Helden

Het werd wel een heel bijzondere 4Daagse! Ook voor ons persoonlijk: wij trainden, ongeveer zoals we dat al jaren gewend zijn, om ook deze editie met zijn vieren te lopen. Samen deden we dat al negentien keer. Daar werd begin juli door een knieblessure de klad in gebracht. Daarom gingen Riky en ik dinsdag met z’n tweeën van start. Het was anders, maar toch ook gezellig. Zelfs nu het weer ons en al die andere wandelaars, gedurende de eerste drie dagen niet echt goed gezind was. Maar wat zouden wij klagen gezien er onlangs watersnood in delen van Rusland heerste, in Polen orkanen woeden en vele Amerikaanse Staten kampen met extreme droogte? Het meteorologische wereldsysteem hebben wij, bewoners van geïndustrialiseerde landen, intussen danig in de war geschopt vrees ik. Maar dat terzijde.

Vanmorgen, acht kilometer na de start van de laatste dag, werden we opnieuw op ons nummer gezet. De 4Daagse vertoonde plotseling nog meer gelijkenis met Agatha Christie’ beroemde roman. Van de ‘Vier Kleine Negertjes’ bleef er nog maar één over die normaal kon finishen! Riky moest helaas staken wegens een ontsteking in haar enkelgewricht, terwijl juist deze 4Daagse voor haar belangrijk was daar zij nog aan het herstellen is van haar buikoperatie. Voor mij werd het, na die eerste acht kilometers en de schok van Riky’ ‘overgave’, toch nog een verrassende wandeldag. Doordat ik alleen loop is het gemakkelijker andere wandelaars aan te spreken en aangesproken te worden.

Na het afscheid van Riky sluit ik achterin de stoet aan. Die bestaat inmiddels uit wandelaars over wie de vrijwilligers op de Bezemwagen zich zullen afvragen of zij hen nu al een lift naar de finish gaan aanbieden of hen nog enige kilometers laten aanmodderen. Zoals die Zwitserse dame, morgenavond gaat zij per trein weer terug naar Innsbruck; zij heeft precies berekend hoe snel zij minimaal moet gaan om vóór zes uur binnen te zijn. En dat is niet erg snel! In mijn beste gebrekkige Duits probeer ik haar te vertellen wat zij mist als na vijf uur Via Gladiola weer gewoon Sint Annastraat is geworden, omdat het meeste publiek dan weer huiswaarts is of naar de stad voor de 4Daagsefeesten.
In de Weezenhof haal ik een moeder met haar dochter in. Zij lopen beiden moeilijk. Moeder fluit aarzelend een deuntje. Het klink zo dun dat ik er met moeite het lied Land van Maas en Waal van Boudewijn de Groot in herken. Mams voelt zich door mij betrapt: “Ik moet toch iets doen om er de moed in te houden!” Ik geef haar groot gelijk en wens haar succes. Nog geen tien meter verder loopt een oude man, zo scheef en mank dat ik mij afvraag waar deze wandelaar zijn wandelvreugde uit kan halen. Als ik bijna op zijn hoogte ben laat hij een trompetterende scheet. “Zo, u doet er echt alles aan om de vaart er in te houden!”, laat ik mij ontvallen. De man waggelt stoïcijns voort, maar achter mij klinkt een heldere schaterlach. Mama krimpt ineen vanwege haar lach en zal zeker een toilet moeten  vinden om de gevolgen ervan weg te ruimen.

De Via Gladiola is weer overweldigend. Wat had ik hier graag met Riky gelopen: zoveel spontane mensen. Lachen, roepen, zingen, juichen en klappen. Duimen gaan omhoog; ik voel mij een held ondanks ik mij in een massa helden bevind: mijn pijntjes zijn vergeten.

Na de finish passer ik een oude dame, krom onder een bos gladiolen. In het voorbijgaan hoor ik haar mopperen. Onder meer op haar moeder die haar beter had moeten opvoeden. Zij blijkt ruzie te hebben gemaakt met een man die bij het afmelden dwars door haar heen wilde gaan. “En ik ben óók moe, net als hij!” Op de Bisschop Hamerstraat nemen wij afscheid: “Tot volgend jaar!”