Gemeentesupport

Nog onbewust van de ontdekking die mij over een kleine vijf kilometer te wachten staat, ren ik in een ontspannen tempo over de Waalbandijk. Waar ik mij wel van bewust ben, dat is de warmte van de zon. Deze voelt extra weldadig aan nu de koude zuidoostenwind mij in de rug blaast. En als om duidelijk te maken dat het echt lente is, ondanks de vorst van afgelopen nacht, heeft de kruideniersperenboom in de voortuin van de familie Engelen zich met bloesems getooid. Dit maagdelijk witte kleedje kan het dode hout in de top van de boom echter niet verhullen. Mits een boomchirurg de afgestorven takken er zorgvuldig uit snoeit, hoeft deze klassieke perenboom niet voortijdig te sterven.

      Even verderop word ik ontvangen door opgewonden trompetteren. In eerste instantie denk ik aan een dier in nood, tot het heldere toetergezang wordt begeleidt door een onaangenaam verkouden gakken. Het paar staat onderaan het dijktalud. Man gans is duidelijk verontrust, bang wellicht, dat ik hem zijn verovering ga ontnemen. Zij daarentegen, even opgewonden als hij weliswaar, ziet een veroveringsgevecht wel zitten. Ik sein hen geruststellend: “Misschien ben ik niet zo slim, maar zeker niet zo dom als een gans!”

      Evengoed duurt het nog een poosje voordat het stel weer rustig is en ik ongestoord van de natuur kan genieten. Bijvoorbeeld van het in lentegroen uitbottende bos op landgoed Doddendael. Het is alsof ik zojuist voor het eerst een bril opzette: hé, allemaal blaadjes! En dan te bedenken dat, net zoals in de gemeente Aalten, deze frisgroene blaadjes gratis en voor niets worden uitgevouwen. Maar er is wel een groot verschil met de arbeiders in die andere Gelderse gemeente: daar is sprake van dwangarbeid! In Aalten worden mensen die een uitkering ontvangen verplicht tot het vouwen van bloemen, in een kale onverwarmde fabriekshal.

      Hier daarentegen, heerlijk in de vrije natuur rond Slot Doddendael, wordt gevouwen met behoud van uitkering in de vorm van onophoudelijke sapstromen. Hier werkt iedere afzonderlijke knop gestaag en vreugdevol aan de voltooiing van een gezamenlijke belofte. Ieder lenteseizoen opnieuw, tot in lengte van jaren, veranderen deze noeste knoppen kale bomen in groene paradijsjes. Gratis en voor niets, voor ieder die daarvan genieten wil.

      Ik ren verder en vraag mij af hoe het met de klokkenluider, Peter Dibbets, gaat. Hij heeft de inwoners van de gemeente Aalten en de Gelderse politiek wakker geschud. Trekt zijn actie hem uit zijn positie als werkloze? En vindt de gemeente een alternatief voor deze jaarlijkse inkomstenbron? Een half miljoen euro, dat is geen kattenpis!

      Vlakbij het ‘Tempeltje van Kortekaas’ besluit ik impulsief om via de Uiterwaard weer naar huis te gaan. De gedachte aan de schots en scheef liggende klinkers in het wegdek duw ik naar de achtergrond. Ik voel mij nog fris genoeg zodat ik vast wel alert zal blijven. Net voor boerderij ‘de Ruif’ zie ik een waarschuwingsbord. Gewijzigde situatie, staat er in rode letters op te lezen. Zal het bruggetje ontbreken? De gemeente heeft inmiddels besloten dat te vervangen, maar of dat werk al ter hand is genomen is mij niet bekend.

      De eerste honderd meter gaat nog over asfalt. Maar daar waar ik de beruchte straatstenen verwacht, is de verrassing compleet. Een glad zwart wegdek rolt zich voor mij uit. Hier kunnen we de rolschaatsen onderbinden! Voor mij voelt het alsof onze gemeente de hardloper een steuntje in de rug geeft. De gemeentesupport zogezegd, gaat verder dan het uitzetten van een hardloopparcours. Niks opletten geblazen! Heerlijk rennen als op een strak tapijt.

      Wat een verschil!

      In die ene gemeente verdient men aan bijstand en in deze verleent men juist bijstand.

      Blij dat ik in Beuningen woon!