Emotie

Het dal en het dorpje waar ons vakantiehuisje staat is min of meer afgesloten van de hoofdwegen. Aan het begin van de hoofdstraat geeft een waarschuwingsbord aan dat deze doodloopt. Ook hetgeen in de rest van de wereld gebeurt komt niet of met enige vertraging bij ons aan. Hoewel, dat heeft niet direct met dit doodlopende stratenplan te maken maar met vakantie. Andere jaren is dat een plezierige bijkomstigheid: geen krant, radionieuws en televisiejournaals maar totale rust. De ramp met vlucht MH17 veranderde deze behoefte.

         Wij waren ons er niet van bewust dat afgelopen woensdag was uitgeroepen tot Dag van Nationale Rouw. Totdat we woensdag na het avondeten de digitale krant openden. Gisteren lazen we over deze bijzondere dag en zagen indrukwekkende foto’s.

         Ook onder de inwoners van Goldisthal leeft de ramp. De eigenaar van onze vakantiewoning kwam gistermorgen naar mij toe. Ik zat op de metalen trap naar onze voordeur mijn wandelschoenen te veteren. Zijn Duits is anders dan waaraan ik min of meer gewend ben (en ik spreek het slechts gebrekkig), dus duurde het even voordat ik hem begreep. Hij gaf mij een hand en condoleerde ons oprecht met deze verschrikkelijke ramp en de vele Nederlanders die daarbij zijn omgekomen. Al kennen wij geen van de slachtoffers en hun nabestaanden, vond ik het een mooi gebaar van hem. Een eenvoudige geste die tot mijn verbazing enige emotie bij mij opriep. Ik denk er aan terug omdat de man zojuist in zijn witte karretje vlak voor mij onze oprit uit reed.

         Inmiddels ren ik vlakbij de afslag naar de drukke verkeersweg, de entree tot dit dal, waar ik om moet keren voor de rest van mijn hardlooprondje. Gewoonlijk is er maar weinig verkeer, Goldisthal is een klein dorpje, zelfs tijdens de ochtendspits. Nu draait een geel huurbusje de hoofdstraat in en komt mij een zware auto achterop. Het busje voor mij wacht (ik ren links van de weg) om mij en de hem tegemoet komende auto voldoende ruimte te geven. Dat geeft mij gelegenheid om over te steken. Bijna halverwege zie ik dat het een bus van de lijndienst is die langs mij op rijdt. Ik houdt even in om niet tegen de achterkant van de autobus te botsen en bereik veilig het trottoir aan de overkant.

         De chauffeur van de gele huurbus bekijkt mij nadrukkelijk terwijl hij langs mij komt rijden. Ik kan mij enigszins voorstellen dat hij misnoegd is over mijn onhandige manoeuvre, maar hij lacht en groet mij met een armzwaai. Vreemd!

         Terwijl ik langs de Hauptstrasse ren, vervolgens de enigszins steile Rotseifenberg op en de steilere Wurzelberg af, weer verder langs de Hauptstrasse tot het punt waar deze afgesloten is om daar het riviertje Schwarza over te steken, en via een busrotonde weer over de Hauptstrasse terug, blijf ik mij afvragen waarom de bestuurder van het huurbusje mij zo vriendelijk bejegende. Aan mijn linkerhand zie ik de eenvoudige Gatstätte Oberes Schwarzatal. De eigenaar daarvan heeft in de loop van vele jaren een miniatuur bosbouwbedrijf in elkaar geknutseld. Alles beweegt op de kracht van stromend water. Hij vertelde daar trots over toen wij er een paar dagen geleden langs wandelden en ik hem vroeg of ik een foto van hem en zijn werk mocht maken. Het werd een filmpje (je kunt het hier bekijken).

         Het knutselwerk langs de inrit van Oberes Schwarzatal is gedeeltelijk verborgen achter het gele huurbusje waarvan alle portieren openstaan. De knutselaar sleept een groot object uit zijn schuur. Hij heeft het gelukkig veel te druk om mij langs te zien rennen. Misschien komen we elkaar nog een keer tegen. Hoe zeg je pardon in het Duits?