Koeienfluisteraar

Het minieme geluid is net genoeg om mijn aandacht af te leiden zodat ik de bron probeer te ontdekken. Die is niet ver. Herman schurkt zich tegen de scheve paal die waarschijnlijk speciaal voor dat doel in zijn afgetrapte weitje werd geplaatst. We kijken elkaar in de ogen en ik meen duidelijk te zien dat hij om een praatje verlegen is, waarschijnlijk niet vanwege de geboortedag (1881) van mijn grootmoeder, de moeder van mijn moeder. Nee, bedenk ik, als ik zonder mankeren verder jog, een beetje stier als Herman maakt zich uitsluitend druk om koeien. Wellicht heeft hij zijn wrakke nachtverblijf vroeger verlaten dan gewoonlijk vanwege zijn ongerustheid om het welzijn van Hermien die, opgejaagd door slagers en boeren en met spuiten bewapende dierenartsen, voor een beetje aanspraak en troost zelfs door omheiningen van bijtende prikkeldraadversperringen breekt. Sorry Herman, mompel ik en verdwijn weer in de intieme wereld onder mijn schedel, terug naar het onderbroken filmpje waarin ik mijn eerste auto parkeer voor het café aan de Lindengracht in Opmeer.
Aan de overkant van de gracht verlichten mijn koplampen het pand van Taconis. Misschien dat ik daardoor werd afgeleid indertijd, kort na de jaarwisseling van '66 - '67. Hoe dan ook had ik geen oog voor het lage maar duistere obstakel dat het achterste deel van het parkeervak blokkeerde. Nog maar weinig ervaren in de stuurmanskunst, rijdend in het zoveelste-hands donkerblauwe VW-kevertje, een nog bebrild exemplaar, die ik niet lang daarvoor met zuurverdiende guldens bij de garage van J.P. Schuit in Wognum had aangeschaft, had ik juist extra oplettend moeten zijn. Ja, zelfs bij zo’n suffe handeling als het inrijden van een parkeervak. Het was ook niet vanwege dat brilletje dat ik het obscure obstakel niet zag liggen, door de voorruit van mijn karretje beschikte ik immers over een schoon en gemakkelijk uitzicht. Over de gevolgen van de abrupte stilstand had ik me niet druk hoeven maken want binnen enkele weken rijd ik ditzelfde bejaarde wagentje op de Kaag total loss, iets waarvan ik me op dat moment nog helemaal niet bewust ben.

Niet lang voor dat memorabele moment aan de Lindengracht kocht ik een thermosfles in Taconis’ winkel van sinkel. Het was een zacht-mosgroen geval. Kunststof behuizing, voorzien van een binnenfles van glas waarin ik koffie heet genoeg kon bewaren. Zeker tot de eerste schafttijd en dat was voldoende want de middagboterham nuttigde ik meestal bij het toenmalige Café Madeleine (ik werkte in die dagen als huisschilder in de nieuwbouw van Heerhugowaard). Ik was zuinig op die fles want ze waren niet goedkoop en sneuvelden vaak bij het eerste het beste schokje.
In de bumper zat een deuk, een scherpe. Maar het duurde even voordat ik kon zien waardoor die was veroorzaakt. Een vage driehoekige vorm bestaande uit brede houten planken, een sneeuwschuiver! Welke oelewapper laat hier een sneeuwschuiver achter? Dat was mijn eerste gedachte, even later gevolgd door: wat ben ik een sukkel! Gelukkig leek er geen schade aan de schuiver ontstaan en waren er geen getuigen, en belangrijker nog, mijn thermosfles lag nog keurig op de achterbank. Ja, nog wel. Bij de volgende botsing, die tegen een boom langs de Kaag, rolt het ding van de stoel en sneuvelt. Dan ben ik verder van huis!

Deze geheugenfilm werd opgeroepen vanwege het artikel Oorlogsherinneringen van twee dorpelingen in Jaarboek 13 van Stichting Historisch Spanbroek-Opmeer. De Lindengracht is gedempt, Taconis verdwenen. Het water van de Wijzend loopt door een buis. Het dorpsgezicht veranderde van romantisch naar lelijk zakelijk. In zijn naschrift verwijt Cor Koomen de dorpsbestuurders van weleer gebrek aan historisch besef. Zij hielden zich blind voor de directe gevolgen van hun sturen, ziende blind zoals ik die sneeuwschuiver domweg niet zag. Ik ben het overigens ook van harte met Cor eens over de inzet van de Stichting Historisch Spanbroek-Opmeer.

O ja, Hermien wordt nu waarschijnlijk benaderd door een heuse koeienfluisteraar. Zou Herman dat al weten?