Verschil

Tijdens de eerste meters joggen, nadat ik mij warm heb gelopen, voel ik al direct het verschil met de laatste keer dat ik hardliep. Het laatste rondje, vijf kilometer (op 18 april), toen er nog sprake van een sportblessure was, liep ik op therapeutische basis. Toen moest ik mijn benen als het ware meesjouwen; in plaats van te zorgen voor een prettige versnelling belemmerden ze mij zoals het slippen van de koppeling Max Verstappen in de vijfde Grand Prix van Oostenrijk van succes afhield. Het herstellen van mijn benen en alle andere aangedane spiergroepen is helaas niet zo eenvoudig als het repareren van de kapotte koppeling van Max. Nu het behandelingstraject van de reumatoloog loopt, ben ik zelf aan zet. Met behulp van dagelijkse oefeningen op de mat en wandelen, heb ik mijn conditie al weer een eindje op kunnen krikken. Vanaf vandaag is hardlopen aan de beurt, iets waarnaar ik al een paar weken heb uitgezien. Deze eerste week bestaat mijn training uit drie keer drie blokjes van respectievelijk negen, twaalf en zes minuten hardlopen onderbroken door wandelpauzes van drie minuten en als alles meezit kan ik over dertien weken weer probleemloos een uur of langer rennen.

Een paar uur geleden dacht ik dat het vooral een nat trainingsrondje zou worden en overwoog ik om de wekker maar weer af te zetten. Gelukkig heb ik dat niet gedaan want betere weersomstandigheden dan vanmorgen kan ik mij niet wensen. En waar in mijn droom geen einde aan een rotonde leek te komen, volgens mijn gsm deden we er al langer over dan negen minuten en was het einde nog niet in zicht, ben ik voor ik het in de gaten heb al toe aan de eerste wandelpauze. Deze drie minuten voeren me onder meer langs het lapje grond van Thé waarop de maïs zo hoog is opgeschoten dat zijn snel aftakelende directiekeet zich daar gemakkelijk in kan schuilen, als hij zijn schande voor ons, argeloze hardlopers en andere voorbijgangers, wil bedekken. Het is alsof deze keet, die Thé gebruikt om er handgereedschappen in op te bergen, in vervallust wedijvert met het onderkomen van Herman even verderop aan de Hommelstraat. Nog zo’n groot verschil vandaag: tussen hen, de directiekeet en de schuilhut van Herman bedoel ik, ligt een grondstuk dat wéér anders wordt gebrukt. In september 2013 werden er nog appels (kanzi) geplukt, een prachtige tweede of derde oogst na aanplanting. Daarna lag het een jaar braak voordat de nieuwe eigenaar er maïs op kweekte, vorig jaar aardappelen (zie ‘Realist’). Nu staan er weer fruitbomen, zoals we tot onze verrassing ontdekten tijdens een van de wandelingetjes na onze laatste vakantie.

Vlak voor het weitje van Herman begin ik aan het twaalf-minuten-deel. Terwijl ik hem passeer kauwt hij een verse lading gras weg, stoer als een hooglandstier zijn kan. Zie je het verschil?, vraag ik hem geluidloos, maar hij doet alsof het hem hoegenaamd niet kan schelen dat ik weer hard kan lopen. Evengoed heb ik met hem te doen: nu staat hij lekker buiten, maar spoedig als de zon hoger rijst zal hij de beschutting van zijn onderkomen opzoeken (ik begrijp niet dat de eigenaar die het houden van deze stier nota bene als liefhebberij ziet, niet op de gedachte komt een schaduw werpende boom in zijn weitje te poten!)

Veel sneller dan gedacht zit ik al in het zes-minuten hardloopblokje. Dat voelt anders dan het eerste, ik kan nu echt voelen dat ik een inspanning leverde, bedoel ik; prima, zo’n beetje pijn en vermoeidheid, het is op z’n minst een teken dat ik leef. In dat verband wil ik nog even terug naar die directiekeet: ik suggereerde ‘als hij zijn schande voor ons wil bedekken’, maar misschien wil hij dat helemaal niet. Misschien schaamt hij zich niet voor zijn ruïneuze aanzien. Sterker nog, juist directieketen hebben geen schaamtegevoel. Wellicht.