Deze carnavalsmaandag is toch al een bijzondere dag, want onverwacht werd het voor mij een ouderwetse wasdag! In mijn jeugd nog heel gewoon. Op maandagen kreeg ik steevast de geur van peterolie en kokend wasgoed in mijn neus, als ik de steile houten trap afliep naar mijn ontbijt en weer een nieuwe schooldag. Mijn moeder, later met hulp van mijn zussen, was daarmee de hele maandag druk in de weer. En dan was het witgoed schoon maar nog lang niet in de kast. Vandaag ging het voor mij ook om het witgoed. Het reeds verzamelde vuile goed werd door het verschonen van onze bedden tot een flinke berg opgekruid. Nu Riky moet herstellen past dat klusje even niet bij haar. Nu ben ik aan de beurt, maar de werkelijkheid is minder dramatisch. Ik verkeer namelijk in de gelukkige omstandigheid dat wij een lieve buurvrouw hebben die aanbood om de was te doen: wit en bont. En zij doet het bovendien professioneel en graag! Dus mijn ‘wasdag’ bestaat uit het verzamelen en wegbrengen naar de buurvrouw, en later weer opbergen. Mijn moeder ziet het wellicht gebeuren, van waaruit dan ook, en zal wensen dat dit haar was overkomen!
Het is op mijn wasdag lekker weer: fris met een vrolijke zon waarvan de invloed merkbaar toeneemt. Bovenop de dijk heb ik goed zicht over de Waal en de uiterwaarden. De Konikpaarden en de ganzen grazen van het wintergras, een reiger staat te vissen en de bruggenbouwers zijn actief: alles als op een normale maandag. Onverstoord, alsof Job zijn besluit nog niet wereldkundig maakte.
De onhoudbaarheid van Job’ rol; daar keek ik met gekromde tenen naar. Je voelde het op je klompen aankomen, toch voel ik het als een verlies. Ik ben blij dat ik kan rennen, dan kan ik dit slechte nieuws een plaatsje geven. Dit alles klinkt tamelijk pathetisch geef ik toe, tenslotte was Cohen fractieleider en ik slechts een gewoon lid van zijn partij. Politiek is eigenlijk niks voor mij, maar volgens mij is het ook niet geschikt voor Job. Want een begrip als sluw wordt niet voor niets voorgesteld als een synoniem voor politiek. Neem het eigen Kamerlid Timmermans die in een mail de harde kritiek lekt – ingegeven door onvrede over de resultaten van de partij onder leiding van Cohen – omdat hij in de fractievergadering bakzeil haalde!
Job Cohen is veel te aardig om sluw te kunnen zijn als een Wilders of achterbaks als een Timmermans, slechts om eigen belang veilig te stellen. Voor sociale bestuurders als Job Cohen wijkt niet alles in ruil voor het verkrijgen en behouden van macht. En als een dergelijke rolopvatting inherent is aan een politicus – zoals dat blijkbaar is voor Wilders en Timmermans – feliciteer ik Job met zijn besluit.
Nog maar krap twee jaar geleden werd Cohen, als de Nieuwe Socialist, weggeplukt uit zijn succesvolle rol in Amsterdam. Weggesmeekt, kan ik volgens mij beter zeggen. En die opzet lukte bijna! Jammer dat hij er daarna niet aan gedacht heeft zijn sociale hart tijdelijk in een bankkluisje op te bergen. Daarom moest hij zichzelf voortdurend en zichtbaar geweld aandoen. Ook voor mij als toeschouwer is die strijd gelukkig voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten