Debacle

Een van mijn oud-collega’s, we ontmoetten elkaar op het feestje ter ere van een kakelverse Sarah, die ook een oud-collega van ons is en bovendien bevriend met Riky, vertelde dat zij, het is al zóveel jaren geleden, met haar wederhelft languit op een dansvloer lag. Extra compromitterend voor mijn collega van toen was dat zij als enigen de dansvloer op gingen, een dansvloer die nota bene op de openingsdans door het bruidspaar wachtte, een bijkomstigheid die haar, mijn ex-collega, volledig was ontgaan hoewel zij zich afvroeg waarom niemand de vloer op ging terwijl de muziek toch zo uitnodigend speelde. Hoe dan ook, het bruidspaar, de vrouwelijke helft van het paar was toentertijd ook een collega van ons, zal wellicht supernerveus zijn geweest. Het is dan ook niet niks om voor het oog van al je familieleden en vrienden en bekenden de dansvloer op te gaan. Misschien waren zij extra zenuwachtig vanwege het danspaar dat voortijdig en zo sneu over de dansvloer en elkaar stuiterde, misschien hadden zij speciaal voor hun trouwfeest een paar danslessen genoten zodat zij als paar op de vloer zouden sprankelen, misschien hebben zij daadwerkelijk op de dansvloer geschitterd. Ik weet het niet. En hoe ik ook mijn best doe, ook het debacle van mijn toenmalige collega en haar partner herinner ik me niet, terwijl ik wel een van de gasten was die rond de dansvloer wachtten op de officiële opening van dat het-is-al-zóveel-jaren-geleden huwelijksfeest. 

Het verhaal van mijn collega van weleer deed mij denken aan mijn eigen dansvloer-afgang en aan een belangrijke les waarmee ik mijn ongelukje had kunnen voorkomen, mits die les op de dansschool geleerd zou zijn. In plaats daarvan werd ons bijvoorbeeld verteld: ‘de werkelijk welopgevoede man zal zich af en toe ook eens over de muurbloempjes ontfermen’ (1939, Amy Groskamp-ten Have). In de dansklas werd ons destijds dezelfde boodschap in iets andere bewoordingen meegegeven. 

Dat je een dame nooit zomaar ten dans moet vragen is een nuttige les die ik pas onlangs leerde. Er moet eerst oogcontact zijn. Als zij van je wegkijkt zegt ze daarmee zoveel als: 'met jou? Nee, met jou wil ik niet dansen!' Dus onderbreek dan onopvallend je gang in haar richting en wijk uit naar een van de andere muurbloempjes. En dan maar hopen dat je met je tweede keus alsnog positief oogcontact kunt maken. Kijk, had ik deze les tijdig geleerd, dan was ik niet …

Vanuit mijn herinnering ken ik haar als Greetje. Zij stond pal tegenover mij aan de rand van de dansvloer, tussen alle andere dansgrage meisjes. Wij, jongens, stonden tegenover hen, wachtend op het teken waarop wij de dame van onze keuze ten dans mogen vragen. Dat viel nooit mee, kiezen, en zoals altijd hoorde ik hier en daar jongens smoezen die probeerden de meest populaire dames onder elkaar te verdelen. Bij de danslessen werd Greetje steevast als een van de laatsten gevraagd, waarschijnlijk vanwege haar buitengewone lengte en de vergroeiing in haar rug. Die keer voelde ik mij aangesproken door de vermaning ‘de werkelijk welopgevoede man zal zich af en toe ook eens over de muurbloempjes ontfermen’ waarop ik besloot Greetje te vragen.
Toen we de eerste danshouding voor de zo intense en passievolle tango aannamen voelde ik pas hoeveel langer Greetjes benen waren. Zij torende als het ware boven mij uit hoewel ze door haar gekromde rug kleiner leek dan ze in werkelijkheid was. Aanvankelijk ging het goed, zelfs de snelle looppassen, totdat onze benen verknoopt raakten en we als aangeschoten zandhazen op de spiegelgladde vloer spartelden.

Misschien, als ik eerst oogcontact met haar had gemaakt, zoals die late les voorschrijft, zou ik wellicht hebben gezien dat Greetje van mij wegkeek waarmee zij wilde zeggen: ‘met jou dansen? Nee jongen, jij bent te klein!’