Cadeautje

Mooi weer, temperatuur nog net onder twintig graden. Lekker om hard te lopen. Op de Hommelstraat tref ik Thé van de W bij zijn maïsakker. Hij laadt emmers met enthousiast gesnoeide aardbeienplanten uit zijn auto. De planten, ontdaan van blad en uitlopers, hebben voldoende vruchten gedragen en zijn het waard voor een nieuw seizoen te worden bewaard. Thé gebruikt zijn buitenplaats als oranjerie, maar wel één zonder dak en wanden. Ach, een kniesoor die daarop let!

Wij gebruiken deze gelegenheid om het Zonnebloemuitstapje van gisteren te evalueren. Kort, want ik wil niet te veel afkoelen. Thé is het met mij eens dat het dagje naar de Floriade in Venlo in alle opzichten goed is verlopen. Er was wel een gast die niet tevreden was. Thé weet er het fijne niet van, hij hoorde mevrouw … (naam en adres bij ‘de redactie’ bekend) er tegenover Theo J over praten. We horen het nog wel, stellen we bij het afscheid vast. “Je kunt het toch nooit iedereen naar de zin maken!”, roept hij mij nog geruststellend achterna.

Ja, die Floriade! Wat een prachtig weer troffen we. Ik was wel even bang dat de zon een beetje te hartstochtelijk zou worden. Dat lukte haar bij minstens een gast! Gelukkig bleek op het terrein ook veel bos te zijn en woei bovendien geregeld een verfrissende bries. We werden oprecht welkom geheten; kort na het verlaten van de snelweg, door wegbermen en gazons vol kleurrijke veldbloemen, waaruit ontelbare veldboeketten zijn samen te stellen. In de bus komt een vertegenwoordigster van de Nationale Vereniging ons begroeten en voorzien van huishoudelijke regels en weetjes. Tevens ontvangen wij ons entreebewijs en een voucher voor koffie met iets lekkers erbij, maar wij “... mogen er ook best een glas frisdrank mee bestellen!” verzekert onze Zonnebloemgastvrouw.

Wat hebben wij het toch goed!

Ik mag mij deze dag over mevrouw G bekommeren, hoewel wij gerust even mogen wisselen, zo heeft Lucy, die met Ine dit uitstapje perfect verzorgde, ons, vrijwilligers en gasten, verzekert. De rolstoel voor mevrouw G, beschikbaar gesteld door de Zonnebloem, staat al gereed. Bij het betreden van het terrein kijken we onze ogen uit. Wij begrijpen nu volkomen waarom het zoveel jaren moest duren voordat deze tentoonstelling geopend kon worden. Ria, tevens onze voorzitter, die de zorg heeft voor mevrouw Van de D, vergezelt mij en mijn gast naar de koffie met Limburgse vlaai naar keuze. Ik heb medelijden met de meisjes in de koffiebar, het is er nu al bloedheet! Wij zijn blij met het gezelschap van onze voorzitter. Zij is een fervent tuinierster en kent vele bloemen en planten bij naam. De lunch is al vroeg en eenvoudig. Hier tref ik een vrijwilligster van de regionale Zonnebloemafdeling Venlo. Zij, een van de velen die zich hier dagelijks inzetten, helpt de zonnebloemgasten een plaatsje aan een van de vele tafels vinden; er wordt hier vandaag door vierhonderd 'zonnebloemers' (gasten en vrijwilligers) geluncht.
De rest van de dag wandelen wij op met nog vijf andere gasten en hun vrijwilligers. Wij genieten volop. Mevrouw G uit zich zeker veertig keer, tegenover ieder die het horen wil, gelukzalig: "Wat hebben wij het toch goed!" En dat is zo, we hebben het samen goed, mede dank zij de Nationale Vereniging en de Rabobank Foundation.

Op de Dijk, op weg naar huis, zie ik een paar meter voor mij iets op het asfalt kletsen. Vogelpoep denk ik, maar het is een dikke regenwurm die met al zijn ledematen kronkelt. Vanwege zijn pijn veronderstel ik. Immers, de vogel, een kauw lijkt het, liet het arme dier van grote hoogte uit de snavel glippen. Even komt bij mij op dat de vogel dit bedoelt als een cadeautje voor mij. Een soort van welkom thuis, zoals katten dat zo graag voor hun baasjes of bazinnetjes verzorgen.

Toch wel leuk, een huisdier. Maar ik koester liever de herinnering!