Gesloten

Terwijl ik niet hard kan lopen, langs de Hommelstraat, over de Waalbandijk of Uiterwaard, kan ik wel fietsen. Hoewel het helemaal niet leuk is om te fietsen, omdat het neerdrukken van de pedalen, zowel links als rechts, telkens enige naaldscherpe pijntjes door mijn bovenbenen en knieholten stuurt. Toch geef ik de voorkeur aan fietsen boven wandelen omdat fietsen net iets minder ongemakkelijk gaat. Bovendien is het in deze warmte, het is maandag 29 mei, heerlijk om de verkoelende wind, veroorzaakt door mijn eigen voortgang, langs mijn gezicht en door mijn te lange haren voelen glijden.
Want dat was die maandag een bijkomend probleem, te lang haar.

Tijdens mijn eerste poging een afspraak te maken, kort na negen uur, zag ik in mijn verbeelding de kapster van haar werk opkijken. Zij is alleen en bezig met het in model brengen van de haren van een lastige klant, daarom laat zij de telefoon balorig klingelen. Riky bevestigde dat er ook op maandag geknipt wordt, daarom ondernam ik meerdere pogingen, met, zoals gezegd, steeds hetzelfde teleurstellende resultaat.

Dus ben ik op weg naar mijn kapper. Ik heb ervaren dat Color & Style een kapsalon is met aandacht voor de klant, waar onverhoopt wachten veraangenaamd wordt met een geurig kopje koffie of thee; een bedrijf is dat geleid wordt door ondernemers die zelfs bereid zijn een klant te halen en weer thuis te brengen (zie ‘Elske’). Hun dienstbaarheid gaat nog verder, zoals ik spoedig zal ontdekken!

Op de hoek Slinger–Koningstraat scharrelen een paar eksters. Maar mijn aandacht is zo op mijn doel gericht dat mijn voorstellingsvermogen alvast vooruitsnelt: ‘Goede middag. Ik wil graag een knipafspraak maken voor morgen of voor woensdag rond halftwaalf.’
‘Oké, maar u ziet dat we het niet druk hebben!’
(Dat is waar, naast de kapster zie ik geen klanten. Waarom zeggen mensen toch zo vaak ‘we’ terwijl zij alleen zijn?) ‘U heeft het inderdaad niet druk’, antwoord ik stompzinnig (jullie hebben het inderdaad niet druk, had moeten zeggen.)
Zij: ‘Ik zou u nu kunnen knippen, als u dat uitkomt!’
O jee! Ik aarzel. Ik heb geen schoon overhemd aan en zweet. Bovendien heb ik mijn haren niet gewassen en ik heb geen portemonnee op zak. Dat vertel ik haar allemaal, van die ongewassen haren en het missen van betalingsmiddelen bedoel ik. Zij wijst naar de wasgelegenheid en zegt dat het geen probleem is als ik het bedrag bij thuiskomst voldoe…

Ondertussen fiets ik oplettend over het Julianaplein (wandel-fiets-gebied). Vanaf de Johan Frisostraat komt een klein rood autootje me tegemoet. Het stopt in de Schoolstraat. De bestuurster opent het achterportier en laadt gehaast een rollator uit. Ondertussen komt een oude man om de auto lopen en neemt het loophulpmiddel van haar (zijn dochter?) over. Zij rijdt onmiddellijk weg, nog voor hij (haar vader?) de stoep bereikt heeft. Ik geef haar voorrang en fiets achter het rode karretje de Schoolstraat in, vervolgens rijd ik in een wijde bocht de verbrede stoep voor Color & Style op. Het is er donker. Op de voordeur prijkt een A4: Sorry, deze vakantieperiode zijn we op de maandagen gesloten.

Ik fiets terug. De oude man roept mij giechelend toe: ‘Op maandag gesloten hé!’

Impulsief zet ik een voet naast hem op de straat: ‘Inderdaad, men is gesloten. Ik heb pech.’ In een flits zie ik dat de man geen tanden in zijn mond lijkt te hebben. Omdat ik bang ben dat ik mijn aandacht op zijn ‘blote mond’ zal richten, durf ik hem niet aan te kijken als hij mij trots meldt: ‘Ik wist het, want zij hebben mij gebeld! O, ik ben geen klant hoor, maar ik drink er wel iedere morgen een kop koffie want ik ben slecht ter been, daarom moet ik hier altijd even uitrusten!’

Met dezelfde warrige haarbos, maar een nog beter gevoel over de sociale kwaliteiten van Mijn Kapsalon, fiets ik naar huis.