Moguls

Er wordt hard gewerkt deze vroege morgen. Met hard doel ik vooral op de omstandigheid dat het koud is en mistig, een combinatie die ervoor zorgt dat het moeilijk is comfortabel en relaxed in de buitenlucht bezig te zijn. Op de Kloosterstraat zijn het vier Poolse tuiniers met wie ik meevoel. Ze staan te blauwbekken tussen rijen appelboompjes die precies tot aan de Waardhuizenstraat reiken. Snoeien en aanbinden, dat is wat zij volgens mij doen. De mannen dragen handschoenen en ruige schoenen maar ik ben bang voor hun tenen en vingers. De jonge boompjes reiken nog nauwelijks tot hun borst en hebben het waarschijnlijk net zo koud als zij, hoewel ze nog in diepe winterslaap zullen zijn, de boompjes bedoel ik, niet hun buitenlandse verzorgers, die zijn wakker zo te zien. De jongste van de vier arbeiders zie ik nu verlangend kijken, naar het werkbusje aan de straat. “Koffie en een beetje warm worden”, zal hij denken. Herstel, hij denkt natuurlijk in het Pools: “Kawa i trochę gorąca!” 

Hoe dan ook, ook langs de Waalbanddijk wordt stevig gearbeid. Niet door de wandelaar die onderaan het dijktalud zijn huisdier bij diens ochtendwandeling begeleid, hoewel hij zijn aanwezigheid benut door aangespoeld houtwerk uit het prikkeldraad te trekken. Nee, het zijn een paar fluwelen gravertjes die ijverig in hetzelfde talud werkzaam zijn. Overal liggen verse hoopjes aarde in een symmetrisch ontwerp. Ik krijg de indruk dat een van deze mollen, geïnspireerd door de Olympische Spelen en à la parcoursbouwer Michiel de Ruiter, een omloop aanlegt voor een wedstrijdje freestyleskiën. Tientallen moguls werden ten opzichte van elkaar uiterst precies opgeworpen voor een eerste wedstrijd. Nog even wachten op de aanvoer van verse sneeuw en publiek.

Hoewel nieuwsgierig naar de eerste mol op ski’s ren ik onverdroten voort, hard werkend om dit rondje op een hardlooprondje te laten lijken.