Sutuoktinių laimės

Het is een bijzondere dag; vanmorgen gehoorzaamde ik in een Litouwen’ hotel met moeite de wekker, het was tenslotte nog maar half vier (Nederlandse tijd), en nu ren ik fris en fruitig in mijn eigen dorpje langs de Waalbandijk. Die is weer bezig zich feestelijk te tooien na de grondige maaibeurt van een paar weken geleden. Afgezien van het gras zijn het de boterbloemen die de boventoon voeren, met hier en daar wat rode klaver.

Deze wekker maakte definitief een einde aan het feest rond het huwelijk van Jesse en Rima, waarbij ‘feest’ eigenlijk niet uitdrukt hoe bijzonder en intens wij de dagen met elkaar hebben doorgebracht. Een (katholieke) huwelijksvoltrekking in deze Baltische staat lijkt in weinig op die in Nederland. Toegegeven, er zijn een bruid en een bruidegom, maar daarmee houdt de vergelijking al bijna op. Bij het ophalen van de bruid ontvangt het paar, om het vertrek uit de familieschoot te accentueren, de zegen van beide ouderparen. Die daad wordt onmiddellijk gevierd met versnaperingen en wodka. De priester is tegelijkertijd ambtenaar van de burgerlijke stand. De kerkelijke viering is sober: een paar gebeden, waaronder de openbare biecht een belangrijke plaats inneemt, en de communie voor bruidspaar, getuigen en de wederzijdse ouders.

Buiten op het kerkplein volgt als het ware een receptie, waarop muziekanten nadrukkelijk hun stempel drukken. Als alle gelukwensen, cadeautjes en bloemen in ontvangst zijn genomen laat het jonge paar twee versierde ballonnen opstijgen. Deze dwarrelen richting torenspits, aarzelen en kiezen vervolgens een tegenovergestelde richting. Wij ogen de zilverkleurige dansende ballonnen na en ons oog valt op een ooievaarpaar dat met gestrekte halzen de ballonnen loom wiekend achterna gaat. Rima ziet hen ook. Zelden zag ik zoveel huwelijksgeluk op het gezicht van een bruid! Zij wenkt het paar naar zich toe. Of de dieren haar nadrukkelijke wens voelen, ik weet het niet. Feit is dat de vogels treuzelen! Wij juichen! De wit met zwarte figuurtjes staken hun achtervolging en vliegen schuin van het bruidspaar en de alsmaar krimpende ballonnen weg. Het is tijd voor champagne en snoepgoed. Het knallen van de kurken is ook voor de vele kinderen feestelijk!

Tijdens de lange rit naar de feestzaal, in een landhuis dat tevens ons logeeradres is en waar we al een nacht hebben doorgebracht en er nog twee zullen volgen, zijn vele onderbrekingen. Voor de foto’s, nog meer foto’s, het dragen van de bruid over een lange houten brug, spelletjes, team tegen team in het bos direct gevolgd door belegde boterhammen en wodka. De toegang tot de feestzaal wordt het bruidspaar ontzegt. Wij, ouders, bieden hen brood, zout en wodka aan. Dat opent de poort.

Maar zij zijn er nog niet! Hun plaatsen worden bezet door vriendinnen die een huwelijksfeest aan de tafel spelen, die is afgeladen met prachtig opgemaakte schalen – vis en vlees en drank is in overvloed voorhanden. Er worden, onder enthousiaste aanmoediging van de gasten, over en weer grappen en grollen gemaakt. Vanwege de vele nationaliteiten van de gasten in Litouws, Engels en Duits. Het neppaar moet worden afgekocht met onder meer suiker, zout en wodka. Dan pas kan het feest beginnen, waarbinnen nog vele rituelen plaatsvinden zoals een openbaar bedankje naar de ouders door de groene echtelieden. De ouders op hun beurt geven het paar wijze raad mee.

De dag na het feest gaan de feestelijkheden onverminderd door. We verdoen deze zondag afwisselend in een natuurmeertje, een heetwater tobbe en een stoomcabine waar we worden getrakteerd op een Russische massage. Onderwijl is een heerlijke barbecue gereed en doen we ons tegoed aan wodka.

Tegenover het dijkmagazijn in Ewijk is een partytent opgezet. Dat het feest is maken de bierflessen duidelijk, die, samen met plastic bekertjes uitbundig over de tafel zijn verdeeld. Vanwege de overwinning van de bloemen, denk ik even. Maar dan zou er toch minstens een veldboeket aan de feestelijkheden zijn toegevoegd. Ook niet om Jesse & Rima. Nee, er is geen wodkafles te ontdekken. Ik geef het op. Wat ik wel weet is dat we het huwelijksfeest komende zaterdag nog eens dunnetjes over doen, in de duinen bij Bloemendaal. Compleet met voordracht.

Nog even dit: hopelijk is er wodka!