Mijn
hardlooprondje van vandaag is gelijk aan dat van vrijdag. Met dit verschil dat
ik er nog een stukje aan toe kan voegen, omhoog en weer omlaag, twee keer
driehonderd meter. Blechhammer ontdekte ik een paar dagen geleden bij toeval. Terwijl
de ingang van deze straat bijna tegenover de ingang van ons vakantieadres is en
die, evenals de Hauptstrasse, op de grote verkeersweg ‘doodloopt’. Ik ken de loop
van de straat niet zodat ik dit extra stukje tot het laatst bewaar, zoals dat
bij toetjes gebruikelijk is.
Afgelopen zaterdag hadden we iets te
vieren. Ik denk daaraan nu ik enkele kippen klagelijk hoor kreunen. Waarmee ik
niet gezegd wil hebben dat hetgeen wij te vieren hadden niet leuk was. Iedereen maakt dat wel eens mee, denk ik, dat je je niet aan een
uitnodiging kunt onttrekken terwijl je dat het liefst zou doen, en de
opluchting nadien als dat feestje achter de rug is. Dat wat Riky en ik te
vieren hadden viel niet onder die categorie. Bovendien waren er door ons geen
gasten uitgenodigd. Die kippen kreunden evengoed. Waarom zij dat deden? Geen idee, misschien door schade
en schande wijs geworden (wellicht kregen zij vaker een schoen naar hun kop
geslingerd omdat zij al te uitbundig kakelden vanwege een ei dat eindelijk gelegd
was.)
Een paar dagen eerder hadden we
Michael, onze buurman en eigenaar van onze vakantiewoning, gevraagd naar een
adres voor koffie met gebak (in dit dorpje konden wij zo’n gelegenheid niet
ontdekken.) Na even te hebben nagedacht schoot hem een goed adres in gedachten,
in een nabij plaatsje. Hij duidde ons hoe we daar zouden kunnen komen, maar hij
maakte wel een voorbehoud: het zou afgesloten kunnen zijn. En nee, dichterbij
zouden we geen goede uitspanning kunnen vinden. Helaas.
Diezelfde dag maakten we een wandeling
in de buurt van Scheibe-Asbach. Van daar was het nog maar een kilometer of vijf
rijden naar Siegmundsburg, het plaatsje waar we volgens Michael excellente Kaffee
und Küche kunnen gebruiken. Dus namen we de gelegenheid te baat om de bedoelde
uitspanning te bekijken. We kwamen al snel van een koude kermis thuis. De weg
naar Siegmundsburg vonden we afgesloten (dat was wat Michael natuurlijk bedoelde).
Wel kregen we een omleiding aangeboden die volgens de kaart zo’n kleine veertig
kilometer extra inhield. Dat was het moment dat we ons voornemen opgaven om de
dag dat we elkaar achtenveertig jaar kennen met koffie en gebak te
vieren.
Toen kwam de betreffende zaterdag.
Vrijdagmiddag zagen we vanaf het
Farmdenkopfbecken, dat op ongeveer achthonderd meter hoogte ligt, het stadje
Grossbreitenbach schitteren in de zon. Dat zou het uitgangspunt voor onze volgende
wandeling worden, zo beloofden wij elkaar.
Zaterdagmorgen, bijna klokslag elf uur,
parkren we nabij de Markt. Wandelend door de Hauptstrasse wil ik een foto
maken van een markant punt. Om mijn handen vrij te maken leg ik mijn
wandelkaart even op een geparkeerde auto, die ik nadien inspecteer. Die kaart
bedoel ik, uitgevouwen op het dak van de auto. Een dame, boodschappenmand aan
haar arm en naar blijkt de eigenaresse van de auto die ik even als kaartentafel
gebruik, komt aanwandelen en vraagt of zij mij ergens mee van dienst kan zijn. We babbelen wat en zij wijst ons een aantal interessante en mooie punten van de
stad. Onder meer wijst zij ons waar we heerlijke Kaffee und Küche kunnen
krijgen!
Na nog geen vijftig meter lopen vinden
wij de plaats waar wij ons feestje vieren. Met huisgemaakte Thüringer
Küche! Gewoonlijk plak ik geen foto’s in mijn blog, maar vandaag maak ik een
uitzondering.
Ik ben benieuwd waar wij over
achtenveertig jaar terecht kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten