Puttertje

Op deze laatste novemberdag kan mijn wandeling al na zo’n twee kilometer niet meer stuk. Uit het Roodslag, een klein stukje bos van Staatsbosbeheer, dat door Vrijwillig Landschapsbeheer Beuningen wordt onderhouden, vliegt een groep van minstens vijftig vinkachtige vogeltjes. Een vogelaar zou al na een korte blik door zijn onafscheidelijke kijker hebben kunnen zien welke soort of soorten mijn pad kruisen. Voor een doorsnee wandelaar schuine streep vogelkenner als ik ligt dat ingewikkelder. Maar ik word geholpen door een straaltje zonlicht die een van de vogeltjes perfect als voor een fotoshoot uitlicht. Ook al duurt de belichting slechts een paar milliseconden, voor mijn ogen lang genoeg om een boekvink te herkennen. De zangvogeltjes verdwijnen veel te snel tegen de herfst-grijze wolkenband die boven het rivierenlandschap hangt.

Terwijl ik mijn wandeling vervolg verbaas ik mij erover dat er maar zo weinig nodig is om een mens een gevoel van geluk te bezorgen. Deze mens dan toch. Daar heb ik geen pilletje, lijntje, snuif of shot voor nodig, zelfs niet in deze voor ons moeilijke dagen. Een simpele wandeling en vergast worden op een bijzondere waarneming volstaat – nou ja, erg bijzonder was deze observatie niet eens; enkele dagen geleden werd ik ook al vergast op een vergelijkbare vlucht, die blijkbaar, kort voordat Riky en ik daar langsliepen, een rustplaats had gevonden in de kale perenbomen langs de Kloosterstraat.

Over pilletjes, lijntjes, snuifjes en het zetten van shots gesproken: ik vind het even verbazingwekkend dat mensen naar dergelijke middelen grijpen om zich beter te voelen, of om van bijvoorbeeld een feest te kunnen genieten. Als ik verslagen over bekende feesten mag geloven volstaat het gezelschap van elkaar, vrienden of familie, eventueel onder het genot van een ouderwets glas bier of wijn, allang niet meer. ‘Moreel appèl of niet, het feestpilletje is here to stay’ las ik een paar maanden geleden in een van de regionale bladen. Ondanks alle wettelijke regelingen lijkt het wel alsof die vrolijk gevormde en gekleurde pilletjes vrij verkrijgbaar zijn terwijl het afval dat na de vervaardiging overblijft in de natuur of in buitenwijken gedumpt wordt. Als dat zo is, waarom dan verbieden? De manier waarop onze overheden onder meer met ‘feestpilletjes’ omgaan voedt de criminaliteit en jaagt de samenleving slechts op kosten.

Natuurlijk zijn wetten nodig. Je mag niet door rood licht rijden, maar velen van ons doen het toch. Zij zien blijkbaar niet het gevaar maar slechts het geringe risico bekeurd te worden. Is dus het gebrek aan wetshandhaving een van de oorzaken van het toenemende aantal junks? Of, anders gesteld, zijn verboden op genotsmiddelen wel handhaafbaar? Hoeveel gezagsdragers we ook inzetten om wetsovertreders in de kraag te vatten, de jeugd koopt alcoholhoudende drankjes! Dus, als er toch geen betrouwbare dam tegen de groeiende behoefte aan verdovende middelen opgeworpen kan worden en tegen de daaraan gepaard gaande criminaliteit, is, in mijn ogen, legalisatie het enige middel. Als mens ben je in de eerste plaats zelf verantwoordelijk.

Het is duidelijk dat er tegen drugsverslaafden geen kruid is opgewassen. Zij misbruiken zelfs legale geneesmiddelen. Mijn zus – we hebben gisteren afscheid van haar genomen – heeft dankzij een middel als bijvoorbeeld Oxazepam een aantal dagen in diepe slaap doorgebracht zodat zij dit leven rustig kon verlaten. In ‘Het Puttertje’ van Donna Tart las ik dat jongeren in de Verenigde Staten ditzelfde medicijn fijnstampen en opsnuiven om zichzelf in andere sferen te brengen. Moet dit middel nu uit de apotheken worden geweerd? Ik gebruikte onlangs Oxycodon tegen ernstige zenuwpijnen. Ook deze pijnstiller wordt door junks rechtstreeks hun hersenen in gesnoven.

Volgens mij is eigen verantwoordelijkheid, en dus opvoeding en voorlichting, de enige uitweg. Als iemand zich willens en wetens wil ruineren kan niemand hem of haar tegenhouden. Kortom, laat mij maar wandelen en van vogeltjes genieten, als die op mijn pad willen komen.