Avontuur

Grijs maar droog, een stevige wind uit het zuidwesten en niet al te koud. Daarmee is het beeld betreffende de weersomstandigheden tijdens mijn wandeling van vandaag compleet. Best wandelweer derhalve, maar er is weinig dat om aandacht schreeuwt. Of het moeten deze twee vrouwen zijn die in een stevige pas vanuit Ewijk over de Waalbandijk wandelen. Het scheelt niet veel of we bereiken gedrieën tegelijkertijd de bovenste trede van de bielsentrap. De winnaar ben ik, als we er een competitie van hadden gemaakt. Aanvankelijk overstemt het geluid van hun conversatie iedere gedachte maar na verloop van een paar honderd meter ben ik zover op hen uitgelopen dat het mij niet langer stoort. In de verte hoor ik een koe loeien terwijl de schepen op de Waal geluidloos passeren, evenals een auto die daardoor plotseling achter mijn rug opduikt. Ik bedoel dat het voertuig vanwege de geruisarme motor mij pas opviel toen het al vlak achter mij reed en op het punt mij te passeren. Terwijl de auto zich weer van mij verwijdert plopt een herinnering aan een spontane opmerking van een van de bewoners van de seniorenflats aan de Tempelstraat op: ‘Ik heb ’t er niet zo op, op die elektrische auto’s. Veel te gevaarlijk. Je hoort ze immers niet!’ Voor ik het in de gaten had liet ik blijken dat ik het met hem eens was maar ondertussen kwam de eerste stoomtrein, die Amsterdam met Haarlem verbond, in mijn gedachten. Ik las in digitaal gearchiveerde krantenartikelen uit die dagen hoe de koeien aan weerskanten van de spoorbaan van slag raakten waardoor de melkafdracht aanzienlijk verminderde, als we geloof hechten aan deze bewering van mopperende boeren. Alles wat nieuw is moet even wennen.  

Het vervangen van auto’s met benzine en dieselmotoren door elektrisch aangedreven auto’s maken een belangrijk deel uit van het regeringsbeleid. Bakken subsidie worden ervoor uitgetrokken. Is dat niet wat voorbarig? Want het verbaasde mij niet, het nieuwsbericht dat er in Nederland nog nooit zoveel tweedehandsauto’s werden aangekocht dan gedurende het afgelopen jaar. Dat heeft alles te maken met dit beleid, lijkt mij. Ik neem mezelf maar als voorbeeld: het is al meer dan vier jaar geleden dat ik een nieuwe auto aanschafte. Als dit er niet was, deze ontwikkelingen rond de elektrische auto bedoel ik, zou ik waarschijnlijk al tot vervanging zijn overgegaan. De volgende moet een schone auto worden, vind ik. Maar aan dit voornemen kleeft nog veel wat onzeker is. Bij mijn laatste garagebezoek maakte ik kennis met Renaults volledig geëlektrificeerde model. Prachtig hoor! De verkoper probeerde mij te interesseren voor een proefrit waarvan ik tot op vandaag heb afgezien. Want kan ik bijvoorbeeld Wadway wel in een ononderbroken rit bereiken? En zo ja, kan ik daar dan ‘tanken’ voor de terugtocht? En hoe moet dat tijdens vakanties? (‘O, daar hebben we een oplossing voor,’ verzekerde mij de verkoper, ‘voor uw vakanties kunt u bij ons een volledig verzekerde benzine of dieselauto huren!’ ‘Wat een belachelijke suggestie,’ dacht ik.) 

Er kleven nog veel meer vragen aan elektrische automotoren. Bijvoorbeeld de batterijen, hoelang gaan die mee? En zijn ze recyclebaar? Vele kilo’s lithium zijn nodig voor de productie van slechts één autobatterij. Onlangs las ik hoe dat spul wordt gedolven in de Boliviaanse zoutvlakte Salar de Uyuni. Deze toeristische trekpleister zal naar verwachting overhoop gegraven worden om de lithiumhonger in de wereld te kunnen stillen. ‘Alweer een grondstof die we in korte tijd gaan uitputten’ kon ik niet nalaten te denken. Wil ik daaraan meedoen? Of moet onze nieuwe auto een waterstofauto worden?

Zoveel vragen, ik krijg er hoofdpijn van. Ik heb de neiging met een goed boek in een geriefelijk hoekje te wachten op de ontknoping van dit avontuur.