Vrijwilligerswerk

Ik heb de wekker wat vroeger gezet om zoveel mogelijk te profiteren van de frisse morgen. Toch is het warmer dan gedacht, ik zweet al overmatig tijdens het opwarmen van mijn spieren. Hier en daar vertrekken mensen naar hun werk. Dat zullen zij wellicht met iets meer plezier doen dan gisteren. Amerikaanse onderzoekers vroegen 340.000 mensen telefonisch naar hun humeur. Daaruit bleek dat we niet alleen de maandag miserabel vinden, maar ook een hekel hebben aan de woensdag en de donderdag. Ik las dit feit gisteren op Nu.nl, vlak voordat ik naar Loes in De Steeg vertrok.

Ik denk aan dat berichtje op het moment dat twee van de bewoners aan de Hommelstraat hun auto’s achteruit van de oprit rijden en even wachten om deze hardloper te laten passeren. Om hen voor hun hoffelijkheid te bedanken steek ik in het voorbijgaan mijn hand op. Over het humeur van vrijwilligers rept het onderzoek niet, persoonlijk houd ik van het (gewoonlijk vrijwilligerswerkloze) weekeinde, maar mijn maandag was zeker niet miserabel. Wij hadden bij de voorzitter thuis twee plezierige kennismakingsgesprekken met kandidaten voor het bestuur van de provinciale Zonnebloemafdeling Gelderland. Daarmee zal het provinciaal bestuur op sterkte kunnen blijven nu binnen enkele maanden twee ervaren bestuursleden hun termijn er op hebben zitten.

Hoewel ik mijn bestuursfunctie in juni 2013 ga overdragen zal mijn vrijwilligerswerk er niet door verminderen. Ik wil mij gaan concentreren op mijn bestuursfunctie bezoekwerk bij de Zonnebloemafdeling Beuningen. Voornamelijk omdat ik dat plezierig werk vind – en een van de voordelen van vrijwilligerswerk is dat het leuk mag zijn. En omdat dit de kern van het Zonnebloemwerk raakt: het verzachten van eenzaamheid. Probleem is dat ik altijd tijd te kort kom. Daarom was ik zo blij met de versterking die ik kreeg in de persoon van Jaap. Hij is zich aan het inwerken om samen met mij dat bezoekwerk in Beuningen nog beter aan te pakken. En nu is daar dat moeilijke bericht. Afgelopen vrijdag kreeg Jaap op de tennisbaan een hartinfarct. Hij maakte daarbij een vervelende val waardoor een jukbeen brak.

Vlak voor de dijkopgang slaan twee konijntjes mijn komst gade. Een is beduidend kleiner maar lijkt veel grotere ogen te hebben dan zijn maatje. Op het moment dat ik van het asfalt op het met houtsnippers opgevulde looppad stap richten zij zich tegelijk op. Super waakzaam nu. Na een paar meter houdt het grotere dier het niet meer vol en zet het op een rennen. Nota bene eerst in mijn richting! Dan slaat het een paar haakse bochten en rent het dijklichaam een stukje op, keert schielijk om en schiet achter de houtwal op het belendende paardenweitje. De kleinste, een mannetje denk ik, wacht mijn nadering nog steeds af. Minder dan tien meters scheiden ons. Zijn peilloze ogen staren recht in de mijne, alsof hij mij wil fixeren. Zijn rechtopstaande oren trillen een beetje. Nog vijf meter, nog vier, drie en bij mijn volgende stap wipt het moedige diertje rustig opzij en verdwijnt onder de dikke begroeiing.

Nadat Jaap  op de tennisbaan is gereanimeerd heeft men hem naar het Radboudziekenhuis gebracht. Daar is hij op de operatietafel gedotterd en werden een aantal zwakke plekken in zijn aderen, vernauwingen waarschijnlijk, voorzien van een stent. Als hij weer voldoende hersteld is zal het gebroken bot in zijn gezicht worden behandeld.

Ik probeer mij voor te stellen hoe hij daar ligt. Natuurlijk zal zijn gezicht sterk opgezwollen zijn. Maar vooral de schrik door het plotselinge af laten weten van zijn hart zal hem diep hebben geraakt. Tja, hoe ga je daar mee om? Hoe leer je weer vertrouwen op je hart?

Wij van de Zonnebloem Beuningen zullen Jaap voorlopig moeten missen. Maar het belangrijkste voor hem is dat hij volledig herstelt.