Billen

De koffie is gedronken, het belangrijkste krantennieuws gelezen, tijd om op te warmen voor mijn rondje hardlopen. Het weer is er prima voor, hoewel ik rekening houd met regen. In de Hosterdstraat is men bij een pas verbouwd pand met grond aan het slepen. De bedoeling is de tuin opnieuw inrichten en de schuur bereikbaar maken. Men gaat er stevig en professioneel met grote machines tegenaan: één verdeeld de reeds uitgegraven grond over de vroegere boomgaard, een ander voert en stampt grond aan voor de oprit naar de nieuwe opslagloods en weer een ander lost fijne tuinaarde. Planning en afstemming luisteren nauw!
Vandaag, precies vijftig jaar nadat Earl Tupper met een nieuwe verkooptruc Europa ging veroveren, ben ik voor het eerst lid geworden van een forum gevormd door abonnees van Computer easy. Dit blad lees ik sinds ik computers gebruik. De aanleiding is een probleem van Riky. Zij krijgt het voor elkaar haar muisaanwijzertje veelvuldig te veranderen van een pijl in een vergrootglas. Hoe zij dat doet weet zij zelf niet, lastig is het zeker.
Mijn moeder ontdekte al spoedig het bestaan van Tupperware, waarschijnlijk op een huishoudbeurs in 1963. Zij was gek op beurzen. Weldra stelde zij haar huis beschikbaar voor een Tupperware-party en verschenen er diverse handige kommen en opbergdoosjes bij ons in huis. Ik herinner mij ijsvormpjes. Zes in een houwertje. Ze werden met aanmaaklimonade gevuld, en vervolgens in het vriesvak van de koelkast bevroren. Na een of twee ijsjes wist ik het wel: het begint lekker zoet, maar spoedig is er de limonade uitgezogen en rest niets dan waterijs.
Bij mijn weten bleef het bij dat ene Tupperware-feestje. Het viel nogal tegen, men zat er meer voor de gezelligheid. De Tupperware-consulente zal er een harde dobber aan hebben gehad: in de keuken – wij hadden uiteraard geen toegang tot de bijeenkomst in de huiskamer – hadden we oordopjes nodig om onszelf van het partijtje buiten te sluiten.
Op de Dijk word ik gepasseerd door een skater. Zijn prachtige schaatsstijl lijkt veel op die van Henk V., maar hij is het niet. Henk bedoel ik. Bij iedere slag klinkt een scherpe klik. Even denk ik dat de man zijn voeten niet hoog genoeg van het asfalt tilt, maar dan zie ik dat de rollerblokken steeds los van de schoen komen: klapschaatsen op wieltjes dus.
Terug naar het huishoudplastic: in ons gezin maken we ook gebruik van Tupperware. Riky kocht het in onze verkeringstijd, inderdaad, tijdens een party (bij haar vriendin). Veel is in de schaduwen van de tijd verdwenen, maar de puddingschaal bleef. Die gebruiken we intensief en wordt nog regelmatig ingezet. Riky kookt af en toe pudding die in deze schaal vorm krijgt. Dat gebeurde veelvuldig in de tijd dat de Boerenbond nog een winkel in Beuningen voerde en we melk van de boer betrokken. De schaal heeft rondom uitstulpingen. In ons gezin noemen wij dat ‘billen’. “Hoeveel billen wil jij?,” is inmiddels een doodnormale vraag. Niek, onze kleinzoon, placht dan nog wel eens te zeggen: “Acht!“ Maar aangezien er maximaal zestien uitstulpingen zijn, overschatte hij steevast zijn eetlust. Onze puddingschaal is voorzien van een ronde opening in de bodem. Daarop past een dekseltje waarin een vormpje is opgenomen.

Nu ik aan die vormdekseltjes denk, herinner ik mij de keer dat ik bij mijn nagerecht een cadeautje vond. Er kwam een boek uit het papier: ‘Menslief Ik Hou Van Je’. Bovenin de vanillepudding met de bekende rondingen het hartje, bespikkeld met kleurige suikerbolletjes. Misverstaan was uitgesloten, desondanks zette ik het mes trefzeker in het lillende hart teneinde een paar billen op haar en mijn bordje te scheppen.