Ramshoorn

Terwijl ik de beijzelde bielsen van de opgang naar de Waalbandijk neem realiseer ik me dat mijn koutje gedurende de afgelopen weken toch wat meer van mijn conditie heeft gevergd. Zelfs het bemoedigende krassen door twee eksters, die mij bovenaan de ruwe trap vol ongeduld opwachten helpt nauwelijks; als ik nu over de steile Zur Höl naar de Dreisesselstrasse zou rennen, zoals ik afgelopen zomer tijdens onze vakantie regelmatig deed, zou ik zeker moeten afhaken. De beloning is er evengoed: een prachtig wolkenloze winterhemelkoepel spant zich royaal over rivier en uiterwaard, waarin een aantal Rode Geuzen gemoedelijk en volkomen tevreden hun portie knapperig bevroren grassen grazen.

Ik ben alweer op weg naar huis, mijn keerpunt lag iets dichterbij dan gewoonlijk, als mijn aandacht gevangen wordt door de ambiance gevormd door een tableau bestaande uit een afgewaaide grillige boomtak en een (ter plaatse verloren?) zwarte handschoen, tegen de achtergrond van een omgeploegd stuk land. Het zal zo niet zijn bedoeld en ook niet door hem gearrangeerd, toch doet de opstelling mij direct denken aan een ruw arrangement, zorgvuldig ter plaatse opgebouwd door Ronald Tolman, kunstschilder, graficus en beeldhouwer, als studie voor een toekomstig kunstobject. Als je het werk van Ronald kent, en de compositie hier ziet, zou je direct met mij instemmen: dit is een voorstudie voor een nieuwe verbeelding van Tolman! Ken je het niet?, het werk van Tolman bedoel ik, bekijk dan een paar voorbeelden.

Dit is wat ik mij verbeeld terwijl ik langs de ruwe tak met handschoen ren: een klein deel van een bovenlichaam en het knoestige hoofd van een wanhopige figuur – Oekraïne, ik weet het zeker, dit is het volk van het moegestreden Oekraïne – die onherroepelijk in het drijfzand van samengebalde machten dreigt weg te zakken. Hij (zij, het) strekt een dorre arm stakerig naar gewenste hulp, de hand bevallig met bijna schaamteloos gekromde wenkende vinger als om wie dan ook te verleiden. Want maakt het iets uit wie Oekraïne uit de knellende omhelzing van Rusland redt? Europa, Amerika, China? Wie de helpende hand ook reikt zal op eieren moeten lopen om deze figuur niet op te schrikken en verder weg doen zinken in de kleffe brij van corruptie en macht.

Rusland, dat zich laat leiden door Poetin, doet er alles aan om de wereld (en zichzelf) duidelijk te maken dat zijn stiekeme invasie, zijn aanvankelijk druppelsgewijze binnensluipen, was voorzien en aangekondigd. Dat zijn inval slechts de bedoeling heeft om ‘eigen burgers’ te beschermen.
Heb je hen ook gezien? Die zwaarbewapende Russische soldaten die afwachtend in een cirkel rond een Oekraïense kazerne stonden opgesteld? Toen ik dat zag moest ik denken aan het Bijbelse Jericho. De Joden belegerden wekenlang de met dikke muren omringde stad Jericho. Zij bestormen de stad niet maar lopen op bevel van God een week lang dagelijks zeven keer rond de stad. Voorop lopen de priesters met de Heilige Ark van het Verbond en blazen op hun ramshoorn. En op de zevende dag, op Sabbat, storten de muren onder triomfantelijk hoorngeschal ineen. Dit wordt nog steeds een wonder genoemd, zoals het wonder van de Rode Zee waar het water zich splitste.

Gaan de Russische militairen ook rond de vestingwerken van Oekraïne lopen? Dwingen zij de ingesloten militairen slechts met hun angstaanjagende aanwezigheid zich over te geven? Wat als zij zich lijdzaam overgeven? Wat doet Poetin? Blijft de Oekraïner bevolking zich afzijdig houden? Wat doet Europa? Iedere daad kan het wankele evenwicht verstoren.

‘God houdt zich aan Zijn verbond’, schreef ik gisteren boven een condoleance aan de nabestaanden van Dick, want hij vond houvast in de belofte van God. Ik ben wel Katholiek opgevoed, maar in wezen atheïst, min of meer. Toch hoop ik op een wonder, hoop ik dat Oekraïne ongeschonden uit het politieke drijfzand wordt verlost!