Rietjes

Herman is deze morgen al een poosje op de been, schat ik. Hij knijpt zijn ogen even dicht terwijl ik hem passeer. Graag verbeeld ik mij dat dit zijn manier van begroeten is nadat we elkaar wekenlang niet hebben gezien vanwege een vakantie in Traindorf, Markt Heiligenstadt in Oberfranken. Die van ons. Of Herman intussen ook van een vakantie heeft genoten is mij niet bekend. Het zou kunnen, want afgelopen dinsdag en donderdag, toen ik met Riky langs zijn wrakkige onderkomen wandelde, keek ik onverrichterzake naar hem uit. Vooral toen ik donderdag opnieuw moest constateren dat hij ‘niet thuis’ bleek te zijn, werd ik beslopen door gevoelens van onrust. Is er een einde gekomen aan het leven van deze zware hooglandstier? Zo vroeg ik mij af, is hij na al die jaren toch nog door de hobbyboer naar de slager gebracht? Zwartgallige gedachten, ik weet het. Het is een van mijn zwakke punten, dat ge-jojo tussen optimisme en negativisme. Blijft de vraag waar Herman was, dinsdag en donderdag.

Verder rennend leiden de bloeiende aardappelvelden me af van het zoeken naar antwoorden op het mysterie dat door de afwezigheid van Herman is ontstaan. Opnieuw valt het mij op dat aardappelplanten tegenwoordig zo massaal bloeien. Niet alleen in onze contreien, ook in het Duitse Oberfranken wandelden we gedurende de afgelopen weken geregeld langs massaal bloeiende aardappelakkers. In het Wadway van mijn jeugd hielp ik mijn buurman geregeld piepers poten en oogsten. Planten en rooien, we deden het kruipend en met behulp van een plantschopje dat tevens een rooischopje was. Ook de kisten gevuld met (poot)aardappelen die we tijdens het planten achter ons aan sleepten, waren gelijk aan de kisten waarin we de nieuwe oogst deponeerden. Op de akker van mijn buurman bloeiden aardappelplanten, maar lang niet allemaal. Ik herinner mij nog dat ik Jaap er verwonderd naar vroeg. Hij vertelde mij toen dat de oorspronkelijke aardappel in Zuid-Amerika groeide. Die produceerde veel groen, bloemen en bessen maar gaf daardoor slechts kleine vruchten. Eigenlijk waren het verdikte meelachtige wortels, geen piepers zoals we die nu kennen. Aan het groen en de bloemen en bessen, die ook nog giftig zijn, hebben we helemaal niets, vond Jaap. Dat kunnen we niet eten. Door kruising ontstonden varianten die veel grotere piepers opleverden maar waarbij de bloei achterbleef. Ook toen al vond ik aardappelbloempjes prachtig. Wij bezitten deze dagen zelfs een aan de aardappel verwante eenjarige hangplant waarvan de trosvormige bloemen nagenoeg identiek zijn aan de bloemen op dit aardappelveld.

In de loop van de tijd is er veel veranderd. Wellicht zijn er nu aardappelrassen die bloeien zonder nadelige effecten voor de opbrengst. Nu ik weer even met Jaap op het aardappelveld vertoefde zie ik een boer met zijn stier wandelen. Ook alweer zoiets dat de afgelopen jaren is veranderd. Tegenwoordig wandelen mensen niet meer met hun stier, hun hengst of beer. Vandaag de dag wandelen veel mensen met hun hond en enkele met hun kat. Stieren en hengsten en beren beklimmen in een apart gedeelte van hun onderkomens een nagemaakt koebeest, merrie of varken. Dat zij daar zelf wellicht geen weet van hebben is een troostrijke gedachte. Ook weten zij niet dat hun zaad door mensen wordt opgevangen en in rietjes verdeeld, waarmee hun vrouwen worden geïnsemineerd. Voor hobbyboeren is dat natuurlijk niks. Wat moet je met een kunstkoe voor die ene stier? Maar je bent wel trots op je dier dus wil je graag dat hij nakomelingen voortbrengt. Dus ga je aan de wandel met je stier!

Zo, het geheim is opgelost. Daar was Herman dus mee bezig, afgelopen dinsdag en donderdag. Ik zie het al helemaal voor mij: kwality-time voor mens en dier!