Ontsnapping

Terwijl ik de eerste stappen van mijn hardlooprondje zet is de zon al een poosje aan het werk om Nederland haar beloofde eerste tropische zomerdag van 2012 te gaan bezorgen. Bij mijn start gaf de thermometer al iets meer dan twintig graden aan, ondanks ik extra vroeg ben opgestaan. Voor het grootste deel daarvan is gisteren al gezorgd: afgelopen nacht was het dan ook behoorlijk warm.

Op deze zaterdagmorgen zijn er meer mensen vroeg bij. Waarschijnlijk proberen zij de echte warmte ook een beetje voor te zijn. Hoe dan ook, het is best gezellig om af en toe een collega te begroeten. Sommigen zien er nog fris uit, anderen transpireren als een rund. Ik moet ook geregeld het zweet uit mijn ogen vegen (zweetbandje vergeten!)

Over runderen gesproken: bij het naderen van de verkeersbrug over de Waal ontdek ik een aantal koeien dat blijkbaar ook op de gedachte is gekomen om eens een flink stuk te gaan hollen, nu het nog niet zo warm is. Vijf vitale Rode Geuzen (zie ook Natuurlijk) komen mij over het smalle asfalt tegemoet rennen. Stress spat van hun koppen. De twee volwassen koeien zijn in het bezit van volgroeide horens. Nu we elkaar op gelijke hoogte naderen zien de dieren er indrukwekkend uit. Ik houd mijn snelheid dan ook een beetje in. De dieren worden ongewild opgejaagd door een paar wielrenners die hun kans afwachten om deze wilde troep veilig te kunnen passeren. Die krijgen zij bij de verkeersbrug. Ik ben blij dat de dieren in de hoge begroeiing tot rust komen zodat ik ook ongehinderd kan doorrennen. Wel maak ik mij een beetje ongerust over de kans dat de uitgebroken koeien via de voetgangersopgang de snelweg kunnen bereiken. Bij het passeren zie ik dat een van de geuzen zich heeft vastgelopen op het omheinde werkterrein van de brugbouwers. Het jonge dier loeit klaaglijk naar zijn medevluchtelingen om hulp. Ik vertrouw er op dat het goed komt.

Deze ontsnapping brengt mij bij de nieuwe baan van Timothy, onze zoon. Hij is afgelopen donderdag bij de Pompekliniek begonnen, tegenwoordig Pompestichting genaamd. Dat betekent dat onze beide zonen min of meer in mijn voetsporen zijn getreden. Zij het in heel verschillende werksoorten. Ik werkte in de technische dienst en aansluitend in de sociotherapie op de gesloten afdeling. Jesse werkte er gedurende korte tijd op personeelszaken en Timothy is zich nu als verpleegkundige in de medische dienst aan het inwerken. Nog een bijzondere overeenkomst is dat wij beiden ontkwamen aan een afwijzing. Die kregen wij in eerste instantie. Ik via een brief. Na twee dagen kreeg ik er opnieuw een, nu een aanstellingsbrief. Timothy kreeg een telefoontje. Na een aantal weken bleek de gekozen kandidaat zich te hebben teruggetrokken en werd hem verzocht zijn sollicitatie te handhaven.

Dat ik vanwege ontsnapte koeien aan deze gebeurtenis moet denken vraagt wellicht enige uitleg. In mijn Pompe-tijd waren ontsnappingen en onttrekkingen aan verlof, geregeld onderwerp van bespreking en zorg. Feitelijk was de vlucht van enkele patiënten voor mij aanleiding mijn werk, na iets meer dan twaalf jaar met spijt op te zeggen. Maar dat is een ander verhaal. Tegenwoordig is er veel meer aandacht voor de veiligheid zodat ontsnappingen nagenoeg uitgesloten zijn en er ook meer zekerheid is in het verkeer tussen personeel en patiënten.

Op de terugweg kom ik op veel plaatsen verse koeienmest tegen, maar kan ik geen voortvluchtige runderen ontdekken. Of zij zijn weer teruggebracht binnen hun veilig omheinde weide in de uiterwaard, of zij vonden een grazig plekje aan de voet van de dijk waar ik hen niet kan zien.

Ik verheug mij op interessante gesprekken over terbeschikkingstelling in het algemeen en hulp aan psychisch gestoorde delinquenten in het bijzonder.