Integriteit

Gedurende de eerste meters van mijn hardlooprondje voel ik dat er een wezenlijk verschil is met eerdere. Waar komt dat gevoel vandaan? Heeft het misschien met die schnauzer te maken?

      Op de Tempelstraat wandelde een man met zijn hond. Ik passeerde hen vlak voordat een gevoel van onrust mij bekroop. Ik kom dit koppel vaker tegen. Meestal als ik aan weer een nieuw rondje hardlopen begin, zoals vandaag.

      Rennend over de Van Heemstraweg en Hommelstraat realiseer ik mij dat het met onze logé te maken heeft, mijn gevoel van ongerustheid. We hebben de instructies van Koen, onze kleinzoon, niet tot op de letter uitgevoerd. Daar zit ‘m de kneep (om met Farce Majeure te spreken)!

      Vlak voordat ik de buitendeur achter mij dichtsloot heb ik hem, Snuf, onze gast dus, een vers paardenbloemblad en het loof van twee worteltjes gegeven, waar hij met driftig enthousiasme op begon te knabbelen. Snuf is een cavia. Hij is een mannetje, dat wordt in de wereld van de cavia’s een beertje genoemd (vrouwtjes zijn zeugjes). Ik bespeur de neiging om alles wat met Snuf te maken heeft, te verkleinen. Vanuit de cavia gezien is dat onjuist. Snuf is volwassen en dus is hij niet langer een beertje, maar een beer.

      Deze caviabeer is spierwit en in het bezit van oranjerode ogen, een zachtroze neus en roze, enigszins flapperende oren.

      Paardenbloemsla en wortelloof werden niet genoemd in de instructie die Koen voor ons heeft achtergelaten. Maar die was dan ook zeer summier: ‘ –zaterdag bak verschonen –1 x per dag voer (hij bedoelde de korrels waarin alle ingrediënten zitten die een cavia nodig heeft) –elke ochtend schoon water –2 x per dag hooi in oranje bakje’. Nu weet ik dat deze knaagdieren ook veel en graag op vers groen knabbelen en verzot zijn op vruchten. Met onze logé kwam dan ook een hele komkommer mee, waarvan we hem af en toe een plakje aanreiken. Hij is er dol op, rukt het als het ware uit onze handen! (Evenals een stukje wortel, een druif, partje mandarijn of een klein stukje appel).

      Aan de verzorgingsinstructie heeft Koen nog een bijzondere opdracht toegevoegd: ‘…en Snuf tot 45 min. vasthouden’. Dit heeft, zo begrepen wij van onze kleinzoon, met het welzijn van Snuf te maken. Door hem vast te houden, te knuffelen en lieve woordjes in te fluisteren, zoals Koen gewoon is minstens een keer per dag te doen, geeft hij Snuf het gevoel dat hij er ook bij hoort. Dit ter bevordering van zijn geestelijke conditie, ter voorkoming van een gevoel van eenzaamheid.

      Snuf logeert vanaf dinsdagmiddag bij ons. Zijn kooi staat in de huiskamer.

      Mijn ongerustheid zit hem in het feit dat ik Snuf nog niet één keer heb vastgehouden, laat staan gedurende drie kwartieren! O, ik heb het wel geprobeerd. Meerdere malen. Telkens als ik een poging ondernam gaf Snuf te kennen dat hij die behandeling niet op prijs stelt.

      Onderwijl ik over de Waalbandijk ren, op een flinke afstand van Snuf in zijn kooi, zie ik mijzelf een hand door de opening steken. Even laat Snuf toe dat ik hem met een vinger over de kop wrijf en van daar met mijn duim en wijsvinger achter beide oren. Hij lijkt dat wel prettig te vinden. Zijn ogen vernauwen zich en zijn lichaam ontspant. Dan, op het moment dat ik mijn hand om zijn lijf sluit, spert hij zijn oranjerode ogen wijd open en zet het op een bokken; zoals een cowboy, zo rust mijn hand op de rug van Snuf. Als het startpoortje opengaat, mijn hand zich sluit, bokt hij, heftig genoeg om mij in het zaagsel te doen landen.

      Anders dan met Koen duld Snuf mij niet zo dichtbij, laat hij zich niet oppakken.

      Ik respecteer de integriteit van het dier en troost mij met de gedachte dat de band tussen Snuf en Koen zo hecht is dat wij die niet verbreken mogen.