Klitten

Opnieuw ren ik langs de grote klissen in de berm van de Hommelstraat. Afgelopen dinsdag en vorige week vrijdag was ik er nog niet zeker van, dat het grote klissen zijn die hier groeien. Wel was ik zeker van de springbalsemienen die in de greppel achter de klissen al mooi roze stonden te bloeien. Tot gistermiddag, toen wist ik zeker, ze zijn het. Sommige planten reiken al tot mijn borst. Hier en daar zie ik knoppen waar al bloemblaadjes, smal als dennennaalden, uit te voorschijn komen. Lilaroze.

      Bep durfde met haar scootmobiel niet goed alleen naar de Zonnebloempicknick bij camping de Boerderij. Daarom liep ik met haar mee. En na afloop, laat in de middag, weer naar huis. Toen was het inmiddels zonnig, hoewel er nog wolkenpartijen langs trokken. De balsemienen en klissen werden prachtig belicht. Dat kwam goed uit en bovendien had ik mijn camera bij de hand. Kon ik niet alleen een paar mooie foto’s maken maar tevens aan Bep – die met haar scootmobiel immers niet gemakkelijk een schuine berm in rijdt –, laten zien hoe het komt dat deze bloemen, als ze uitgebloeid zijn en verdroogd, zo gemakkelijk aan koeien en paarden blijven hangen (in het najaar raken de vachten van deze dieren er in de uiterwaarden weer dik mee bezet.)

      Nu ren ik weer langs de ingang van de camping en ben ik even terug bij de picknick.

      Het was een geslaagde activiteit. Dertig zonnebloemgasten werden verwend door de vrijwilligers. Lekkere hapjes en drankjes en een beetje met elkaar kletsen. Kleine stiltes werden opgevuld door Hai, die met zijn gitaarmuziek op de achtergrond bleef. Eenvoudig maar doeltreffend. Het is zoals een van de gasten tegen mij zei: “Gewoonlijk zit ik alleen, de hele dag opgesloten in mijn eigen huis. En moet je mij nu zien, nu zit ik hier met vele anderen op dit gezellige terras!”

      Alleen zijn en opgesloten. Dat zijn de woorden die mij raakten.

      Na een half uurtje kwamen die woorden weer terug. Nu via een dame die een fotootje van haar enige kind met diens vriend aan mij en haar tafelgenoten liet zien. Twee jonge mannen die voor elkaar hebben gekozen. Haar verhaal ontroerde mij. Wat fijn dat zijn moeder dit kan vertellen, dacht ik op dat moment. En het deed mij denken aan het verhaal van de negentienjarige Niels Scheurwater. Ik hoorde het een paar uur eerder via NPO Radio1. Niels vertelde hoe het is om te leven in een plaats als Opheusden, midden in de Bible Belt. Dat hij liever jongens zag wist hij vanaf zijn dertiende, maar in zijn christelijke omgeving durfde hij daar niet over te praten. Niet met zijn vrienden, niet op school en ook niet thuis. Zijn moeder voelde wel dat er met Niels iets was want met zekere regelmaat hengelde zij naar zijn voorkeuren. Van meisjes, ik houd van meisjes, verzekerde Niels haar dan. Hij kende immers het standpunt van zijn ouders.

      Met een serie fotoportretten als afstudeerproject verbeeldde Niels zijn coming out. Toevallig zag ik even later een van zijn foto’s op mijn pc langskomen. Een portret van zichzelf, waarbij hij door één van vijf glas-in-lood-vensters naar buiten kijkt.

      Alleen zijn en opgesloten, het kan je ook treffen als je meent dat je anders bent.

      Bij de picknick waren we even samen.

      Klissen hebben niets met andere klissen, maar hechten zich graag. Soms wordt een klis wel klit genoemd. Een naam die duidelijk maakt waar de kracht van de plant in schuilt. Klitten. Met name de bloemhoofdjes van de grote klit zijn er sterk in. Ze zijn dichtbezet met aan de top omkrullende stekels. Het lijken wel haaknaalden! Als die in je kleding of haren klitten kom je niet gemakkelijk van hen af!