Tijdreizen

vrijdag 24 februari 2012  Deze dag is grauw als de toekomst van prins Johan Friso. Of eigenlijk non toekomst, want wat heeft het leven voor jou in petto als je het moet stellen met een ‘massief beschadigd’ brein? En wat heb jij jouw geliefden nog te bieden? Kort na twaalf uur werden we, afwisselend in Oostenrijks en Nederlands, geïnformeerd.
Hoe verder? Een niet te beantwoorden vraag waarover ik hardlopend peins. Ik probeer mij voor te stellen hoe je een leven opbouwt rond het lichaam van je partner en dan, over misschien maanden of jaren, opnieuw moet rouwen bij diens werkelijke overlijden. Gelukkig wordt dit beeld al op de Kloosterstraat verdrongen door de plezierige herinnering aan een gesprekje met onze kleinzoon Niek. Ik vertelde hem over Dirk Kikvors, een verhaal waaraan ik af en toe schrijf. Natuurlijk in grote lijnen want hij zal het misschien lezen, als het mij lukt toe te komen aan ‘en hij leefde nog lang en gelukkig!’ Dirk beleeft zijn avontuur in 2506, een detail dat Niek bijzonder intrigeert: “Reizen ze dan naar andere planeten, Opa? En kunnen ze mensen teleporteren?” Die toekomstige wereld is in veel opzichten anders dan vandaag, bevestig ik hem. Ook reist men anders, maar teleportatie zal toch vooral aan sciencefictionverhalen voorbehouden blijven. Misschien dat men dan simpele dingen op de ene plaats kan laten verdwijnen, om ze tegelijkertijd ergens anders te laten verschijnen. Bijvoorbeeld met behulp van de kwantummechanica. Misschien, maar of dat ooit met levende organismen kan? Dat is andere koek.
Nu ik opnieuw daarin verzeilde, denk ik aan de bevindingen van CERN: enkele maanden geleden claimden zij te hebben vastgesteld dat neutrino’s sneller reizen dan het licht. De media kwetterden opgewonden. En terecht, want de relativiteitsleer kon misschien in de prullenbak. Nieuwe proeven lieten zien dat zij zich vergisten. Albert Einstein kan zijn eeuwige rust opgelucht hervatten! Radio, televisie en de schrijvende pers houden zich nu echter wel erg op de vlakte, terwijl ik juist dacht: ‘Halleluja!’ Ik bedenk hoe een persoon na een sneller-dan-licht-reis, in het verleden van plaats X aankomt. Dat is al moeilijk. Hij boekte een retourvlucht en bovendien herhaalt hij dit een aantal malen. Nu zal toch zichtbaar zijn dat zijn niet-meereizende omgeving, sneller ouder wordt. Moet de reiziger zijn leeftijd bijstellen?
Ik word in deze gedachtegang gestoord door een achteropkomende auto, terwijl een hardloper mij tegemoet komt. Dit gebeurt op de Dijk, ter hoogte van het Roodslag. De automobilist houdt een bovenmatige snelheid aan en passeert mij rechts om vervolgens, door een flinke ruk aan het stuur, mijn collega amper te ontwijken. Die springt in de berm, waarna hij zijn handen demonstratief in zijn zij plaatst. Gezichtsuitdrukking en houding zijn als die van een boze Sofie, onze kleindochter van viereneenhalf, met dit verschil dat zij haar armen tijdens zo’n dwarse bui strak om haar borst vouwt. De automobilist slalomt, ongestoord en met onverminderde haast, tussen ons door. “Weer zo’n idioot!” kan ik niet nalaten mijn mede jogger toe te roepen. “Dat kun je wel zeggen,” is zijn antwoord, “nog een prettige dag verder!”

Niek wilde toch nog wel weten of er in 2506 bruikbare verkleinpistolen zullen zijn. Hij kijkt er een beetje angstig bij, bang dat ook dit idee naar de prullenbak kan. Ik kijk hem vragend aan, waarop hij enthousiast voorbeelden opsomt waarin vijanden met een straalgeweer worden geminimaliseerd. Ik zie zijn teleurstelling als ik bevestig dat dit alleen in verhalen en animaties kan, en bedenk dat slechts een paar maanden geleden, hem het geloof in Sinterklaas ontnomen werd. De tijd gaat snel, ook zonder manipulaties.