Wensbeelden

Vanavond worden de Olympische Spelen geopend, reden voor ons om de televisie te gaan benutten. Voor dit moment ren ik mijn berg op, die direct naast de voordeur begint. Het gaat moeilijker dan de eerste keer, afgelopen dinsdag, wellicht doordat ik thuis gewoonlijk meest vlakke parkoersen ren. Vanwege de temperatuur heb ik de wekker toch maar drie kwartier vroeger gezet. Veel nieuws dringt deze weken overigens niet tot ons door. Dat is een van de voordelen van uitsluitend vrije tijd beleven, van doen waar je zin in hebt. In de loop van de jaren ontstaan echter steeds meer scheurtjes in dat geïsoleerde vakantiebestaan. Zo bereikte mij via de internetverbinding van Inge, de dame van wie wij ons appartement huren, het berichtje dat vliegen rechtsomkeert maken als zij een geur ruiken die hen niet aanstaat. Eerder was al opgevallen dat vliegen rechtstreeks naar de bron van een lekker geurtje vliegen. De vraag was – hoe kom je er trouwens op – of zij het tegenovergestelde doen bij een stinkluchtje. En dat is zo. Biologen hebben het uitgevogeld met behulp van kleine magneetjes op de rug van de vliegen, een amandelgeurtje, waaraan vliegen de pest hebben, en appelazijn waar zij dol op zijn. Bij het bos aangekomen bedenk ik dat het beroep van bioloog toch wel erg leuk is, wat overigens een nutteloze gedachte is. Zelfs als wensbeeld. Ik bedoel maar, ik ben met pensioen!

Ik laat het stukje bos weer snel achter mij en kom op een bijzonder steil gedeelte naar een overgang met een weids uitzicht op Grafschaft. Daar hoor ik de mauwende roep van een buizerd in het dal rechts onder mij. Ik probeer de roofvogel te ontdekken, wat tegen de achtergrond van dennenbomen een te moeilijke opgave blijkt.

We hebben de afgelopen dagen niet veel anders gedaan dan lui in de tuin zitten lezen. Voor mij vooral boeken en verhalen van Stephen King, die zulke prachtige en vooral onverwachte beelden kan schetsen. De laatste jaren lees ik zijn verhalen vooral tijdens vakanties. En onderwijl wij wandelen vertel ik het Riky. Zo beleef ik het twee keer.

Doordat ik op een steen trap moet ik mijn houding corrigeren. Op datzelfde moment valt mijn oog op de buizerd die in alle stilte zijn zweefvlucht vertraagt. Het lijkt alsof het dier op zijn staart gaat staan. Dan duikt het als een kogel in een aanplanting van jonge dennenboompjes. Stof dwarrelt op en verbergt verdere actie. Toch had ik het niet beter kunnen treffen!

Op de terugweg kom ik langs een tretbecken, een voetenbad dat middenin een bron werd gebouwd. Heerlijk om in dat koele water rond te lopen nadat je een lange wandeling maakte, of langdurig in een hooiveld werkte, maar dat terzijde. Op het moment dat ik er langsop ren zie ik een sporttas staan. Paars met zwarte stroken en voorzien van een donkerroze merkplaat met daarop een wit logo. Hoe komt die tas daar? Heeft iemand die vergeten? Achtergelaten door een insluiper in de plaatselijke sporthal, waardeloos omdat hij er niets (meer) van zijn gading in vond? Even twijfel ik, moet ik mij er over ontfermen? De plaats is verder geheel verlaten. Dan meen ik in mijn ooghoek iemand te zien die voor mij wegduikt. De dief? Zal hij veronderstellen dat het mijn tas is? Dat ik hier mijn hardlooprondje startte? De tas staat open. Steekt daar niet iets harigs uit? Gatver! Ik roep mijzelf tot de orde: kom op Simon, je kunt wel van alles bedenken, er is niks aan de hand en die tas komt heus wel goed terecht. En anders maar niet, jou een zorg!

Gisterenavond las ik een kort verhaal van King. Het leek te gaan over een groep gestrande treinreizigers die wacht op een extra trein. Met een knappe wending wordt duidelijk dat de reizigers reeds overleden zijn. Zelf weten zij dat nog niet allemaal. Dat niet weten wordt in stand gehouden door hun wensbeelden. Prachtig! Het eerstvolgende korte verhaal heet Het Hardloopmeisje. Heb ik nu al zin in.