vrijdag 13 september 2013

Liefde

Prachtige mist tref ik deze morgen en toch voel ik geen spoor van de herfst; de zomer claimt haar verloren terrein! Ik stem daarmee van harte in. Terwijl ik over de Hommelstraat ren, nagenietend van het gesnater van een groepje ganzen dat zich tegoed doet aan tarwe- of gerstrestanten, zie ik weer de gelukzalige glimlach – liefde, zo interpreteerde ik het – op het gezicht van Juul Martin. Hij vertelde bij Pauw & Witteman over zijn duurzaamheidproject Huis Van Overvloed.
De aankondiging van dit onderwerp deed mij besluiten om nog even op te blijven – eigenlijk ben ik na al die jaren wel een beetje uitgekeken op het praatprogramma van Jeroen en Paul. Ik moest wel enig geduld oefenen: Martin was pas na de zapservices aan de beurt. Even terzijde voor mijn nageslacht: door deze zapservices hoefden televisiekijkers niet meer zelf met de afstandbediening van zender naar zender te zappen om opmerkelijke kijkervaringen op te pikken. Van alle kanten uit het land kreeg de redactie van Pauw & Witteman up-to-date-surprises, bijzondere beelden, uitspraken of grappige voorvallen zoals bijvoorbeeld een correspondent die vanuit Washington een politiek statement duidt, gaat haperen en stilvalt omdat hij zijn tekst kwijt is, aangereikt. Uit dit aanbod werd vervolgens een soort van pauzefilmpje samengesteld.
Juul vertelde over de grote groep vrijwilligers die zoveel overgebleven goederen via bedrijven en particulieren vergaarden dat daarmee het huis compleet kon worden opgebouwd. Het project mocht geen geld kosten, dat was het idee: Juul geloofd heilig in een betere wereld op basis van deeleconomie. Vervolgens waren er plannen en methoden nodig: voor bouwen met stoeptegels en pallets, werken met vrijwilligers, dat om een nieuwe manier van organiseren vroeg (“…doe wat jij denkt dat goed is om je doel te realiseren…”), enzovoorts.
Aan de hand van een kleine fotoprojectie waren wij getuige van het bouwrijp maken van de grond aan de Bemmelsedijk (waar over een paar jaren een deel van het Waalwater zal stromen), de fundamenten, het opbouwen van de buitenmuren, en een beeld van het huis compleet met ramen en deuren tot slot.
Ik las in krantenberichten over het afbranden van dit bijzondere ontwerp. Desondanks zette Juul mij voor even op het verkeerde been. Zowel vanwege de enthousiaste manier waarop hij over zijn liefdeskindje vertelde en zijn uitstraling daarbij, alsook zijn mededeling dat aanstaande zaterdag (morgen dus) de officiƫle opening van het Huis Van Overvloed is! Blijkbaar had Pauw & Witteman er een soort spel van gemaakt om een spanningsboog op te bouwen, terwijl het feit op zich schokkend genoeg is: Juul vertelde, nu in volle ernst, over het fatale einde.
Zo’n gezichtsuitdrukking als van Juul Martin zag ik tijdens mijn bezoekje aan Leo, eerder deze week. Hij vertelde over de eerste dagen van zijn relatie met zijn vrouw die zes jaar geleden overleed. Dat was in 1951, Leo was toen vijfentwintig. Zijn ogen gingen glinsteren, gezichtslijnen werden zacht, er kwam een lach in zijn stem en hij ging zowaar rechtop zitten toen hij terugdacht aan die spontane ontmoeting. Mijn ogen werden vochtig.
Terug naar huis. Enkele superlange rietstengels hangen over de sloot langs de fruittuinen van Winnemuller. Het lijkt alsof zij een buiging voor mij maken. Wees gerust, er is niets mis met mij, ik weet best dat zij dat nooit zouden doen, en ik zou ook nooit willen dat zij het doen. Stel je voor! Nee, al het riet – op enkele eigenwijze types na – is deze week uit de sloot verwijderd (onderhoud watergangen) waardoor de nieuwe appeloogst, Kanzi, als in een etalage te kijk hangt. Ook de appelkisten staan plukgereed.
Ik hoop dat Juul Martin en zijn team ooit zullen weten waarom hun unieke project in brand is gestoken. Zijn liefde verdient dat, zoals Leo’s herinnering aan hun eerste dagen zijn rouw om haar voor enkele ogenblikken verzachtte.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten