Onderscheiden

Lekker weer om opnieuw een rondje hard te lopen. De temperatuur veroorzaakt een korte broek: heerlijk om de frisse wind langs mijn benen te voelen. Dit is een bijzondere dag. Sowieso vanwege de gebeurtenissen van de afgelopen etmalen, die uitmondden in een politiek unicum, geschapen door enkele oppositiepartijen. Diederik Samsom beroept zich, als verklaring over de afwezigheid van zijn persoon op dit democratische feestje, op het feit dat de PvdA niet gewenst was bij de vormgeving van een alternatieve begroting. Maar diep van binnen weet hij dat hij weliswaar het moment heeft herkent, maar een andere, achteraf verkeerde richting koos. Een politicus wil (en moet wellicht) altijd opvallen, maar je onderscheiden vanwege foute keuzen, dat wil je natuurlijk niet.
Vandaag is ook bijzonder vanwege de jaarlijkse regen aan Koninklijke onderscheidingen: 3.429 om precies te zijn. Er was er ook één voor een vrijwilliger van onze Zonnebloemafdeling. Het geeft mij een goed gevoel dat ik bij de voordracht betrokken was, en dat ik direct en enthousiast zei: “Ja ik wil!”, toen mij werd gevraagd of ik daaraan mee wil werken. Dat was niet moeilijk want ik bewonder An van der Wielen vanwege haar jarenlange onbaatzuchtige inzet voor mensen, die af en toe een beetje aandacht hard nodig hebben. Ik werd ook nog beloond door getuige te mogen zijn bij de uitreiking, Lid in de Orde van Oranje Nassau, door onze nieuwe burgemeester. Carol van Eert deed dat op een natuurlijke en eenvoudige manier. Het feit dat wij, de decorandi en de belangstellenden, welkom werden geheten door Thea, gaf het gevoel van een onderonsje. Van een thuiswedstrijd eigenlijk, want Thea is niet alleen gemeentegastvrouw maar tevens Zonnebloemvrijwilliger.
Natuurlijk heb ik al die tijd, een klein jaar schat ik, niets mogen zeggen over het voornemen om An in aanmerking te laten komen voor een lintje. Ook het thuisfront deed aan het grote zwijgen mee. Op dit punt waren onze monden als de schelp van een oester. Er werden ook weer allerlei smoezen verzonnen om de lintjeskandidaten naar het gemeentehuis te lokken. Pas nu ik hier op de Dijk loop bedenk ik dat het interessant kan zijn om al deze leugentjes-om-bestwil te verzamelen en er een smoezenboek mee samen te stellen: een gat in de markt! Goede hulp voor diegene die voornemens is iemand voor te dragen…
Ik word uit deze interessante overweging gehaald door een bijzonder tafereel strak langs de Waal. Een grote paardenfamilie, van de Konikstam, is verenigd op de oeverwal[1]. Deze natuurlijke ophoging geeft de groep als het ware een toneel waarop hun prachtige en soepele lijven voordelig staan afgetekend tegen het grauwe water van de rivier. Het schouwspel doet mij denken aan de samenkomst deze morgen in het gemeentehuis, waardoor ik mij moeiteloos kan voorstellen dat een van de stamleden wordt onderscheiden wegens haar bijzondere inzet voor de jongeren. Wellicht door veulens te wijzen op de gevaren van de nieuw gegraven inlaatgeulen: het zand is daar nog niet goed vastgelegd zodat een been (we hebben het over edele dieren) gemakkelijk kan wegzakken, met alle gevolgen van dien. Zij wist vanmorgen natuurlijk van niets... 

An moest zogenaamd naar Rotterdam. Haar zoon zou door zijn werkgever wegens een jubileum in het zonnetje worden gezet. Op haar vraag waarom hij het parkeerterrein van het gemeentehuis oprijdt, verzint hij een vervolgsmoes: “Ik moet mijn nieuwe identiteitsbewijs ophalen mam.” Ronald Tolman, die ook met een smoes naar het gemeentehuis was gelokt, biechtte op dat hij het eigenlijk al wel door had. Zijn kleinzoon vroeg hem aan de telefoon: “Opa, als jij geridderd wordt, ga je dan in een kasteel wonen?”


[1] Dankzij Adriaan Maters, die in het boekje “Hoe het vroeger was” de geschiedenis van Weurt, Beuningen, Ewijk en Winssen voor de hoogste groepen van de basisschool heeft uiteengezet, heb ik een helder begrip gekregen voor de verschillende hoogten in het rivierenlandschap.