Opendeur

Op deze ‘Zwarte Vrijdag’ is er druk autoverkeer op de Van Heemstraweg. Dat maakt van oversteken een onzeker avontuur, ook, of misschien wel vooral, voor een hardloper, zodat ik voor rechtsaf kies om bij de rotonde veilig de overkant te bereiken. Eenmaal daar aanbelandt geef ik geen gehoor aan mijn ingeving linksaf richting Hommelstraat te rennen. Dinsdag liet ik mij wel door een impuls overrulen. Toen, op de Waalbandijk vlak voor de afslag, bleef ik op de dijk om in plaats van Kloosterstraat via de Waardhuizenstraat richting thuis te rennen. Dat verlengde het oefentochtje van aanvankelijk bijna vijf kilometer met ongeveer een halve kilometer. Vandaag wil ik datzelfde rondje rennen maar nu dus andersom. Daardoor heb ik, nu ik inmiddels bovenaan de Waardhuizenstraat ren, een beter gezicht op de ontwikkeling van een terras bij Het Dijkmagazijn dat ingeklemd ligt tussen de oplopende Waardhuizenstraat en de dijk. 

Volgens de plannen moet het terras drie niveaus krijgen zodat, vanaf het hoogste plateau, een deel van de bezoekers uitzicht krijgt over uiterwaard en Waal. Nergens tussen Nijmegen en Deest is een uitspanning waar fietsers en wandelaars onder het genot van een kopje koffie even de benen kunnen strekken. Met andere woorden, zo’n terras is meer dan welkom! Ik herinner me het twitterbericht waarin Cees van Ingen, oud-wethouder van Beuningen en sinds februari 2014 voorzitter van Stichting Het Dijkmagazijn, als het ware een zucht van verlichting slaat “Het is zover…” De plannen voor dit nieuwe terras werden reeds in het voorjaar van 2015 aangekondigd. Tevens wil men een of twee oplaadpalen voor elektrische fietsen bij het nieuwe terras plaatsen. Dit getuigt ervan dat ‘aan alles is gedacht.’ Maar is dat wel zo?

Terwijl ik over de Waalbandijk verder ren komt een recente gebeurtenis bij mij bovendrijven. Loes liet me vijf dagen geleden per e-mail weten dat zij de dag daarop naar de Efteling wil gaan. “Ik mag daar getuige zijn van het sluiten van een convenant tussen de Zonnebloem en een aantal vrijetijdsaccommodaties. Het betreft de toegankelijkheid. Onze nieuwe directeur gaat speechen en er zijn wat officiële handelingen”. En inderdaad. Op facebook zag ik een opwekkend bericht langskomen: tientallen vrijetijdslocaties waaronder musea, dierentuinen en eredivisievoetbalclubs, hebben het Zonnebloemconvenant getekend: ‘Samen maken we de Nederlandse vrijetijdssector beter toegankelijk.’ Onderwijl nader ik een kale notenboom waarin een kraai een zitplaats vond. Waarschijnlijk leeft de vogel in de veronderstelling dat hij vanwege de takken geheel verscholen is want hij toont zich onverschillig voor mijn nadering. Ik ben maar net onder hem doorgerend als hij zich laat horen. In zijn zacht krassende stem klinkt een zekere opluchting, maar dat is een ander verhaal.

Toegankelijkheid. Dat is het. Hebben Cees en zijn medebestuursleden wel aan de toegankelijkheid van het nieuwe terras gedacht? Vanaf de dijk is het slechts via een steil talud bereikbaar en voor zover ik weet is het oude magazijn – onder beheer van hoogheemraadschappen gebouwd en aanvankelijk ingericht voor de opslag van onder meer schoppen en kruiwagens – niet toegerust met een lift zodat de weg binnendoor niet geschikt is voor rolstoelers en bezoekers die slecht ter been zijn. Toen ik er daarstraks aan voorbij jogde zag ik wel een mogelijkheid om een rolstoelbaan aan te leggen. Dat kan door de inrit vanaf de Waardhuizenstraat iets te verleggen. Best wel een flinke ingreep, maar dan heb je ook wat! 

Regendruppels petsen op mijn pet nu ik ook dit hardlooprondje nagenoeg voltooid heb. Ik neem mij voor om later op de dag een berichtje aan Cees te sturen. Misschien dat ik daarmee een opendeur probeer te openen. En als dat zo is, is dat dan erg?