Tripje

Dankzij de nieuwste digitale hoogtekaarten weten we dat het hoogste stukje van Nederland ongeveer zestig meter zuidelijker ligt dan waar een paaltje die plek van oudsher markeert (op de Vaalserberg, 322,7 meter boven NAP). Vlak voor de lunch las ik dat Staatsbosbeheer dat paaltje naar de goede plek gaat verhuizen.

Nu ik over de Dwarshommelstraat ren en zie hoe water uit een bouwlocatie midden in een fruitboomgaard wordt gezogen om aan de overzijde witschuimend in de sloot te worden gespoten, vraag ik mij af of het paaltje dat blijkbaar op zestig meter afstand van het hoogste punt van ons land staat, inderdaad op de verkeerde plaats is ingegraven. Uit het betreffende berichtje van NU.nl, ‘Hoogste punt Nederland ligt verkeerd’, kan ik niet opmaken of naar de oorzaak van de veronderstelde fout is gezocht. Het zou zomaar kunnen zijn dat iemand bij Bureau MTD (ontwerpbureau voor buitenruimte van de landschapsarchitecten Frank Meijer, Han Thijssen en Ruud Dubbeld), zojuist een afdruk van de nieuwste digitale hoogtekaart van ons land in de koffiekamer heeft opgehangen, in de plaats van de oude. En starend naar al dat nieuws, plotsklaps een verschilletje ziet: “Hé Ruud, kom eens, zie jij wat ik zie?”
Ruud, die op dat moment voorzichtig een slokje van zijn hete koffie naar binnen slurpt, kijkt op: “Wat zou ik moeten zien Han?”
Han wijst naar de nieuwe aanwinst: “Dáár, moet je eens kijken, dat hoogtepuntje ligt nu iets verder van dat stukje bos!”
“Verrek,” mompelt Ruud verbaasd, zijn koffiekopje vergetend in zijn hand, “dat ‘hoogtepuntje’ van jou, dat is wel hét hoogste puntje van Nederland!,” om direct daarop in de richting van de aanpalende kantoorruimte te brullen: “Frank, kom eens kijken!”
Men overlegt met elkaar, er wordt op hoofden gekrabd, Staatsbosbeheer wordt gebeld en het spontane besluit genomen om het paaltje te verplaatsen. Zo, alles weer in orde!

Tegenover het dijkmagazijn staat de pick-up truck van het Vrijwillig Landschapsbeheer. Een man, in de outfit van een boswachter, staat met een vrouw te praten die ondertussen haar hond steeds opnieuw achter een balletje aan laat rennen. Zij kijken en wijzen naar een groepje runderen.
Als ik mij realiseer dat daar een kans ligt ben ik al aan hen voorbij gerend. Dus keer ik op mijn schreden en word ik ‘bijgepraat’. Onder meer over de bevers. De ‘oude bever’ heeft het opgegeven. Die had een burcht bijna onder de Tacitusbrug. “Die heeft daar erg zijn best gedaan”, volgens deze ‘boswachter’ heeft dat dier tot drie keer toe hogere burchten gebouwd vanwege hoog water. Alle nesten waren onder water met elkaar verbonden. De laatste hoog-water-periode (juni vorig jaar) was er blijkbaar één te veel voor dit ouwetje.
Nu werden er nieuwe beverburchten gevonden die door meer dan een dier worden bewoond. De Gelderlander berichtte er enkele weken geleden over. Hij, de boswachter, heeft vorige week diverse ‘snoepsporen’ (knaagsporen aan jonge boompjes) gevonden tot meer dan honderd meter van het nest.

Met dit positieve nieuws ren ik verder en keer terug naar dat merkwaardige paaltje. Het zou mij niet verbazen als het ding indertijd wel degelijk op de juiste plaats de grond in is gemept. De toenmalige landschapsarchitect heeft natuurlijk verder gedacht dan aan dat markeringspunt op zich. Hier komen vast en zeker honderden landgenoten op af! Alzo redenerend heeft de man voor de veiligheid van deze toekomstige toeristen ‘het topje’ een beetje afgevlakt. Tja, dat ‘het hoogste plekje van Nederland’ daarmee een paar centimeters lager werd, ach, wie zal daar wakker van liggen?

Nog even dit: iedereen die de Vaalserberg bezocht om met eigen ogen te zien hoe Nederland er vanaf het hoogste punt uit ziet en van mening is dat je zo’n tripje als rechtgeaarde Nederlander eens moet ondernemen, moet deze excursie opnieuw gaan maken. Over een eventuele vergoeding van de reiskosten las ik niets.

Ik voor mij zoek liever een keer ‘onze’ nieuwe beverburcht op!