Zevenmijlslaarzen

De mist is dik en sponzig zodat het lijkt alsof ik oordopjes draag en mijn brillenglazen ruitenwissers kunnen gebruiken. Denkend aan de korte uitwisseling over de voordelen van zonne-energie boven windenergie, gisteravond via Twitter, naar aanleiding van een provinciale informatiebijeenkomst over ‘Nut en Noodzaak van Windenergie’, stel ik vast dat het op dit moment moeilijk is om zonlicht te oogsten.

Buslijn 85 passeert traag. Achter een van de ramen wordt verwoed (naar mij?) gezwaaid dus zwaai ik terug. De chauffeur stuurt richting halteplaats waar ik een grijze, wachtende gestalte ontwaar. Dichterbij gekomen blijkt het om een jonge dame te gaan. Ondanks mijn beslagen bril zie ik dat zij stilettohakken draagt. Op deze onmogelijke hoge spitsen lukt het haar wonderwel zonder ongelukken de fikse instap te nemen en via het middenpad naar de achterste bankjes te balanceren. Ik volg haar op deze tocht onderwijl de buschauffeur optrekt, en zie nu ook dat niet (naar mij) werd gezwaaid maar dat een man met de mouw van zijn jas de beslagen ruit droogwrijft. Het zal weinig verschil maken; mist blijft mist.

Terwijl ik de stille Hommelstraat in ren herinner ik mij de eenzame zwarte pumpschoen. Die zag ik afgelopen vrijdag staan op de hardstenen zitting van De Stoel, het kunstwerk van Claudia Rahayel langs de Waalbandijk. Het verbaasde mij hooglijk dat zo’n mooie damesschoen in weer en wind was achtergelaten. Met mij zullen veel passanten zich afgevraagd hebben wat die schoen daar deed en hoe de eigenaresse op slechts één exemplaar thuis gekomen is. En juist deze zou zij beslist bij de eerste pas gemist hebben: ze was niet alleen voorzien van een forse naaldhak maar had ook een plateauzool van minsten vijf centimeter!
Claudia zou de opstelling ‘Schoen ontmoet Stoel’, zeker hebben gewaardeerd! Het vormde dan ook een interessant contrast, dat glanzend zwarte schoentje tegen de achtergrond van de enorme natuurstenen rugleuning. Alsof Roodkapje, verdwaald in de wereld van Klein Duimpje, na even op de stoel van de Reus te hebben gerust, een lift kreeg in de Zevenmijlslaarzen en in haar grote haast een van haar schoenen achterliet. Ik ben benieuwd of het er nog staat.

Even terug naar het ‘twitter-gesprek’. Uit de berichtgeving begreep ik dat de provincie Gelderland een bestuursakkoord bereikte waarin uitsluitend windmolens passen. Een van de achterliggende redenen is dat de provinciale ambtenaren van mening zijn dat we in Gelderland niet voldoende daken hebben voor zonne-energie. Misschien is dat waar, maar ik geloof er niets van. Hoeveel daken van overheidsgebouwen zijn er nu helemaal met zonnepanelen bedekt? En waait het overal en altijd voldoende om in onze vraag te voorzien? Om nog maar niet te spreken over die lelijke en lawaaierige windmolens die niemand in zijn achtertuin wenst!
Omdat de zon iedere dag meer energie afstaat dan wij kunnen benutten, vraag ik mij af waarom wij niet al onze kaarten zetten op zonne-energie. Ik weet ook wel dat de stand van de huidige techniek met betrekking tot zonnecollectoren nog onvoldoende is om overal en altijd in onze energiebehoefte te voorzien. Maar dat verandert niet zolang we nog volop gebruik maken van gemakkelijk te delven fossiele brandstoffen en deels windenergie inzetten als alternatief. We zouden juist alles moeten inzetten om te studeren op collectoren met een groter rendement (dat hoeven toch niet altijd panelen te zijn?) en middelen om stroom in te bewaren voor periodes als de zon achter een te dik wolkenpakket zit verstopt, zoals nu het geval is. Met behulp van open-source software bijvoorbeeld, zouden wetenschappers en producenten overal op de wereld elkaar kunnen vinden en oplossingen kunnen bedenken voor problemen betreffende rendement, opslag, verdeling en transport.

Helaas, hij staat er niet meer, de damesschoen! Voor de zekerheid onderzoek ik de omgeving van het kunstwerk. Niets! 

Wel vind ik een verregende dameszakdoek. Zou Roodkapje ook dat verloren zijn?