Vernieuwing

Bij mijn beker warme melk dronk ik tevens het onzalige plan van de Arnhemse discotheek The Level om jongeren grenzeloos drankjes te gaan verschaffen tegen een gering vast bedrag. Alsof er al niet genoeg jongelieden zijn die hun hersenen regelmatig op sterk water zetten!

Er hangt een dunne ochtendmist – frisser dan alcoholdamp – die al het dagelijkse met een mysterieuze sfeer omgeeft. Op het laatste deel van de Tempelstraat houden de hoge peppels de nevel vast en geven de indruk van een geheimzinnig woud – voor twee seconden waan ik mij tochtgenoot van Frodo Balings die door het Demsterwold trekt (Tolkien: ‘In de ban van de ring’). Dit feeërieke beeld verbrokkelt jammerlijk vanwege twee indringende oranje zwaailichten die de vuilniswagen van de DAR voorgaan en de mist plaatselijk verdrijven. Dan hoor ik ook de bliepjes die de chauffeur vertellen dat hij zijn kolos veilig achteruit kan manoeuvreren: ik ben weer terug in de gewone hardloper die twee schoolkinderen begroet en achter de stinkende vuilniswagen aan rent die hem onbewust de Van Heemstraweg helpt oversteken.

Een kever haalt mij uit mijn overpeinzingen, ik ren inmiddels op de Waalbandijk. De zon doet kop-, rug- en dekschilden van het tamelijk grote insect schitteren: roze-groen, maar in beweging heeft een gouden gloed de overhand. Het beestje vlucht voor mij weg door het asfalt schuin over te steken. Ik verbaas mij over de snelheid van dat kleine dier, in vergelijking met deze grote mens; het loopt zelfs op mij uit! Waarschijnlijk vertegenwoordigt het de familie van de loopkevers.

Het is stom toeval dat juist een kever (en nog wel zo’n opzichtig exemplaar!) door mijn beeld rent terwijl ik op een absurd idee van een Canadese tandarts kauw die een ex Beatles-lid wil klonen. Helemaal fout natuurlijk! Vernieuwing is immers een van de peilers van de natuur; ieder nieuw leven is weer net iets beter aangepast als dat wat voorafging. Zo kan de wereld zich ontwikkelen en voortbestaan. Met klonen mislukt dat faliekant.

Soms fantaseer ik dat ik na mijn dood opnieuw zal kunnen bestaan. Om jou op mijn golflengte te krijgen zal ik proberen dit zo helder mogelijk uit te leggen. Je denkt, ervaart, reageert en neemt deel aan een samenleving. Daardoor leef je, daardoor ben je. Wellicht kun je het ook omdraaien, sommige filosofen denken dat de wereld er is omdat jij denkt, ervaart, en zo voort. Hoe dan ook, als  het moment daar is dat deze activiteitenrange stil valt, dan ben je dood (dan verdwijnt de wereld?) Mijn fantasie is nu dat na deze stilstand alles weer opnieuw begint. Dat hoeft niet noodzakelijkerwijze mijn zelfde persoonlijkheid te zijn. Met andere woorden, die nieuwe ik heeft geen idee van mij. Hij (of zij!) denkt, ervaart, en zo voorts, dank zij mijn dood!

Nu heb ik mij suf geprakkiseerd, op verschillende momenten van mijn leven, het idee (het is maar een fantasie hoor!) steekt nu eenmaal af en toe de kop op, hoe aan deze nieuwe ik duidelijk kan worden gemaakt dat hij of zij voortspruit uit mij. Ik weet (nog steeds niet) of en hoe dat kan.
Frank Herbert lukte het. In zijn ‘Duin’ sage laat hij een van zijn romanfiguren telkens weer opnieuw leven. Elke nieuwe kloon wordt op jonge leeftijd ‘wakker geschud’ teneinde zich zijn oude ik te doen herinneren (hoe gruwelijk moet dat zijn!)

Er zijn dus twee redenen waarom die Canadees de kies van John Lennon moet laten wegrotten: een kloon is tegennatuurlijk want groeit onveranderd op (afgezien van omgevingsfactoren) en loopt kans zich de oude John te herinneren!

Wilde cichorei, hier staan weer een aantal schitterende planten, toont zich kampioen vernieuwer: iedere dag tooien zij zich met nieuwe bloemen en die van gisteren stoten zij af. Definitief.

Doen zij prima, vind ik!