Fan

Natuurlijk vermoed ik dat het meisje dat mij fietsend tegemoet komt, me voor de gek wil houden. Zo ziet het er uit en het is tenslotte 1 april: zij zingt maar het geluid dat zij voortbrengt klinkt rauw en ruig, een melodie is in haar lied nauwelijks te herkennen en het schorre, krakende stemgeluid in schril contrast met haar frêle verschijning. Zij ziet dat het luidruchtige muziekboxje in haar hand, dat zij aanvankelijk (opzettelijk voor mij?) verborgen hield, mijn aandacht trekt, waarop een grijns over haar gezicht trekt. Dit hardlooprondje kan eigenlijk al niet meer stuk, maar er wachten mij meer verrassingen!

Terwijl ik richting Waalbandijk ren, langs het pas gefreesde land van Thé, verschijnen beelden van woest gekapte, zwaar opgemaakte en gepiercete meiden en jongens, en weet ik zeker: zojuist ontmoette ik een gothic fan. Jammer dat zij niet mijn richting fietst zodat ik langer had kunnen luisteren. Nu wordt het dramatische gezang overstemt door een koppel ganzen dat laag overvliegt, zich misschien zoals ik verbazend over de muziekkeuze van dit jonge meisje.

Honderd meter voor mij, vlak voor ‘de Stoel’ van Claudia Rahayel, speelt een vrouw met haar hond. Het enthousiaste beestje hapt een opspringend balletje uit de lucht en brengt het naar zijn bazinnetje in de kennelijke verwachting dat zij het opnieuw werpen zal. Maar er wordt iets anders verlangd. Bazinnetje zet een been voor het andere en tot mijn verbazing gebaard zij haar huisdier daaronder door te lopen. Vervolgens verplaatst zij haar standbeen naar voren en stuurt haar hond onder de nieuw ontstane opening. Deze slalom herhaalt zich een paar keer waarna zij hem prijst met een klopje op zijn kop. Pas dan werpt zij opnieuw.

Op het moment dat ik het spelende paar passeer apporteert haar hond het balletje. Ik kan het niet laten te roepen: “En nu is het uw beurt!”
Zij kijkt op en antwoordt lachend: “Nee hoor, dat rennen laat ik graag aan hem over!”
Met een armzwaai groet ik haar, maar als ik langs het woonbootje van Klaartje ren realiseer ik mij dat zij mij verkeerd begreep. Ik bedoelde dat zij de rollen zouden omdraaien, niet door achter het balletje aan te rennen maar tussen zijn poten door slalommen. Dat zou ik graag hebben gezien. Haar tijgersluipgang zou de ongewone vertoning, waarvan ik zojuist getuige mocht zijn nog spectaculairder maken.

Op de terugweg, bijna weer bij het fruitbedrijf van de familie Engelen, geef ik de hoop op dat ik het bijzondere paar nog zal aantreffen. Jammer, er is nog veel dat ik graag over hen zou weten. Dan zie ik de jonge vrouw en haar hondje alsnog. Onderaan de dijkhelling, min of meer verscholen tegen de verwarrende achtergrond van fruitbomen.

Ik houd mijn pas in en groet haar. Met een kort gebaar laat zij haar hondje aan haar voeten zitten. Aron is een kruising tussen een Mechelse herder en een border collie. Omdat wij indertijd voor onze sint-bernard hond, de naam Amos kozen valt mij de overeenkomst op. Dit bazinnetje heeft haar hond echter niet vernoemd naar de Bijbelse Aäron – de broer van Mozes. Zij is fan van Elvis Presley. Aron is diens tweede naam.

Natuurlijk vraag ik Bazinnetje naar hun opmerkelijke capriolen. Dan blijkt dat zij hem heeft getraind om schapen te hoeden: “Daarom houd ik hem hier onderaan (het dijklichaam),” zegt ze, “dan ziet Aron die schapen (in de tegenoverliggende wei) niet, anders zou hij zich maar moeilijk kunnen inhouden.”

Haar voortdurend strak aankijkend, waarbij zijn tong grotendeels uit zijn bek bungeld, zit Aron de duur van onze ontmoeting geduldig uit.

Wat zou Elvis Aron Presley van gothic hebben gevonden?