Extra sterk

Het is merkwaardig dat, terwijl ik hardloop, mij juist nu een loomheid overvalt, een gevoel dat eigenlijk meer past bij een beetje slenteren waarbij ongeregelde gedachten de revue passeren, of bij momenten van grote ontspanning zoals rustig aan de waterkant zitten, eventueel turend naar een rijtje felgekleurde kurkballetjes. Het zal ook niet te maken hebben met de Internationale Vrouwendag, want ter plaatse hebben we geen vrije dag zoals de inwoners van Berlijn. Ik denk dat het komt doordat mollen de laatste tijd mijn gedachten bevolken. Als gevolg daarvan piept geregeld een gedichtje op. Jesse leerde het van juffrouw Bep op de Montessori kleuterschool. Helaas kan ik het slechts onvolledig en incorrect navertellen (ook internet biedt in deze geen enkele hulp): ‘Een molletje van een jaar of tien / kon plotseling niet goed meer zien /  …  / Hij liet van schrik een gilletje / Nu heeft hij een nieuw brilletje’. 

Geregeld ook verbeeld ik mij – vooral tijdens mijn dagelijkse wandelingen waarbij ik tientallen molshopen passeer – dat ik kennis maak met een van deze zacht fluwelen zoogdiertjes. Dat ik met haar afdaal in haar gangenstelsel en het mij, na een fikse ondergrondse wandeling, gemakkelijk maak in het warm beklede, centraal gelegen nest terwijl mijn gastvrouw mompelend op weg gaat naar een van haar voorraadkamertjes teneinde enige lekkere hapjes voor haar gast te bekomen. Regenwormen, verwacht ik, waarvan zij de kop reeds af beet zodat zij ze zo meteen vers kan presenteren. Terwijl ik ontspannen op haar terugkeer wacht vraag ik me af hoe ik het aan moet leggen, hoe ik haar over kan halen toe te laten dat ik haar eens bevoel – notabene nu, op deze Internationale Vrouwendag. Mollen hebben namelijk een bijzonder vel. Door de manier waarop het haar is ingeplant biedt hun bont nauwelijks weerstand. Als kind heb ik dat ervaren via de mollenbontkraag van een van mijn tantes. Nog nooit voelde ik zulk zacht spul aan mijn handen en gezicht. Als dode huidjes al zo heerlijk aanvoelen, moet dat van levende dieren nog veel fijner zijn. Zacht en soepel en warm tegelijk!
Terwijl ik mij op deze belangwekkende kwestie prepareer vinden mijn vingers een fragment van een kassastrookje tussen het nestmateriaal, waaruit ik ternauwernood kan opmaken dat het enkele aankopen bij AH betreft. Koffie en koekjes, denk ik, het kan niets anders wezen dan koekjes en koffie. Hopelijk natuurboterwafels en is de koffie extra sterk. ‘Kom op, Simon’, houd ik mezelf voor, ‘je moet niet het onmogelijke verwachten. Je weet toch dat de bekleding van dit nest uitsluitend bestaat uit materialen die zij buiten haar gangenstelsel heeft verzameld? Zij gaat echt niet naar het dorp om inkopen te doen!’ En inderdaad, op datzelfde moment komt vrouw Mol achterwaarts uit een van de nauwe gangetjes gestommeld en zie ik, nadat zij zich moeizaam heeft omgedraaid, links en rechts delen van wormen uit haar mond bengelen. Enkele daarvan kronkelen levendig. Dat belooft een sappige maaltijd! 

Voor zover ik kan nagaan heeft Vroege Vogels, het radioprogramma waarin dierenwelzijn, milieu, klimaat en natuur in Nederland centraal staan, deze ijverige gravertjes actief gemaakt, in mijn hersenen bedoel ik. Afgelopen weekeinde werd namelijk voor het eerst in onze geschiedenis een Nationale Mollentelling gehouden. Luisterend naar het programma vroeg ik mij af hoe ik daaraan mee kon doen aangezien zich in onze tuin geen enkele mol heeft laten zien. O ja, langs mijn wandelroute! Maar dat zijn er honderden. Die kan ik echt niet gaan tellen! 

Op dit moment ren ik langs een wisselweide waarin geregeld de paarden van Van der Mark staan. Sinds enkele weken is het er vergeven van mollengangen en molshopen. De paarden zouden er hun benen in kunnen breken, moet Patrick hebben gedacht: zeven minibordjes markeren molshopen waarin mollenklemmen zijn geplaatst. Nu denk ik dat deze klemmen er om een andere reden werden gezet. Natuurlijk, de familie Van der Mark neemt deel aan de eerste Nationale Mollentelling!