Ingelijst

Veertig jaar geleden, 24 februari viel toen op een maandag, sloegen we nietsvermoedend de Gelderlander open en werden verrast met een prachtige foto. Zwart wit. Ons gezinnetje prominent door Theo van Zwam in beeld gebracht. Een idyllisch plaatje van een ‘lentedag’ in februari.

      Terwijl ik in een kalm gangetje over de Hommelstraat ren wordt het romantische plaatje uit mijn verleden ruw versnippert door een stel lawaaierige kraaien. Ik tel er meer dan tien. Zij bezetten een paar kale boomkruinen, vliegen opgewonden schreeuwend van tak naar tak terwijl zij mijn komst brutaal gadeslaan. ‘Daar heb je hem weer!’, roepen zij misschien. Ik betrap mijzelf er op dat ik aan hun zang, dat in mijn oren meer op schreeuwen lijkt, automatisch een negatieve klank toedicht. Dat, en omdat aan kraaien een negatief imago wordt toebedeeld. ‘Daar heb je hem weer!’ kan derhalve net zo goed zijn: ‘Kijk jongens, hij is weer terug!’ Je weet het niet. Feit is dat ik weer langs de Hommelstraat ren, dat ik weer kan genieten van een hardlooprondje (in de hoop dat die slijmbeursontsteking in mijn hiel echt genezen is.) Daar vertrouw ik wel op, hoewel gedurende de eerste paar honderd meter een echo daarvan nog voelbaar was.

      Ik groet het onrustige troepje schreeuwlelijkerds die echter niet langer op mij letten en dat waarschijnlijk ook niet hebben gedaan.

      Ons geheugen is een mooi ding: het maakt dat het verleden nooit verleden tijd wordt. Ervaringen vergezellen ons om af en toe, gevraagd of ongevraagd, onze aandacht op te eisen. Zo is de herinnering aan een krantenfoto uit 1975 voldoende om mij het wandelingetje langs de randen van het Meeuwenven te herinneren. De tussenliggende jaren vallen als het ware weg. We liepen er niet alleen, die zondagmiddag waarop de zwart-wit-foto is geschoten. Het was ongewoon warm voor de tijd van het jaar; dus trokken we er massaal op uit want we hadden tabak van de kou en de nattigheid van de voorgaande weken. De zon voelde weldadig warm aan. En wat waren we nog jong! Jesse in de kinderwagen, nog maar tien maanden, en Timothy, net drie jaar oud, aan de hand.

      Nu ik onze jongens weer voor mij zie, zoals ze toen waren, schuift er een andere foto over het oorspronkelijke plaatje van Van Zwam heen. Een vol kleur. Onze jongste zoon kreeg een laaghangende tak te pakken en trok zichzelf daaraan op. Zijn blik vertelde ons: zo, nu kan ik ook dat mooie vennetje zien! Op deze sprankelende foto is duidelijk zichtbaar dat hij reeds een poosje uit zijn gehaakte muts was gegroeid.

       Wat voor het verleden geldt, gaat niet op voor de toekomst. Die mag gelukkig eerst worden ervaren om haar te kennen en herinneren. Zo was Jesse in de kinderwagen zich nog onbewust van deze spannende dag, veertig jaar later. Vermoedde hij niets van de dag waarop Samuel, zijn zoontje, geopereerd zal worden. Vandaag gaat dat kleine ventje van het ene ziekenhuis naar het andere. Door zijn veel te vroege geboorte maakte hij al zoveel mee. En nu gaat het zo goed met hem! De eerste fotootjes van een kleinzoon zonder toeters en slangen om en in hem, hebben we onmiddellijk geprint en ingelijst! En omdat het zo goed met hem gaat wordt hij sterk genoeg geacht om deze operatieve ingreep aan te kunnen.

      Terwijl ik langs de Waalbandijk ren stel ik mij voor dat de ambulance voor komt rijden. Gelukkig zijn de chirurgen deskundig; mogen we vertrouwen op een goede afloop. Maar spannend blijft het wel.

      Nog voor ik een punt achter dit Dekkertje kan zetten, krijg ik een positief bericht uit Amsterdam: Samuel is terug van de operatie en alles is goed gegaan.