Overwinnaarsgrijns

Af en toe drijven doffe knallen van voortijdig ontstoken vuurwerk op de zuidoostenwind in mijn richting. De echo’s sterven weg zodra zij mij gepasseerd zijn. Blijkbaar zijn de mezen in het rijtje wilde kersenbomen langs de Hommelstraat de laatste dagen gewend geraakt aan deze rouwe herrie. Zij zingen alsof de lente op het punt van uitbreken staat. Drie, tel ik er, drie koolmezen die op kleine insecten jagen. Onderwijl ik hun capriolen bekijk zie ik door de kale takkenkruinen een reiger, enige tientallen meters verderop, slordig opvliegen om naar prooidieren zoals roekeloze kikkers of nieuwsgierige mollen te speuren in de strakke graanvelden waarover de jonge wintertarwescheuten reeds een zachtgroene glans leggen.

Bij nadering van de kruising met de Dwarshommelstraat hoor ik een buizerd janken. Misschien is hij net zoals ik minder gecharmeerd van de primitieve knallen, maar heeft hij meer moeite om het gelaten langs zich heen te laten gaan, deze uiting van, ja, van wat eigenlijk? Het kan natuurlijk ook zijn dat dit zijn eerste ervaring met het oudjaarknalwerk is, dat met jagen, zijn ultieme lotsbestemming, niets te maken heeft. Na enig speurwerk zie ik hem hoog in de blote kastanjeboom zitten. Uitermate oplettend want zodra hij gewaar wordt dat ik hem in het snotje heb, springt hij op en verdwijnt mauwend in de perenboomgaard van de Weeropper.

Onze dag begon ongeveer tegelijkertijd met de vaststelling dat onze warmwatervoorziening het in de loop van de afgelopen avond of nacht heeft laten afweten. Persoonlijk had ik daar geen last van: het restje in de zonneboiler volstond om mij te wassen en te scheren – voor de laatste keer in 2013, maar dat realiseerde ik mij niet. Riky verliet naakt en onverrichter zake de inloopdouche. In haar pyjama toog zij vervolgens naar ‘de buurtjes’. Ach, miniem ongemak op de laatste dag van het jaar: terwijl ik over de Waalbandijk ren, waarbij de laaghangende zon mijn nek en rug een beetje probeert op te warmen, denk ik aan de teams die waarschijnlijk reeds klaarstaan om uit te rukken. Brandweerlieden en ambulancepersoneel die zich opmaken om reddend op te treden – waarbij zij, God beter’ het, moeten hopen daarbij niet gehinderd te worden door bezopen, agressieve slachtoffers of omstanders – en afdelingen spoedeisende hulp zich opmaken om vuurwerkverwondingen te behandelen. Uit hoeveel ogen zal over enkele uren het licht worden weg geknald? Hoeveel handen worden komende dag en nacht afgerukt? Tot nu toen waren dat er geloof ik twee, twee levenslange verminkingen veroorzaakt door ‘vuurwerkknutselaars’. Hoe gek moet je zijn?

Gek? Kom op Simon! ‘Het ultieme geluk!’ Zo beschrijven sommige mensen, meestal jonge mannen, het afsteken van vuurwerk. In gedachten zie ik de opgeschoten jongens zo meteen door onze straat lopen. Bekleed met een overwinnaarsgrijns. Over de volle breedte komen zij, omhangen met een opbollende tas, als ware het de buidel van een kangoeroe, een verplicht vuurwerkbrilletje op of vaak losjes in een (nog ongeschonden) hand, links en rechts rotjes om zich heen verspreidend. Af en toe een diepe, doffe knal en opspringende putdeksels veroorzakend.
Ultiem geluk? Doe mij maar een jankende buizerd, zingende koolmees of een speurende reiger.

Als om mij in mijn gevoel te bevestigen, vliegt op mijn nadering een flinke groep spreeuwen op uit de fruitboomgaard van Winnemuller. Een prima plek deze dagen voor liefhebbers van overrijp fruit. Aan de bladloze takken van de appelbomen hangt nog voldoende om honderden vogelmagen te vullen. Deze vlucht bestaat uit ongeveer vijftig vogels. Zij verdwijnen in de richting van het Roodslag, maar zullen ongetwijfeld terugkeren naar deze rijke ‘voedertafel’.

De laatste jaren meldden de media: de oudejaarsnacht is relatief rustig verlopen. Later lees je over de zwaargewonden, soms zelfs doden, de schade veroorzaakt door ‘vreugdebrandjes’ en komen oor- en oogspecialisten aan het woord. Hoeveel ellende moet er nog passeren voordat wij het afsteken van vuurwerk aan deskundigen overlaten?