Nattigheid

Misschien kom ik weer droog thuis, wie weet? Wind en dreigende luchten voorspellen nattigheid, terwijl de regenmeter bij vertrek, iets na drie uur in de middag, slechts 1,2 millimeter over het afgelopen etmaal aangeeft. In deze zelfde tijd viel in Spanbroek veertig millimeter, als ik mijn broer Jan mag geloven, en volgens Nieuwsradio viel in Friesland gemiddeld zeventig millimeter! Een klein landje kent grote verschillen! Het is in ieder geval lekker fris en dat loopt altijd lekker.

Het valt mij op dat de waterstand in de nevengeul erg laag wordt. O ja, natuurlijk, het rivierwater valt ook steeds verder terug. Pas berichtte de Gelderlander nog dat het succesvolle voet- en fietsveer naar Slijk Ewijk niet langer kon afmeren vanwege het lage water. Een dag nadat het uit de vaart werd genomen kwam het bericht dat het veerbootje vrij tegen een krib beukte doordat onverlaten de trossen los peuterden. Wat drijft deze vandalen?

En nu ik over vernielzucht peins… Ik passeerde zojuist de lege betonnen sokkel waarop de Riverwachter al een reeks van jaren fier over de uiterwaard en de Waal uitkeek. Nur Tarim maakte het beeld via door het Waalwater aangespoeld wrakhout. Zijn gipsen korset sneuvelde toen de Rivierwachter daaruit geboren werd, zodat het niet opnieuw kan worden geconcipieerd. Deze prachtige metafoor voor het verstrijken van de tijd is voorgoed verdwenen. Voor Tarim het verliezen van een geesteskind; voor de vernielers en de helers van het brons misschien een klein beetje geldelijk gewin. Waanzin!

Mij valt opnieuw het startbordje net na de Brugstraat op. De gemeente is zo attent geweest ook hier een vijf kilometer parcours voor hardlopers aan te leggen. Ik besluit deze vandaag te volgen, ook om mijn snelheid eens op te nemen. Van de Dijk gaat het de Uiterwaard op. Dat juist deze wrakke landweg door de uiterwaarden van Ewijk en Winssen hierin is opgenomen verbaast mij! Oké, ik ren vaker over deze weg, maar weet dat ik erg goed moet opletten om geen blessures op te lopen. Ik passer het één kilometer bordje en na een paar minuten anderhalve kilometer.

Het twee kilometer bordje is in zicht. Alles gaat goed. De Ruif, de trotse terpboerderij, terzijde. Waarschijnlijk word ik weer richting Dijk gezonden. Op de splitsing staat slechts een kale metalen paal waaraan een van de klemmen in de stevige wind zwak op en neer zwaait. Het lijkt alsof het bordje er zojuist werd afgerukt. Ik voel al nattigheid. Jawel, ook de richtingwijzer bij de Dijk is verdwenen. Vlak onder de oorspronkelijke plaats hangt nog wel het veel kleiner en kleurrijker bordje dat wijst naar de struinroute. Ja, de gemeente Beuningen zet zich actief in voor recreanten, maar wordt daarin gedwarsboomd door domme vernielzucht. Wat kunnen wij daaraan doen?

Even verkeer ik nog in spanning of ik in de juiste richting ren. Ja, gelukkig, nabij het Dijkmagazijn Winssen zie ik het drie kilometer bordje opduiken. Drieënhalf, vier, ze zitten nog op de plaats waar de gemeentewerkers dezen schroefden. Vierenhalf kan ik niet ontdekken, maar heeft er misschien ook niet gestaan want ik zie geen lege paal.

Van ver heb ik een mooi overzicht over de verkeersbrug in aanbouw. Het schiet op. De nieuwe pylonen zijn nog niet gereed maar al wel belast met hun taak: zij tillen met behulp van tuien een paar nieuwe brugmoten die elk vijf meter rivier overspannen. Een paar honderd meter na de brug zweeft een buizerd richting struinroutewijzer. Hij kan vanaf deze nietige zit overzien welke richting hij wil gaan. Ik op mijn beurt kan hem in al zijn koninklijkheid observeren.

Dan is daar de finish. Mijn tijd is in orde: iets meer dan tien en een halve kilometer per uur. Thuisgekomen ben ik drijfnat, welzeker maar niet van de regen!