Hier wordt fruit
geplukt. Terwijl ik een vrachtautootje dat bijna midden op de weg stilstaat, een
paar geparkeerde auto’s en een kleine tractor die als een miniatuurlocomotief een
hele rits fruitkisten voorttrekt nader, en daartussendoor slalommend mijn weg vind,
voel ik mij als een jojo: zo leg ik me nog neer bij de wetenschap dat opbouwen
van mijn hardloopactiviteit niet goed past bij de traagheid waarmee het
herstellen van spierreuma verloopt (en de negatieve ervaring van afgelopen
maandag), om het volgende moment, nu, in mijn hoofd met rekenschema’s aan de
slag te gaan! Herstel. Dat is het goede bericht dat ik uit dit onbenullige
gevoel filter.
Die wandelingen
vorige week, die waren in een woord Fantastisch!
 |
| Schärtenspitze (foto: Jesse) |
Ook al zouden wij –
Timothy, Jesse en ik – aanvankelijk van berghut naar berghut trekken en moest dat
plan vanwege mijn conditie in de prullenbak verdwijnen, het alternatief werd
veel leuker en mooier en beter dan ik ervan had verwacht, dan wij ervan hadden
verwacht. Vanuit ons logies in het zeer gerieflijke Gasthof Altes Frosthaus in
Ramsau, Berchtesgadener Land, planden we iedere avond een wandeltocht voor de
volgende dag. Dat ging van eenvoudig naar tamelijk heftig. De eerste twee dagen
werden het kalme wandelingen met een gering hoogteverschil van ongeveer driehonderd
meter en nam de pijn in mijn bovenbenen merkbaar toe, terwijl wij volgens
Timothy door 80-plussers werden gepasseerd. De derde dag kwam een kentering.
Nog op weg over een smal en stijgend pad, door de regen en een tamelijk dicht
begroeid bos, vanuit het Ahorntal naar de Halsalmhütte op 1.211 meter hoogte,
maakte ik me ongerust over die toenemende pijn. Maar in dat romantische zomerboerderijtje,
onder wakende ogen van drie kalveren en genietend van een met zorg bereide beker
warme volle melk met honing, realiseerde ik me dat de pijn bijna helemaal naar
de achtergrond verdwenen was! Ook tijdens de afdaling naar de Hintersee hield
mijnheer spierreuma zich gedeisd. Dat bood een geheel nieuw perspectief!
Dag vier en vijf
vulden we dan ook met een wandeling via de Grunsteinhütte naar de Kühroint-Alm
waar we de nacht doorbrachten om de volgende dag – wat mooi is het licht van de
opkomende zon in de bergen! – onze wandeling te vervolgen naar het Watzmannhaus
op 1.930 meter hoogte. Dat was genieten, van iedere meter. En van het weer dat
ons zo goed gezind was, van elkaar en van bloemen en insecten en de prachtige
vergezichten en, voor mij persoonlijk, vanwege het wonder van het wegblijven
van de inmiddels zo vertrouwde pijn. Tientallen keren vroegen wij ons af of het
verschil door de hoogte werd veroorzaakt, door de aanmaak van extra rode
bloedlichaampjes, de beste potten bier, elkaars nabijheid, de warme melk, lekkere
koeken of de uitgebreide ontbijttafels. Hoe dan ook, het bier in het Altes
Frosthaus smaakte nadien nog beter!
 |
| - wat mooi is het licht van de opkomende zon in de bergen! - |
De laatste dag
besteedden we aan een wandeling naar de Blaueishütte op 1.680 meter hoogte, van
daar een spectaculaire overschrijding van de Schärtenspitze op ongeveer 2.200
meter en weer afdalen naar Ramsau. Met ongeveer 1.600 hoogtemeters en een paar
steile stukjes klimmen en dalen werd het een zeer bevredigende bergwandeltocht,
voor mij maar ook voor onze zonen! Het geeft een buitengewoon gevoel van
vrijheid als je met je hele lijf, hangend aan een staalkabel en steunend op één
voet, boven een diepe afgrond hangt, of door een ‘schoorsteen’ van ruwe
rotsblokken omhoogklautert. Há, wanneer gaan we weer?
Maar eerst volledig
herstellen en het hardlopen weer in de voeten krijgen. Volgende week een paar
minuten langer!
Wat geweldig!
BeantwoordenVerwijderen