Meligheid

Wat lekker om te rennen op zo’n frisse morgen als vandaag! Vroeg op want een drukke dag wacht ons. Bijna op de hoek ontmoet ik ‘Kleine Jesse’ van vijf of bijna vijf. De moeder van Jesse is de oppasmamma van onze kleinkinderen. Jesse staat geduldig te wachten voor een oversteek. “Best wel…” antwoordt hij op mijn vraag of hij zin heeft in deze nieuwe schooldag. Samen zwaaien we naar zijn moeder die op een afstandje met een kar voorschoolse-opvang-kindjes aan komt lopen.

Ik heb enkele oude Zonnebloemvrienden en één jonge, in jaren bedoel ik en niet gemeten naar de spanne tijd die wij elkaar kennen. Kleine Jesse doet mij denken aan mijn jongste Zonnebloemvriend. Dat is vanwege zijn betrouwbaarheid. Precies als Jesse op deze hoek wacht, zoals hij ongetwijfeld aan zijn moeder beloofde, komt ook Eduard zijn afspraken altijd na. En meer dan dat. Als ik hem hier vergelijk met Kleine Jesse bedoel ik dus niet dat Eduard altijd braaf en gehoorzaam is. O nee, dat zeker niet. Af en toe probeert hij mij best wel een beetje te plagen. Zelfs tijdens een vergadering.

Gisteren waren we een groot deel van de dag samen met de andere collega’s vanwege de bestuursvergadering van de provinciale Zonnebloemafdeling. Ditmaal vergaderden we bij Loes thuis omdat zij binnenkort als voorzitter afscheid van de afdeling neemt, en zij haar bestuurscollega’s aansluitend met een hapje en een drankje wilde fêteren. Dit met behulp van Ger, haar echtgenoot. Zo’n vergadering duurt best wel lang vanwege de grote hoeveelheid gesprekspunten, zodat er op het eind enige flauwiteiten in ons gedrag slopen. Jawel, onder aanvoering van Eduard. Het betrof commentaar in reactie op wat ik ter sprake bracht, hetgeen overigens ook niets met een van de vergaderonderwerpen te maken had. Ik zei je al dat de meligheid toenam. Maar waarover het ging is mij ontgaan. Later, buiten op het terras tijdens de borrel en de heerlijke hapjes – prima kok die Ger! – kwam het er niet van om er Eduard op na te vragen. Dat kwam vooral omdat hij ons informeerde over zijn nieuwe interesse: hardlopen, een veel interessanter onderwerp overigens!

Op de Waalbandijk kom ik verschillende hardlopers tegen. We groeten elkaar ongeveer als motorrijders doen. Dan wordt mijn aandacht volledig gevangen door twee stoeiende konikpaarden. Dank zij de lage waterstand van de nevengeul heeft zich rondom de langgerekte plas een brede en bijna vlakke oever gevormd. Op dit tabloid draaien de dieren in pirouette om elkaar heen. Linksom, rechtsom en tegen elkaar op als twee knobbelzwanen in een balts. Zoals een ballerina in een speeldoosje wordt het konikpaar weerspiegeld in de stoffige waterplas. Het zou een shoot voor een film als Rawhide of Bonanza kunnen opleveren ware het niet dat op de achtergrond de oude en nieuwe brugpylonen opreizen, geflankeerd door hoge bouwkranen. Ook een loopster die mij tegemoet rent wordt geboeid door dit tafereel. Aan haar groet merk ik dat zij evenals ik geraakt is. “Prachtig entertainment hé?” roep ik haar toe. Zij bevestigt enthousiast.

Opnieuw langs de plas, op weg naar huis, is de magie verdwenen. Ik probeer het hilarische vergadermoment van gisterenmiddag weer op te halen, maar ik herinner mij slechts Eduard’s vette lach en niet de kwintessens van die gebeurtenis. Het brengt mij weer terug naar het terras van Loes. Rokus vertelt over zijn methode van hardlopen met zijn hond. Dan daalt een spinnetje van de arm van Wouter op de vloer en deinst Eduard terug. Susan vergroot zijn paniek door te memoreren hoeveel insecten wij dagelijks inslikken. Ik haak daarop in. “Hou op,” roept Eduard, “anders stop ik weer met hardlopen!”

Nou Eduard, vergeet die spinnen. Ik gun je mooie momenten als dat van vanmorgen langs de nevengeul!