen flink wat verse bergjes. Volgens mij zag
ik die hier nog niet eerder zodat ik veilig mag aannemen dat minstens een
aantal van de onfortuinlijken het heeft gered!
Terwijl ik over de dijk ren en me
herinner hoe Alessandra in het Florence van 1492 wordt uitgehuwelijkt, beland
ik in het 1960 van Wadway; in de tijd dat mijn zus Annie ging trouwen, hoewel ik
daar niet helemaal zeker van ben. Van dat moment bedoel ik, het kan ook een
ander jaar en een andere zus zijn geweest. Hoe ook, ik ontdekte dat “Ja ik wil” voor de man zo ongeveer
voldoende was, maar de vrouw bovendien gehoorzaamheid moest beloven. Als ik een
dagboek zou hebben bijgehouden, zou ik zeker hebben geprobeerd daarin mijn
gevoel van dat moment te noteren. Geschokt is te zwaar uitgedrukt, onthutst komt
er dichter bij: nooit had ik mijn moeder zien gehoorzamen aan mijn vader.
Even terug naar het vuurwerk: wat zal
ik klagen? Oké, de knallen waren soms bijzonder luid dit jaar. En ja, af en toe
werd ik uit mijn slaap gehaald door iets wat meer op een bom dan op een rotje leek; op de website van Groen Links werden bijna 75.000 klachten verzameld.
Natuurlijk zou ik het ook liever anders zien. Tien miljoen euro schade is ook
niet niks! Maar wij hebben het voorrecht te mogen leven op een van de veiligste
plaatsjes van onze aardbol. Wij kunnen bijvoorbeeld zonder voorbehouden onze
zomervakantie plannen en zijn, als het zover is, absoluut niet verbaasd als we
daarvan zorgeloos genieten. En onze vrouwen hebben een eigen wil, zij hoeven
ons gelukkig niet langer te gehoorzamen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten