Afgelopen dagen vormden
straatschilders strakke letters tussen twee strenge strepen op het barre asfalt
van de Tempelstraat. Bril en contactlens zijn overbodig om het resultaat te
kunnen lezen: SCHOOLZONE. Over een klein half uur manoeuvreren hier
automobielen als in een kermisattractie om kinderen af te leveren aan een van
de twee basisscholen voor weer een nieuwe schooldag.
In mijn hoofd ben ik nog bij het
aanstaande gekrioel rond de scholen, vandaag vanwege de Koningsspelen wellicht intensiever
dan gewoonlijk, als ik de bushalte van Lijn85
nader waar een vrouw uitkijkt naar de komst van haar bus. Zij steekt iets in
haar mond en gooit vervolgens iets dat fladderend langs de abri richting berm zeilt. Bij het
passeren zie ik dat niet alle schillen, want dat was wat zij wegwierp, de berm
hebben gehaald en kan ik vaststellen dat het wachtende meisje een sinaasappel
staat te eten. Onderdeel van een uitgesteld ontbijt? Wellicht.
Dit tafereel, eigenlijk alleen de
schillen, doen mij aan de mandarijntjes denken die wij gedurende de laatste
twee weken dagelijks bij onze lunch gebruikten. Het is misschien een vreemd
onderwerp om hier, joggend over de Hommelstraat aan te snijden, maar nu die herinnering
komt bovendrijven…!
Die mandarijntjes dus, ze zien er normaal
uit, maar zijn het niet!
Even terzijde, ik vond er slechts één die qua
vorm afweek van de rest. Scheefgegroeid. In de veronderstelling dat deze
gebochelde een kleine lifter onder de schil verborg, maakte ik er een foto
van. Dat werd een teleurstelling. Naast hetgeen deze vruchten ongewoon maakt, vond
ik in deze Quasimodo onder de mandarijntjes slechts twee uitgegroeide partjes. Niet
opzienbarend. Niet de moeite waard voor een vervolgfoto.
Ongewoon, maar op het oog gewone
mandarijntjes dus.
Gelukkig heb ik het label van het tweede
en laatste netje bewaard. Dat meldt onder meer: mandarijnen Spanje, klasse 1,
maat 2/3. De netjes zijn via Aldi bij
ons terecht gekomen.
Onbewust van hetgeen er komen ging ontdeed
Riky het eerste aangedane exemplaar van de schil en deelde de vrucht in tweeën.
Rillend van afgrijzen boog zij haar hoofd opzij: “Die eet ik niet, of jij moet
hem verder schoonmaken!”
Het was direct duidelijk: de schil bleek
naar binnen gegroeid en vertoonde aan de kant van het vruchtvlees een structuur
die doet denken aan een honingraat. Om de een of andere reden voelt Riky
weerzin bij het zien van dergelijke structuren. Waarom dat zo is, heeft zij
nooit kunnen achterhalen en zij neemt niet de moeite daarvoor een psychoanalyse
te ondergaan.
Aan mij dus de eer om haar mandarijntje te
ontdoen van dit intieme groeisel.
Ik weet niet wat de fruithandel verstaat
onder klasse 1, evengoed kan ik mij indenken dat mandarijnen met deze afwijking,
mits onderkend, niet (onder die klasse) verkocht mogen worden, ofschoon ik er
persoonlijk geen enkel probleem mee heb. Sterker nog, dank zij dit extra
schilletje is de smaak bijzonder! Lekkerder, vind ik.
Onlangs las ik een artikel in Quest over misvormd fruit en groente.
Daaruit leerde ik dat er voor iedere soort bijzondere schoonheidseisen zijn opgesteld.
Een komkommer mag bijvoorbeeld niet krommer zijn dan tien procent en een banaan
niet korter dan veertien centimeter. De schrijver van het betreffende artikel,
veronderstelde dat wij als oermens leerden dat abnormaal gevormd fruit of
groente aangevreten kan zijn door wormen, of aan een plantenziekte lijdt.
Daarom kiezen we voor een zo recht mogelijke komkommer. De handel blijft
daardoor met de afwijkingen zitten. Enzovoorts.
Mij maakt het allemaal niet zoveel uit,
zolang ik maar geen groente of fruit ongebruikt in de compostbak hoeft te mikken.
Recht of krom, rond dan wel gebocheld, het zij zo! Met dank aan Marten Toonder,
zegt een zekere heer O.B.B. te R. het zo: “Ik
schaam mij niet te bekennen dat een stille traan na lezing in mijn pijp gleed.”
Leuk!!!
BeantwoordenVerwijderen