woensdag 21 maart 2012

Lentekriebelingen

dinsdag 20 maart 2012  Vanmorgen lazen we in de Gelderlander dat TNT Express is overgenomen door UPS. Voor een bedrag van 5,16 miljard euro. Ik kan mij zo’n gigantisch bedrag nauwelijks voorstellen. Gehouden tegen het licht van het almaar toenemende begrotingstekort (negenhonderd euro per seconde, hoorde ik op Radio1) lijkt het weer een schijntje.
Vanwege een Zonnebloemafspraak in Amersfoort, trek ik om elf uur mijn hardloopschoenen aan. De (astronomische) lente is nu bijna vijf uren oud. Lente is een bijzonder jaargetijde: de natuur heeft haar adem een paar maanden ingehouden en blaast die nu vol barstend nieuw leven uit. Ik voel het in mijn lijf en zie er tijdens het joggen voorbeelden van. Zoals een treurwilg die zichzelf gedurende de laatste dagen heeft getooid in kwetsbaar groen dat optimistisch afsteekt tegen het blauw van de jonge lentehemel. De vruchtknoppen van de wilde kersenbomen langs de Hommelstraat, zwellen nog van ingehouden trots, maar die van de dikke tamme kastanje even verderop zijn al met succes doorgebroken. Spoedig zal zij ons haar eerste bladeren en typische bloesems tonen. Jammer dat ik Martien’ rokjes mis, maar tegenover dat verlies staat veel: op de Dijk, vlak boven de ruige uiterwaardnatuur, is een veldleeuwerik in vrolijke gezang uitgebarsten waarmee hij een territorium af wil bakenen. De vogel zelf kan ik niet ontdekken. Zijn heldere zang wordt geregeld onderbroken door de jankende roep van een jagende buizerd hoog in de lucht.
Voor mij uit loopt een man met zijn hondje. Het beestje, model vuilnisbak, snuffelt braaf een tiental meters voor hem uit. Baasje is doende met een mobieltje dat op het moment van passeren, veel lawaai produceert. Het doet in de verte aan muziek denken. De man hoort mij niet achterop komen, schrikt en bulkt paniekerig naar het dikke mormel: “Poekie, kom hier. HIERRRRR zeg ik!”
Dit voorvalletje doet mij gek genoeg denken aan een portret van Riky. Sorry Riky, ik bedoel niet je met dit mormel te vergelijken, maar dacht aan de kat die samen met jou werd vastgelegd. Zij, die poes, werd Poekie genoemd. Ik ken haar al vijfenveertig jaar, dat portretje, Riky ken ik een aantal weken langer. Poes Poekie is duidelijk niet ingenomen met de fotoshoot en tracht te ontkomen, zeer tegen de zin van de blakende peuter die haar mollige handjes om het achterlijf van het huisdier klemt. Toen ik het plaatje voor de eerste keer zag liet ik iets van mijn verwondering blijken: dat uit die welgevulde peuter mijn mooie slanke vriendin kon groeien! Het zat ‘m in haar spannende start: Riky is zes dagen voor het mysterieuze Amerikaanse bombardement op Nijmegen geboren. Er kwamen in die schokkende tijd vaak en veel toestellen overvliegen. Sirenes dirigeerden de bevolking geregeld naar hun schuilplaatsen om naderhand het sein veilig af te geven. Riky huilde tijdens haar eerste dagen uitbundig, passend bij haar natuur en de oorlogsentourage, maar overstemde soms sirenes. Dus gaf mijn schoonmoeder haar extra flessen melk.
Op mijn weg terug tref ik opnieuw een lenteteken: in de wei waarop nog maar enkele weken geleden enthousiast werd geschaatst, ligt een diepbruin moederschaap met twee lammeren links en rechts tegen haar aangevleid. Het rechtse dier is het evenbeeld van moeder, het linkse wit als de lammetjes uit mijn Westfriese jeugd. 
Ook deze lente is van korte duur en zal zich spoedig voegen in de voorgaande rij. Stof verzamelend als het portretje van Riky met Poekie. Hoe anders is dat met de kastanjes bovenaan de Hommelstraat: hun knoppen glanzen als gepolijst brons, het is alsof moeder natuur er met haar stofdoek gedurende deze eerste lente-uren, extra haar best op deed.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten