Waterloo

Het voelt vreemd aan, een eerste dag van de 4Daagse beginnen, editie honderd en een, terwijl je weet dat je de tocht niet zult volbrengen, zelfs niet deze eerste dag. En terwijl iets in mij ‘je weet maar nooit’ fluisterde, wist ik wel beter. Vijftien kilometer was dit seizoen immers de langst gewandelde afstand. En dat was nog maar een week geleden.

Op dat vreemde gevoel na begonnen we aan deze dag als andere jaren. Op de fiets naar Nijmegen en een korte wandeling naar de startpoortjes. Zoals altijd wenste de bewaker van de fietsstalling onder Plein 1944 ons een plezierige wandel-dag, ruimden medewerkers van de DAR – dat waren er weer veel, heel veel! – onverstoord de rommel op die bezoekers van de Zomerfeesten de avond daarvoor achteloos achterlieten – dat was veel, heel veel! – en werden we vanaf de eerste meters bemoedigend toegezongen door benevelde studenten. Tot zover verschilde deze dag niet met eerste dagen van voorgaande jaren. 

Buiten de wetenschap dat we ergens het wandellegioen zouden verlaten was er méér anders dan anders. Zoals die oude man die zich bijna direct na ons aansloot bij de wachtenden voor een van de startpoorten (omdat de groep dertig-kilometer-wandelaars dit jaar op twee verschillende tijdstippen mochten starten verwachtten we ongeveer de helft van vorig jaar, maar het leken er minstens evenveel!) De man sprak mij met zijn stem én met zijn handen aan. Hoewel hetgeen hij sprak wel op Nederlands leek verstond ik hem niet doordat zijn aanrakingen mij verwarden. Misschien begreep hij uit mijn reactie dat ik hem niet verstond maar niet dat zijn aanrakingen mij stoorden, want opnieuw waren daar zijn stem en zijn handen. Opnieuw miste ik de inhoud van zijn boodschap en weer dwaalden zijn handen over mijn bovenarmen en borst, en terwijl ik naar beleefde woorden zocht teneinde hem te zeggen dat ik niet aangeraakt wilde worden, bedacht hij dat er nog wel tijd voor koffie was. Daarin kon ik van harte met hem instemmen. Dat vond ook de oudere vrouw die zo duidelijk aan Parkinson lijdt: ‘Hij hoort niet bij mij hoor!’

...onder de Sintbenedictuskerk en het Van de Valkhotel...

We wisten dat er nog iets anders is dan anders, daarop verheugden we ons wel. Deze eerste dag wandelen we namelijk tegengesteld! Voor de eerste keer in de geschiedenis van de Nijmeegse Vierdaagse is Oosterhout de eerste plaats op de route; beginnen we als het ware met die door vele 4Daagse-deelnemers vermaledijde Oosterhoutsedijk in plaats van daarmee te eindigen. Vanaf de Waalbrug zien we het wandellegioen linksaf gaan, zien we voor de eerste keer het langgerekte lint over de Lentse Warande langs de nevengeul van de Waal (de Spiegelwaal), als het ware onder de Sintbenedictuskerk en het Van de Valkhotel doorkruipen. Magnifiek!

De Oosterhoutsedijk lijkt korter dan anders. En ook het traject tussen Oosterhout en Slijk-Ewijk is sneller afgelegd dan verwacht, evengoed voel ik mijn benen vollopen. Het matrixbord kondigt nog eenentwintig kilometer aan. We legden er dus al twaalf af. Bij de grote rustplaats houden we onze tweede stop. Riky in de rij voor de toiletten, ik kan direct ‘aan de bak’. Daar schiet een been voor de eerste keer in de kramp: plassen met een verkrampt been, het is een aparte ervaring. De soep en het veldbed om op te zitten zijn dit keer van Franse militairen. Heerlijk, allebei! 

Nadat we bij de uitgang van de rustplaats nog worden getrakteerd op een handje pinda’s en een schijf watermeloen, wandelen we naar Valburg, vier kilometer verderop. Na de controle loopt de spanning in mijn benen verder op en ben ik steeds verdacht op spierkramp. Bij Elst, opnieuw vier kilometer verder, vinden Annemarie, Koen en Sofie ons en ik mijn Waterloo.

Als we in de auto zitten belt Timothy, Koen neemt op, luistert even en zegt: ‘We hebben ze al!’