Onnozel

Deze dagen gaat het geregeld over ‘het eerlijke verhaal’. Zoals zojuist tijdens de lunch op Radio1 en op de avond van Prinsjesdag: fractievoorzitters bekvechtend tegenover elkaar, van elkaar eisend om nu het hele verhaal te vertellen, of het oorspronkelijke verhaal. De waarheid, dat eiste men van elkaar. Of daaraan werd voldaan kan ik niet beoordelen, ik ken niet de oorsprong van de verhalen en beweringen waarmee men elkaar dinsdagavond bestookte, maar ik geloof niet dat wat ik hoorde vooral met de waarheid of met eerlijkheid te maken had. Men bedreef politiek, dat was duidelijk.

Over dit en daarmee samenhangende onderwerpen peins ik als ik het pad, het is drassig ondanks de houtsnippers, op ren dat naar de Waalbandijk voert. Op dat moment probeert de hond die het terrein achter het hek bewaakt mij luidruchtig te verjagen. Dat doet hij zelden, maar steeds zal hij geloven dat hij in zijn opzet slaagde. Deze onwelluidende herrie verjaagt ook een Vlaamse gaai. De prachtig gekleurde vogel scheert rakelings over de struiken langs het hek en kan een frontale botsing met mij nog maar net voorkomen. Nog nooit zag ik een vogel in diens vlucht in deze positie en op zo’n korte afstand (ongeveer een meter). Tijdens dit ultrakorte moment kijk ik als het ware in zijn wijd opengesperde bek. De gaai zwenkt over mijn hoofd, ik hoor zijn vleugelslag veranderen, om scheldend in de notenbomen aan de overzijde van het pad te verdwijnen. Ik neem hem zijn lelijke commentaar niet eens kwalijk. Ik bedoel maar, ik zou hetzelfde hebben gedaan als ik op de vlucht was voor zo’n gevaarlijk beest en mijn vluchtweg verspert zie door een onnozel mens (die zich door het hek veilig weet).

Het verbaast mij steeds opnieuw als ik een politicus van een andere politicus ‘het eerlijke verhaal’ hoor eisen, of de ander van draaierij betichten. Zij moeten toch als geen ander weten dat politiek en eerlijkheid niet altijd een perfecte combinatie zijn, dat het vak altijd om de waarheid heen draait. Daarom is het beroep van politicus ook zo moeilijk: je kunt niet altijd eenvoudig de waarheid vertellen, terwijl het vertellen van het juiste verhaal het leven eigenlijk veel eenvoudiger maakt, ook voor politici. Want is ‘het eerlijke verhaal’ niet veel gemakkelijker te onthouden dan het politieke? Ik denk van wel, waarbij ik mij realiseer dat er situaties zijn waarin de waarheid betrekkelijk is (het leven moet ook weer niet te simpel zijn!)

Rennend over de dijk, de wind voelt veel kouder dan ik had verwacht, denk ik na over eerlijkheid en als vanzelf zie ik weer de damestas over een stoelleuning in het restaurant van La Place. Wij trakteerden onszelf daar gistermorgen op een kopje koffie met een superlekker stuk gebak omdat wij iets te vieren hadden. Ja inderdaad, wij zijn met weinig tevreden! Na kort beraad gaven wij de vergeten tas bij de balie in bewaring, de eigenaresse zou zichzelf vanzelf wel melden. En dat gebeurde ook. Het was duidelijk dat de dame die zich besluiteloos in onze buurt ophield op zoek was naar haar eigendom. Opgelucht kwam zij naar ons tafeltje terug om ons te bedanken: “Wat fijn om eerlijke mensen te ontmoeten!” Wij wimpelden haar aangeboden traktatie af.

Wij hadden het plezierige gevoel dat we een goede daad hadden verricht: eerlijkheid wordt altijd beloond. Een bewijs daarvoor is hetgeen een zwerver deze dagen in Boston overkomt. Hij vond een rugtas met geld (meer dan $ 40.000 in contanten en Traveler Cheques) en bracht deze naar de politie. Een stadsgenoot was zo getroffen door dit eerlijke gedrag dat hij een campagne startte om de dakloze een huis en middelen van bestaan te geven. Zijn actie sloeg geweldig aan zoals je zelf kunt lezen.

Ja, eerlijkheid loont: ‘onze dame’ mocht toch een klein dingetje voor ons doen. Iets dat haar niets kostte. Wat dat was? Ja, dat houd ik lekker voor onszelf!