Afscheidsrondje

Op deze frisse morgen, het is maar net twaalf graden op het moment dat ik voor mijn hardlooprondje de deur uit ga, zit het bericht van onze neef, Stefan al op de Van Heemstraweg weer tussen mijn oren. Gisteravond laat kwam zijn mailtje binnen. Het vormde een bevestiging van wat mijn broer Jan ons ’s morgens aan de telefoon moest melden. Hans, de man van onze zus Tiny, is woensdagavond overleden.

Het blijft onwerkelijk, de wetenschap dat Hans plotseling niet meer onder ons is. Ondanks we al spoedig na de ontdekking van de tumor in zijn hoofd, wisten dat deze onbehandelbaar zou zijn. Nu is het zover. Lichtpuntjes zijn misschien dat Hans er vrede mee vond en in alle rust afscheid kon nemen van zijn dierbaren. Zelf zei hij een paar maanden geleden, dat, als de tumor het leven voor hem ondraaglijk zou maken, hij het niet erg zou vinden om te gaan. Omdat, zo zei hij, hij terug kon zien op een fantastisch leven, samen met een geweldige vrouw, prachtige lieve kinderen en kleinkinderen en een goede opleiding en baan. Natuurlijk, ik weet zeker dat ook Hans graag oud zou zijn geworden. In de wetenschap van zijn aandoening stelde hij deze verwachting bij, hoopte hij komende Kerstmis nog samen met Tiny hun zeventigste verjaardag te mogen vieren.

Inmiddels ben ik op de Dijk aanbeland en weet ik: Hans loopt met mij mee! Jammer dat juist nu het dijklichaam helemaal leeg gemaaid is, ook de delen die bij de eerste maaibeurt, vroeg in de zomer, werden gespaard. Ik zal vijftien of zestien jaar oud zijn geweest toen ik de vrijer van Tiny leerde kennen. Ik herinner mij vooral zijn eerste sinterklaasavond in Wadway nog goed. Hans schreef voor zijn meisje een mooi sinterklaasgedicht bij een prachtige surprise: een schoorsteenmantel gemaakt van Engels karton. Daarin had hij zijn precentjes verstopt. Dat wilde ik ook wel, zulke mooie verrassingen bouwen.
Eigenlijk deden we niet zo veel samen. Hans & Tiny woonden spoedig ver weg en ik ging ook al vroeg en ver van huis. Vaag herinner ik mij een fikse schaatstocht, met vijf of zes man, tot in de Zuidermeer. Voor mij was het bar en koud. Voor Hans gemakkelijker, ook al was hij maar vier jaar en elf dagen ouder dan ik. Hij was bovendien zeer sportief en een geweldige schaatser. Reed de Elfstedentocht en was vaak van de partij op de Weißensee.

Grappig is dat Hans ook de naam Simon kreeg.  En later ontdekken we, vooral vanwege waarnemingen van anderen, dat we qua uiterlijk veel op elkaar lijken. Juist nadat hij zijn baardje vaarwel zei viel die gelijkenis meer op. We schilderden samen een deel van het ouderlijk huis in Wadway. Hij leende een van mijn schildersoveralls, zodat we nog meer op elkaar gingen lijken.

En nu lopen we hier, inmiddels op de Uiterwaard. Ik wil dit bijzondere moment een beetje rekken en ren door tot de statige Terpboerderij De Ruif. Daar, op de klinkers – hobbelig door diep ingereden karrensporen, loopt een jonge vrouw met een vervaarlijk uitziende hond. Door om te keren hoef ik de confrontatie niet aan te gaan. Weer terug op de Waalbandijk en onder de verkeersbruggen door, de nieuwbouw en de oude, valt mij pas op hoe prachtig de nevengeul erbij ligt. Wat een verschil met de kale dijk! Gelukkig kunnen de zeisen daar niet komen. De ruige begroeiing rondom is vol kleur. Vooral veel roze en paars, van Springbalsemien, Veldwikke en Grote Kattenstaart. De uitbundige kleuren weerspiegelen zich, samen met de blauwe hemel en enkele lichte wolken, in de donkere waterplas waarin de zwakke Zuidoostenwind geen rimpeltje kan blazen. Troost voor hart en ogen.

Onbedoeld een extra lang hardlooprondje vandaag. Voor jou Hans!