“Pas op voor die
hardlopende meneer!”, waarschuwt een moeder haar zoontje die over de
Tempelstraat voor haar uit fietst. Daarmee maakt zij mij attent zodat ik links
en rechts schoolkinderen hoor en zie die vanwege het warme weer een tropenrooster
hebben. Verderop is het oppassen geblazen vanwege afgewaaide takken. Op het
trottoir en het fietspad liggen een paar beendikke exemplaren die als
luciferhoutjes uit de peppelbomen werden gebroken. Waarschijnlijk veroorzaakt
door dezelfde windstoot die zondagmiddag onze pergola omverblies.
Het onweer was al lang van tevoren
aangekondigd. Om een uur ’s middags zou code geel voor het hele land gaan
gelden. Wij hielden er rekening mee door vroeg te gaan wandelen. Het duurde tot
diep in de middag voordat wolkenmassa’s dreigend opstoomden. Vooralsnog brachten
die ons welkome verkoeling op het terras en een paar dikke druppels regenwater
die luid en sfeerverhogend op het doek van de zonweringen kletterden waaronder
wij gezellig zaten te lezen. Pas toen de wind serieus aan het werk ging werd
het tijd om de luifels op te trekken en het terras te verlaten.
Ik had nog uit het raam gekeken. Voor en
achter, een paar maal. Steeds alles in orde bevonden. Tot indringend rinkelen
van de deurbel en dwingend kloppen op het raam, ons uit onze lethargische
zondagmiddagrust trokken.
Plotseling gold voor ons Code Rood!
De pergola zou aanstaande augustus vijf
jaar oud worden. Evengoed bleek een van de palen waarop hij rustte te zijn
aangetast door houtrot. Kinderspel voor een windstoot die in staat is beendikke
nog springlevende takken uit enkele peppelbomen langs de Tempelstraat te rukken.
Langs de Waalbandijk heeft ook een storm
gewoed. Hier kan het onweer niet van worden beschuldigd, noch ruk- of
stormwinden. Het resultaat is vergelijkbaar: alle begroeiing ligt plat. De
bloeiende grassen, het boerenwormkruid waarvan de bloemknoppen nog maar net opengesprongen
waren, de wilde cichorei die hemelsblauw tussen en boven de grassen uittorenden,
niets bleef gespaard. Scherpe messen maakten korte metten van dit mooie
dijktraject waaraan we afgelopen zondag nog onze ogen laafden! Tussen de
stoppels zie ik hier en daar rolklaver en zilverkruid bloeien. Zij hielden hun
hoofdjes laag en zijn zodoende voor de zeis gepaard gebleven.
Het
kale lint van de dijk kronkelt beschuldigend voor mij uit, terwijl ik er toch
niets aan kan doen. Welke boer is zo harteloos om hier hooi te willen
produceren? Ik wil het trouwens niet eens weten. Wel bedenk ik een list die de
komende jaren hooioogsten zou kunnen frustreren. Dat wordt lachen! Maar op de terugweg laat ik dat
plan maar weer varen. Don Quichotte maakte al duidelijk: draaiende
molens zijn moeilijk te stoppen!
Onze buurvrouw was de boodschapper, don’t
shoot the messenger! Zij trof de pergola op onze auto aan, samen met de
aangroeiende blauwe regen die dit jaar weer zo prachtig had gebloeid. Buurvrouw
is niet alleen buurvrouw, maar ook brandweervrouw. Een bijkomstigheid die van
pas komt wanneer je pergola is omgewaaid en op je auto is beland, kan ik je
verzekeren. Zonder de brandweervrouw zou het heel wat lastiger zijn geweest om
de auto te verlossen en het pergolahout uit de woeste, liaanachtige begroeiing te
peuteren.
Het kwam allemaal goed. Vooral toen een
buurman verderop spontaan hielp met de blauwe regen klein te snoeien en door zijn
groencontainer ter beschikking te stellen. Dat was ook het moment dat eindelijk
het onweer losbarstte, zij het in een omvang die geen enkele code
rechtvaardigde.
Met de dijk komt het ook weer goed. Ik heb
alle vertrouwen in wilde cichorei en trawanten. Code Rood, het zou wat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten