Verdwaald

Voor mijn hardlooprondje heb ik de wekker maar niet op een vroeger tijdstip gezet. Het is tenslotte vakantie, onze derde dag in Grafschaft (Sauerland). We beschikken over een comfortabel appartement en een uitgestrekte tuin met veel schaduwplekjes waarin ik mij af en toe terug kan trekken. En dat is nodig gezien de zon de hele dag schijnt en wij niet veel anders kunnen doen dan lezen. De ontsteking in Riky’ enkelgewricht belet haar namelijk – en mij natuurlijk ook – om dagelijks te wandelen, iets dat wij gewoonlijk graag, ook tijdens vakanties doen. Maar lezen is geen straf!

Grafschaft is een prachtig dorp dat vol staat met vakwerkhuizen. Aan bijna iedere gevel langs de Hauptstraße is een informatiebordje geschroefd met daarop een samenvatting van de geschiedenis van het huis. Het ‘onze’ is tweehonderd jaar geleden gebouwd. Inge, de oude dame waarvan wij dit appartement huren, heeft dat feit afgelopen weekeinde met haar familie gevierd.

Zoals ik thuis gewend ben start ik direct bij de voordeur. Naast ons vakantiehuis loopt een rustige weg omhoog. Aangezien we het dorp nog niet verkenden prent ik mij iedere afslag in: probeer ik niet te verdwalen. Dat is mij in het Sauerland namelijk eerder overkomen. In ons tweede verkeringsjaar, vierenveertig jaar geleden, in Saalhausen aan de Lenne. Niet eens ver hier vandaan, we zullen het vast opzoeken. Maar dat terzijde. 
‘Saalhausen’ was een strakke vakantie met dagelijks georganiseerde uitstapjes. Er was één vrije dag ingepland, waarop het gebeurde...
Eindelijk konden we vrij zijn en de natuur intrekken. Onervaren en onvoorbereid. Kortom, we raakten hopeloos verdwaald, samen met een stel uit Hoorn. We hadden geen idee waar we waren. Of we links, rechts, rechtdoor of juist omkeren moesten. Het gevolg was dat we steeds sneller en benauwder gingen lopen en, reeds aan tafel voor het diner, zat het reisgezelschap op ons te wachten, zondags opgedoft, zoals dat in die tijd gebruikelijk was.

Aanvankelijk is de helling van de weg niet groot maar het wordt allengs steiler. Ik blijf klimmen en krijg steeds meer zicht op mijn omgeving: het is prachtig. Na de bebouwing wordt de weg smaller, maar blijft goed begaanbaar. Links en rechts verschijnen steeds meer wilde bloemen. Het gaat nog altijd omhoog. Ik had al bewondering voor de hardlopers die onlangs de Mont Ventoux namen. Gaandeweg neemt mijn achting verder toe. Langdurig stijgen komt echt aan op hart en longen. Maar er staat veel moois tegenover! Zoals de fraaie uitzichten op de heuvels en bossen!

Ik passeer veel weilanden die pas gemaaid zijn of nog bedenkt met maaisel. Hier en daar zijn boeren met tractoren in de weer. Zonder uitzondering groeten zij mij vriendelijk, ondanks hun streven om het gras snel binnen te krijgen zolang het mooie weer aanhoudt. Bij onze aankomst waarschuwde Inge ons voor het lawaai, of verontschuldigde zij zich: “De buren maken silo!” Zij bedoelde dat men gras aan het inkuilen is. Dat werk noemt men ‘silo’, hoewel er geen silo meer aan te pas komt. Het gras wordt in de vorm van een smalle heuvel opgetast en met behulp van tractoren stevig op elkaar geperst. Wij horen die lawaaiige apparaten nijdig kleine eindjes op en neer rijden, eindeloos. En later, naarmate de berg kuilgras hoger wordt, zien wij ze ook boven de omheining uit steken. Het resultaat zal veel vaster zijn dan gras dat met mankracht werd aangetreden, zoals vroeger door de boeren in ons dorp werd gedaan.

Naast kraaien, koeien en paarden spot ik één eekhoorn. Het is niet veel, maar toch! De weg terug gaat nagenoeg helemaal omlaag, zoals de heenweg omhoog ging. Dan gebeurt het toch. Het lukt mij een verkeerde afslag te nemen! Ik raak dan wel niet verdwaald, maar moet wel een heel eind verder rennen dan mijn bedoeling was. Nou ja, ik heb evengoed heerlijk gelopen!