Landverhuizing

Het is grijs en miezerig als ik bijna halverwege de ochtend van deze Wereld Kanker Dag de Van Heemstraweg oversteek; als een jonge hond versnel ik mijn pas om de aanstormende Lijn85 niet te hinderen. Je zou het er warm van krijgen!

Ik beland weer direct bij ons bezoek in Malden, waar ik voor mijn oversteekactie reeds vertoefde. Wij hadden gistermiddag al heel wat afgelachen toen Irma ons eindelijk vertelde dat zij een landaankoop hadden gedaan. Eerst moet ik even vertellen dat wij al meer dan dertig jaar met elkaar bevriend zijn. Werner, toen onze overbuurman, leerde ik kennen op de dag dat hij mijn sleepkabel kapot trok: hij liet het koppelingspedaal pardoes opkomen nadat ik zijn brik een beetje snelheid gaf. Nog een geluk dat ik die kabel – die blijkbaar aan vervanging toe was – deugdelijk aan mijn trekhaak verbond, zodat de schade beperkt bleef tot dat gare koord. En ik geloof dat ondanks het breken van het lijntje zijn onwillige motor alsnog aansloeg, maar dat terzijde.

Voor de verkrottende woning, bijna bovenaan de Hommelstraat, staat een donkergroene oude Simca. Het huis, een soort dagloners woning met bijgebouwde, inmiddels wrakke schuurtjes, staat al vele maanden te koop. Dat staat te lezen in een groot lettertype op A-viertjes achter elk van de groezelige ramen. Van week tot week verzamelen de vitrages steeds meer spinrag en stof. In het voorbijgaan blik ik nieuwsgierig langs het huis en kijk rechtstreeks in de ogen van het bezoekende paar. Hij langer dan zij. Beiden van middelbare leeftijd. Kopers? Twee kraaien laten krassend hun menig over dit onverwachte bezoekje horen. Dat betreft uitsluitend hen, mij kennen ze goed.

Na onze verhuizing naar Beuningen blijven wij Werner en Irma met regelmaat bezoeken. En zij ons. Dat zijn de momenten om elkaar te informeren over onze kwaaltjes en andere ongemakken, maar ook over onze successen en pleziertjes. We hebben het altijd erg gezellig met elkaar en houden er geen gespreksagenda op na, hoewel dat inmiddels wel een goed hulpmiddel zou zijn: terug in de auto constateerden Riky en ik welke onderwerpen we vergaten te vermelden. Nou ja, maar weer snel een afspraak maken.
“Land aangekocht? Wat gaan jullie daarmee doen?” Vanwege het stereo effect van onze reactie is ons ongeloof nog duidelijker hoorbaar.
“Ja, wij hebben een stuk land gekocht. Aan de Zandbij.” Irma grijnst verstandhoudend naar Werner en vertelt enthousiast en gedetailleerd over haar gang naar het kantoortje. Ondertussen vult Werner onze glazen bij en houdt ons de plank met lekkere hapjes voor.

De Waal is weer doende buiten haar oevers te treden. Zij spoelt reeds om de weidepaaltjes met prikkeldraad die de uiterwaarden buiten de dijk moeten houden. Ik hoop voor de bewonertjes van de lage gronden dat zij dit onraad tijdig zagen aankomen en zijn verkast naar veilige plaatsen.

Inmiddels is de overeenkomst getekend en komt de aap uit de mouw. Hun aanwinst betreft een deel van Rustoord. Naast en tussen de graven van hun ouders hebben zij grond gereserveerd. Daar wordt niemand begraven tot het de beurt van een van hen is. Wij verbazen ons over deze gang van zaken en vragen naar het hoe. Werner peinst hoe zij er deze zomer wellicht kunnen picknicken. En of zij de grond gaan benutten voor bloemen dan wel kruiden. Mijn suggestie om de aankoopkosten terug te verdienen door Cannabis aan te planten valt in goede aarde.

Werner en Irma zullen hun definitieve landverhuizing nog lange tijd willen uitstellen. Dat is ook onze wens. Hoewel, je weet maar nooit! Een vijfendertigjarige dompteur veronderstelde ook nog een lang leven voor zichzelf. Tot hij zaterdagavond, voor de ogen van het publiek in de volledig bezette circustent, door de tijger werd aangevallen. Hij overleed op weg naar het ziekenhuis van Mexico-stad. Ik ben blij dat ik niet van het circus houd!