zaterdag 19 november 2011

Springtechniek

vrijdag 18 november 2011  Gisterenavond na afloop van het vrijwilligersuitje ontdekte ik dat mijn voorbereiding voor vanmorgen niet klaar was. Het was de afgelopen week opnieuw ‘met grote stappen gauw thuis' zijn. Ik bereide die stappen weliswaar voor maar kwam niet goed uit op de afzetbalk. Voorbereid? Ja. Passend afgemeten? Nee. Dus nog snel iets uitprinten zodat ik om tien uur toegerust bij het regiobestuur kan aanschuiven.
Tijdens het hardlopen, onder de bijna heldere novemberzon pieker ik daarover. Nog in mijn arbeidsproces heb ik dat probleem met timemanagement proberen op te lossen. Met succes, dacht ik. Het was als met trainen voor een hink-stap-sprong. Iedere stap goed inzetten en uitvoeren. Hink je te ver? Dan verlies je lengte in je pas. Ik val dus weer terug in een oude fout. Maar in mijn prepensioen vind ik deadlineprincipes eigenlijk iets te ver gaan. Nu ik bij die goeie ouwe hink-stap-sprong ben aanbeland, kan ik niet om een nog levendige herinnering heen. Ik denk dat het 1959 is. Ik doe met de jongerenbeweging van Spanbroek, mee aan een atletiektoernooi. Dat speelt zich af op de sportterreinen van de Spartanen in Wognum. Ik sta ingeschreven voor hoogspringen, verspringen en de driesprong. Wachten op mijn beurt duurt eindeloos. Dan gebeurt het! Voor zijn hink-stap-sprong staat een jongen klaar. Ik ken hem vaag, hij is zeker een jaar ouder dan ik. Misschien al veertien. Ik heb mij er al bij neergelegd dat ik, wij allemaal, het op dit onderdeel tegen hem zullen afleggen. Al was het maar vanwege zijn lange benen. Met mij ziet het hele deelnemersveld onze belangrijkste concurrent aarzelen bij de start. Dan versnelt hij zijn aanzet in ongeveer vijftien passen maar twijfelt in de laatste twee. Zijn afzet mislukt, deze sprong gaat niet meetellen. Ik voel bij mijzelf enige opluchting, maar dan gebeurt er bij zijn hink iets geks. Hij valt opzij naast de zandbak maar kan zichzelf nog wel opvangen. Ik kan de aanleiding niet goed zien. Wel zijn landing, die onmiddellijk wordt gevolgd door zijn hoge schreeuw. Onverwachte, overweldigende pijn! Ik zie zijn arm uitstulpen. Gruwelijk. Alsof het onder handbereik gebeurt verschijnt er een fikse knobbel. De elleboog blijkt uit de kom geschoten. Consternatie alom. Ik heb geen idee hoe het is afgelopen, noch hoe het toernooi voor mij eindigde. Zijn aanloop, zijn sprong, die leidt naar pijn, en de knobbel zijn nog haarscherp beschikbaar.
Op de terugweg realiseer ik mij dat ik wordt ingehaald door een snelle jogger. Ik kijk direct over mijn schouder, maar dan is hij al op mijn hoogte. "Jee, het is een echte…" Aan de reactie van de soepele loper zie ik dat ik zoiets uitspreek. Om mijn verwarring te verbergen roep ik hem na: "Je gaat veel te snel voor mij!" Dat slaat natuurlijk nergens op, hoewel hij lachend omkijkt. Dit alles is het gevolg van een gedachte in de splitseconde waarop ik hem voor het eerst hoor: daar is ie weer! Mijn neef vroeg mij laatst op een verjaardagfeestje, of ik, juist op het traject waar ik nu loop, net als hij wel eens het gevoel krijg door een jogger te worden ingelopen, terwijl er dan niemand is te zien. Ik kon dat beamen! Heel vreemd, die ervaring, maar het zal natuurlijke oorzaken hebben.
De bestuursvergadering is overigens goed gelopen. Ik heb het Zonnebloemspeerpunt helder kunnen neerzetten en ondervond geen nadeel van mijn late landing. Nu nog het verslag voor de collega's maar vooral het inzetten van vervolgstappen, waarbij het wellicht aankomt op de juiste techniek!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten