Herinnering

Mijn afweersysteem constateert dat ik word aangevallen, blijkbaar. Met name mijn voetzolen en de binnenkant van mijn handen prikkelen zodanig dat het voelt alsof er miljoenen microbe mieren op en neer rennen om vermeende vijandelijke invasies neer te slaan. Helaas is polymyalgia rheumatica een auto-immuunziekte zodat slechts gezonde cellen worden bestreden. Omdat we al snel na de vaststelling van deze ziekte, en de bestrijding ervan – nog maar veertien dagen geleden –, mede op aanraden van de reumatoloog aan deze uiterst plezierige vakantie zijn begonnen, is het mij niet helemaal duidelijk of deze en andere verschijnselen gevolg zijn van de medicijnen of worden veroorzaakt door de ziekte. Ik denk het laatste. In ieder geval weet ik zeker dat het niets te maken heeft met de kolonies vliegende mieren in onze vakantiewoning (zie ook ‘Ameisen’). Hoewel, sinds ik alle mogelijke uitgangetjes van het grootste van de twee met stukjes toiletpapier heb afgedicht, hebben de mieren zich niet meer laten zien en lijken de prikkelingen evenredig in hevigheid toe te zijn genomen.

Al vanaf de eerste dag in dit heerlijke oord wisselen we korte wandelingen af met rust en heel veel lezen. We worden daarbij geholpen door in diverse tinten groen golvende velden, bermen, bossen, perken en tuinen, ja, alles is hier prachtig groen terwijl regen al die tijd is uitgebleven (Helga, onze gastvrouw, vertelde desgevraagd dat de laatste regenbui op 6 juni viel.) Vandaag is het opnieuw woensdag, de langste dag, onze elfde vakantiedag en nog steeds mooi weer. Riky kan het niet laten het vast te stellen en ja, zij heeft gelijk, we hebben geluk!

...één die als een vinger...

Afgelopen zondag ging de wandeling direct omhoog, van Veilbronn naar Leidingshof (vijftien procent is het gemiddelde stijgingspercentage van dit korte traject.) Om de eerste twee kilometer te overbruggen hebben we onze auto beneden aan het riviertje geparkeerd. Terwijl we onder een van de broers en zussen van de Totenstein doorlopen, de trolvormige rotsformaties die het dorp in hun greep lijken te houden, één die als een vinger recht in de lichtbewolkte hemelkoepel priemt, leid ik Riky en mezelf langs de laatste losse draadjes naar de spannende climax van 'Dodelijk dilemma', een boeiende vertelling van Stephen King. Ongemerkt bereiken we het kleine stille dorpje boven Veilbronn waar niets of niemand zich roert met uitzondering van een stel mussen die ruziën, of misschien wel een feestje vieren, in een aantal dichte struiken rond een vervallen schuur. Vanuit Leidingshof vervolgen we onze wandeling over een glooiende hoogvlakte in de richting van Wüstendorf. Links en rechts akkers begroeid met granen afgewisseld met klaver. We wanen ons op het dak van de wereld waar zich niets laat horen dan onze voetstappen en vogeltjes die puur voor ons genoegen fluiten. Dat en de zachte verkoelende wind maken dit tot een van de meest aangename wandelingen die wij ons kunnen herinneren.

Misschien is het de emotionele epiloog van het King-verhaal dat ons terugvoert naar onze beginjaren, misschien ook de frisgroene geur van een veld met bloeiende tuinbonen, feit is dat Riky opmerkt dat het 18 juni is. Een klein rekensommetje leert dat het vandaag precies negenenveertig jaar geleden is dat we ons verloofden. Ik zie de foto voor mijn geestesoog terwijl twee mountainbikers ons groetend passeren. We staan onder een van de eerste viaducten van de Pilatus bergtrein nabij het Zwitserse Vierwaldstättersee. Het is koud. Ik draag een zacht-bruin regenjasje, Riky een dikke rozerode wintertrui die mijn zusje Corrie voor zichzelf breide (waarschijnlijk omdat de trui voor haar te klein uitviel heeft zij hem van mijn zus overgenomen). Volgens Riky is de foto gemaakt door een meisje dat speciaal voor die taak met ons is meegewandeld, ik draag daar geen herinnering aan. We hebben net onze verlovingsringen aan elkaars rechter ringvinger geschoven en misschien hebben we onszelf een lang en gelukkig samenleven toegewenst, ook dat is in de sporen van de tijd weggezakt.